Serçe

20• Benim oldun

Satır aralarında buluşalım 🌥

"Civan hadi uyan artık." diye fısıldadım, tam 15 dakikadır uyanmasını beklediğim çocuğun kulağına. Gece boyu aynı pozisyonda uyumuş olmalıyız ki, onun koynuna nasıl yattıysam öyle de gözlerimi açmıştım. İlk 5 dakikası bu anın sersemliğini üzerimden atmakla geçmişti. Daha tam attığım bile söylenemezdi ama bunun üzerinde durmayı düşünmüyordum. Uyuyor olmasından fırsat bilip, kendimi ona yaslayarak çenemi göğsüne koydum. Gözlerimi yukarı çıkardığımda, gülümsememe sebep olan yüzünü izlemeye başladım. Elimi yavaşça yüzüne dokundurdum.

İlk önce dudaklarında dolandı parmaklarım, dün gece bedenimde unutulmaz izleri bırakan dudakları... Sonrasında burun kemiğinde oyalandım, her fırsatında kokumu içine çeken burnunda. Gözlerine çıktım hemen sonrasında, bana baktıkça büyülenen gözleri... Kirpiklerine indim hemen, dokunuşumla titreyen gür kirpiklerinden sıyrılıp, kaşının kenarına çıktı parmaklarım. Öptüğüm yarası tam buradaydı.

Yara izinin tazelendiğini fark ettiğimde kaşlarım çatıldı. Yine mi yumruk yemişti? Onun canını acıtabilecek bir iz görmek, içimde tuhaf bir his uyandırıyordu. Bu hissi sevmediğimi fark ettiğimde, uzanarak kaşının kenarına ufak bir öpücük kondurdum yeniden. Geçmeliydi, kusursuzluğuna değen her lekeyi öperek geçirmeliydim.

Hala uyanmaması canımı sıkmaya başladığında oflayarak doğruldum. Sanki kış uykusuna yatmış ayı gibi, bomba atsan ruhu bile duymayacaktı. "Civan sıkıldım." diye söylendim bunalan halimle. Artık uyanması gerekiyordu. Aniden homurdanarak kolunu boynuma atıp sağ tarafına döndüğünde, kolunun arasında sıkışıp kaldım. Altta kalan kolunuda belimle buluşturduğunda, ahtapot misali sarmıştı beni. "Civan nefes alamıyorum." dedim güçlükle.

Anında kolları gevşediğinde, derin bir nefes çektim. "Uyanık mısın?" diye sordum, hala kollarının arasındayken. Cevap vermedi. "Duş almamız lazım." dedim, utana sıkıla. Güldüğünü duyar gibi oldum, yine cevap vermedi. "Cenabetiz Civan." dedim en sonunda, yanaklarımın kızardığını hissederek. Bu sefer ciddi anlamda gülmüştü. "Uyuyor numarası mı yapıyorsun sen?" Merakla cevap verecek mi diye bekledim.

"Hm?" diye mırıldandı boğuk sesiyle. "Uyanıksın değil mi?" Kıpırdandığını hissettiğimde boynumdaki kolunu benden çekti. Çenemden tutup, kafamı yukarı kaldırdığında ona bakmamı sağladı. Gözlerimiz buluşurken, midemin kasılması gecikmemişti. Kısık gözleri, şişen dudakları, uykulu bakışları sabahın aydınlığında fazlasıyla çekici bir görüntü sunuyordu. "Cenabet miyiz?" diye sordu, sanki buna şaşırmış gibi. "Değil miyiz?" Herhalde uyku sersemi olduğu için afyonu daha patlamamıştı.

"Bilmem, dün bir şey mi yaptık?" diye sorduğunda hayretle ona baktım. Sarhoş değildi, kafadan kırık olma olasılığı var mıydı? "Yaptık ya hatırlamıyor musun?" Elini çenesine koyduğunda, düşünüyormuş gibi etrafa bakındı. "Tam hatırlayamadım, hatırlatabilir misin?" Kollarımın altından tutup beni yukarı çektiğinde, göz hizasına çıkmıştım. "Mesela altımda nasıl titrediğinden başlayabilirsin."

Gözlerim irice açılırken koluna vurdum. "Pisliksin."dedim, utançla dökülen sesimi bastırmaya çalışırken. Buna karşılık dudakları keyifle kıvrıldığında, belimden tutarak beni kendine biraz daha çekti. Vücutlarımızın birbirine olan teması nabzımı anında yükseltmeyi başarmıştı. Karnımdaki kelebekler uykusundan uyanırken, "Duş?" diye sordum inatla, aramızdaki elektriği kesmek umuduyla. Omuz silkti, sanki bu hiç umrunda değilmiş gibi. "Seninle olan günaha bile razıyım." dedi, dibe vurmuş gözleri beni esir altına alırken.

"Ya sen bana aşık olabilir misin?" diye sordum alayla. Normal şartlarda ancak aşık olan birisi, birine karşı bu kadar körü körüne gidebilirdi. Tabii Civan kuşkusuz bunun aksi haliydi. Yüzümdeki alaycı gülüş hızla yayılırken, bedeninin kasıldığını hissettim. Gözlerimin derinliklerine kadar yoğunlaştığında, sertçe yutkundu. "Bilmem, olabilir miyim?" Sükunetinin yanı sıra ciddiyetini de koruyordu.