Sevgili Mavi Karga,

2- Kokusunda yedi mevsim barındıran adam

2-Kokusunda yedi mevsim barındıran adam

                                 17 Şubat

Sevgili Mavi Karga,

Üzgünüm,  dün sana yazamadım. Aslında gönderilmeyi bekleyen üç mektubum daha var. Ve benden mektup beklediğini umuyorum. Ve bu beklentilerini boşa çıkarmayıp geçtim yine kağıdın başına.

Dün yazmayışımın sebebine gelirsek, tamamı ile Yıldız'ın suçuydu. Yine onlarca teste sokup, düzinesiyle iğne ile delik deşik etti bir zamanlar uyuya kaldığın kollarımı.

Ah Mavi Karga, küçük bir kız çocuğu gibi ağlıyorum. Bu zor günlerde yanımda olmanı isterdim. Ben ölüme hazırım zaten. Ancak hastalıkla boğuşmak beni cehenneme sürüklüyor Mavi Karga.  Bilmiyorum, belki de ölümden korktuğumu itiraf edemiyorum ne sana ne bana. Bana bir umut vermemi istiyorum.  İyileşeceğime dair ve yahut bu ölüm meselesini kendim halledeceğime dair. Biliyorsun ya adam, benim zorum seninle. Bir lafına dünyaları dize aldığımı unutmuş olamazsın. Şimdi yine o bir lafına ihtiyacım var Mavi Karga. 

Yardım et.

****

Kaldığım yerden ağlayarak devam ediyorum sevgilim. Herkes iyileşmem için yoğun bir ısrara girdi Mavi Karga.  Ablan Yıldız, kız kardeşim Nazlı.

Söylesene Mavi Karga, sen burada olsaydın sen de ısrar eder miydin? Ah, tabi. Edersin ya.

Sen, sen beni ikna bile ederdin Mavi Karga.  Zaten ne zaman yenilmedim ki sana. Ne zaman bir lafını kulak ardı ettim.

Zaten hep bu yüzden kaybettik.  Ben itaat ederdim her söylediğine,  sen ise baş kaldırmamı isterdin. Ben sorun çıkmasın isterdim,  sen ise kavgalardan beslenirdin. Ah Mavi Karga. 

Öyle özlüyorum ki her bağırdığında boynunda asılı kalan damarları, saçlarını çekiştirmeni, kızaran gözlerini. Zaten en çok da öfkeni özlüyorum adam.

Ancak sular durulduğunda, başını göğsüme koyup saatlerce pişmanlıktan ağlamalarını da unutabileceğimi sanmıyorum. Çok güzel pişman olurdun adam. Öyle ki aynı hatayı ikinci bir defa yapmayı bırak, o hatanın lafını bile etmezdin.

Şimdi söyle bana kokusunda yedi mevsim barındıran adam, hangi kuvvet unutturur seni bana?  Sen böylesine unutulmazken, beynim ilmek ilmek sökülse bile unutamam seni.

Ah Mavi Karga, yangın bildim de uçtum sana pervaneler gibi.  Yanamadan sönüverdi ateşin. Kim, hangi yürek dayanır buna?

Şimdi parça parça olmuş bir yürek olarak mı dayanacağım buna, yoksa ardında bıraktığın Küçük Kadın olarak mı katlanacağım?

Dün hastanede bir çocukla karşılaştım. Küçüktü. Tam hayalimdeki gibi sarışın yeşil gözlüydü sevgilim. Sana benziyordu anlayacağın.  Şimdi hayalimdeki bebeği de öldürmüş oldun.

Sana kendini suçlu hissettirmeye çalışıyorum sadece.  Belki yine pişman olursun diye. Sahi 28 mektuptur soruyorum. Neden gittin Mavi Karga? Sadece senden Allah'ın cezası bir neden istiyorum.  Sadece senden, beni yaşanmışlıklar mezarlığına çeviren o aptal nedeni istiyorum. 

Ama gel gör ki sende hala bir yaprak dahi oynamıyor. Böyle nereye kadar sürecek? Daha ne kadar gökyüzü üryan kalacak.

Yoruluyorum artık Mavi Karga. 

Hem sana, senin yokluğuna, başka birini sevme ihtimaline, hem de yalnızlığa dayanamıyorum.  Omuzlarımda bir yük. Sor da gitsin artık.

Ah Mavi Karga,  gel de bitsin artık.

Beni zamana düşman etme.  Beni sana düşman etme. Senden nefret etmek istemiyorum. Senden uzakta kalmak istemiyorum.  Böyle liseli aşıklar gibi daha fazla yalvarmak istemiyorum. 

Ve inan, artık yazmak bile kuru ekmek yemek gibi oldu. Rutin bir iş. Ve artık bu bile iyi gelmiyor.

Elimdekileri kaybettikçe daha çok kapılıyorum hastalığa.  İçinde bulunduğum buhran çürütüyor beni. Üzerinde uçtuğum beyaz cennetler gidişinle soldu. Gökyüzünden kara bir ormana düşüp yolumu aramakla meşgulüm.  Ve yazmaya başlayıp da yazmadığım hikayeler gibi yarımım artık.

Ve yazıya olan inancımı kaybettim. Hangi şiir, hangi yazı geri getirdi ki gideni. Seni de getiremeyecek.  Biliyorum. Yüzleştim ansızın bu gerçekle.   Ama yazıyorum yine de.Yazılarımı sevdiğini biliyorum. Ve hala seni hoşnut etmeye çalışıyorum.

Neyse Sevgili Mavi Karga, yine kararttım içini. Ah bunu okuyunca gün doğumu dudaklarının kenarına uçuşan küçük tebessümü görür gibiyim. 

Öpüyorum batan sakallarını, öpüyorum tuvalinden eline bulaşma şerefine erişen renklerinden. Ve özlüyorum can acım olan kalbinden...
          
                            Küçük Kadın