duvara tırmanan çocukluğuma bir anne olma çabasıyken, Tüm çabalar, Arta kalmış bir akıntının son aşındırdıklarını toplarlar.
Bırakılmış son sigarayken sözler,
Atılmış tüm izmaritlerdi yalanlar.
Kırılgan bir umudun parçalanacak her bir karesiyken anılar,
Salgılanmış bir hormonun ezikliğini taşır yalanlar.
Kimseler görmesin diyerek bir bir yaşanırken gerçekler,
Hayaller;
Görülen gözlerde
Umut olarak barınırlar.
Sustuğum bir gece,
Yakalanma eşiğindeyken her köşem,
Dağılmış bir virüsün
Son panzehirini taşımakta bu beden.
Bir ceset edasıyla savaşırken ben,
Umudum; yaşamak!
Amacım; yaşatmak!
Sonum(uz); ölüm!
Kimseler görmesin diyerek atılırken eskiler, Ve unuturken herkes herkesi, Çocukluğumda patlattığım sakızlarla yapışır en derin yamalar. Er ya da geç, Öyle ya da böyle anılar geçmişini hatırlar.
