Anti Vampira

Eenmaal in de Elite...

"Hey! Dave!", hoorde ik en ik schrok wakker uit mijn diepe gedachten over een stoel. Ik keek rond om te zien waar ik beland was, maar de brutale gedachte: 'wie roept mij nú weer?' verdween direct toen ik door had dat ik in een belangrijke vergadering zat van de Elite. Ik was nu eenmaal een lid van de Elite sinds vorige maand en ook al was ik een deel van de belangrijkste groep van Anti-Vampira, voelde ik me slechter dan toen ik in Groep 2 zat. De laatste maand was de zwaarste ooit en het enige voordeel was het geld dat binnenstroomde.

"Ja?", vroeg ik, met heel mijn hart hopend dat het geen belangrijke vraag was over wat er juist gezegd was. Ik had er namelijk niets van gehoord.

"Dus?", vroeg meneer Silgenaerts kwaad met een luide enge stem. Het was een forse man van 1m80 en ik was bang van hem, zijn grote litteken op zijn gezicht maakte het er alleen maar erger op.

'Er was dus een vraag gesteld' zou mijn antwoord geweest zijn als ik in de klas zat, maar bij deze mensen durfde ik die woorden niet over mijn lippen te krijgen.

"Ik had de vraag niet verstaan, sorry", zei ik dan. Iedereen zuchtte, behalve Denny, die naast mij zat te giechelen. Ik keek beschaamd naar beneden en probeerde me het moment dat ik deze kamer was binnengegaan te herinneren en me af te vragen waarom het enige dat in mijn hoofd afspeelde een gedachte was over een stoel. Wel, deze stoelen waren comfortabel, daar was niets tegen te zeggen.

"Heb je niet opgelet?!", had Silgenaerts bijna uitgeroepen, terwijl hij kwaad opsprong uit zijn stoel om hoger te staan dan mij.

Ik wilde liegen en 'jawel' zeggen, maar ik had geen idee waar het over ging. Dus antwoordde ik eerlijk en oprecht: "Nee, meneer", een beetje te vastberaden. Hier kreeg ik snel spijt van, want iedereen keek vernederd of kwaad. Denny kon zijn lach niet meer inhouden. Omdat 'nee, meneer' niet bleek te voldoen, voegde ik er een kleine "sorry" aan toe. Ik zei veel te vaak 'sorry' in mijn leven.

"Hoe durf je?! Na een hele maand kan je nog altijd niets meer zeggen dan 'nee'?! Dit is iets serieus en volwassen, hier hoor jij helemaal niet thuis! Wij spelen geen spelletjes zoals bij jou op de kleuterschool!"

"Ja, meneer." Ik kon dus wél meer zeggen dan 'nee'.

Maar dit antwoord scheen Silgenaerts niet te volstaan. Ik begreep hem wel, hij, een 34-jarige man die hard zijn best had gedaan om deze positie in de Elite te kunnen bemachtigen, zat opgescheept met een 15-jarig jongetje zoals mij. En zo'n nutteloos jongetje ook.

"Begrijp je wel wat een Elite inhoudt?!", ging hij dan gepassioneerd verder.

"Ja." Zie? Nog een 'ja' en geen 'nee', hoewel deze 'ja' gelogen was.

"De Elite staat helemaal bovenaan in de rangorde en heeft de sterkste aanvalskracht en de slimste aanvalstechnieken. Het is geen groep voor kindjes zoals jou! Als je nog enig respect hebt, verlaat de zaal onmiddellijk!" Hij was duidelijk trots op zijn positie, hij had ondertussen al drie keer gezegd dat ik hier niet thuis hoorde.

"Sorry", zei ik stil en accepterend dat ik niet goed genoeg was, pakte ik mijn spullen bij elkaar. Ik zei echt veel te vaak 'sorry' en als dat zo door zou gaan, zou dat mijn laatste woord worden. Of wie weet, misschien zou ik gestoord worden en als oude opa dag en nacht lang 'sorry' zeggen, terwijl dat het enige woord is dat ik nog zou kennen.

Denny greep mijn arm en schudde zijn hoofd, terwijl ik hem verbaasd aankeek.

Hij stond recht en sprak kort en bondig tot Silgenaerts: "Hij gaat niet weg."

Silgenaerts stortte kwaad op zijn stoel neer, zich ergerend dat hij niet tegen een 16-jarige jongen op kon. Hij gromde iets onverstaanbaar en keek me met scherpe ogen aan, alsof hij me in brand wilde steken of me wilde folteren aan een kruis. Waarschijnlijk zat ik er ook niet ver naast, want hij haatte me. Hij vond me niet alleen vervelend, hij haatte me echt. En in mijn hoofd bedankte ik de grote ovale tafel voor de afstand tussen Silgenaerts en mij.