ARTUKAN EFSANESİ

1.BÖLÜM: BAŞLANGIÇ

...."Öleceksin seni öldürmek için tekrar geleceğim"

Genç kız karşısındaki siyah silüete baktı.  Alayla güldü, kurt dişlerinin çıktığını biliyordu ve gözleri de değişmişti, sinirliydi... hemde fazlasıyla. Fakat sakin olmalıydı. Sinirlenen kişi kendisi değil, o olmalıydı.

"Ne kadar denersen dene,  beni öldüremeyeceksin. Seni öldürmeden ben ölmeye niyetli değilim, ne olursa olsun seni öldüreceğim!" ...

***

"...öldüreceğim... "

Kafamı dağıtmak için aldığım kitabı kapatıp, sürekli ertelediğim o düşünceler tekrar beni bulmuştu. Bu sabah gördüğüm rüya da  "öldüremeyeceksin..." demiştim. Rüyamı tam hatırlamasam da, son söylediğimi hatırlıyorum ve malesef aklımdan bir türlü çıkmıyordu .... Uzun zamandır yaşadıklarımı düşünmek istemediğimi fark ettim, sürekli kendimi meşgul etsem de gerçeklerden kaçamıyordum.

Hayatımda bazı şeyler değişmişti. Tek değişmeyen şey ise benim yıllardır gördüğüm rüyalarımdı...

Her insan rüya görür değil mi ? Evet ama bir insan senelerdir hep  aynı kişiyi görür mü? Sanmıyorum .... Rüyam da hep o vardı. Bazen tek başına, bazen kalabalığın arasında ama hep o vardı.  Ben daha 8 yaşındayken başlayan bu rüyalar, yıllardır benimle beraberdi. Bende bıraktığı duyguysa hep aynıydı, merak... Korkum yoktu, endişem hiç yoktu sadece merak ediyorum.

Kimdi bu adam?  Neden onu rüyalarımda görüyorum?  Neden ben?...  Gibi birçok soru vardı kafamda, ama cevabı yoktu sorularımın. En azından şimdilik...  Tek bildiğim bu rüyaların gerçek olduğuydu... Daha doğrusu bilmiyorum, hissediyorum. Birgün rüyalarımda ki o adamla karşılaşacağım. Bunu biliyorum...

Her gördüğüm rüya, bana başlangıçta  kabus gibi gelmişti. Gördüğüm rüyaları anneme anlatıp 'Anne bunlar gerçek oldu veya olacak hissediyorum' demiştim. Annem ise tek söylediği şey 'Saçmalama Güneş onlar sadece rüya' demişti.

Annem ve babam ise gördüğüm rüyaları hiç umursamadılar. Hala da öyle ve bu davranışları beni çok üzüyor. Ne olduğunu anlamasam da bir süredir ailem  benden uzak durmaya başlamıştı ve bu beni çok endişelendiriyordu. Birşeyler değişmişti ve ben bunun ne olduğunu bilmiyordum. Beni bekleyen şeyin ne olduğunu da bilmiyorum.

Belki de öğrendiğim gerçek yüzündendi. Zaten herşey o kasayı açtığımda başlamamış mıydı ?

Beni yıllardır büyüten ailem gerçek değildi.

Babamın çalışma odasındaki kasası her zaman kilitli olurdu. Ama bazen unutuyordu. O günde evden çıkarken açık unuttuğunu farkında bile değildi büyük ihtimalle. Bende merakıma yenik düşmüştüm keşke hiç bakmasaydım dediğim o kağıdı gördüm... Yetimhaneden alındığıma dair belgeler vardı.

Ben bunu öğrendiğimde kimseye birşey söylemesemde uzun süre kendime gelememiştim. Ortada bir gerçek vardı onlar benim gerçek ailem değildi. Ve nerede olduğunu bilmediğim ailem beni yetimhaneye bırakmıştı.

Bu belgeleri bulduğum zarfın yanında birde kolye vardı. Çok değişik bir kolyeydi. Kolye küçük yuvarlak bir taştı ve taşın içinde değişik bir sıvı vardı. Hava gibiydi ancak renkliydi. içinde beyaz, mavi, yeşil, kırmızı, kahverengi, siyah renkleri vardı ve sanki birbirinin içinden geçiyordu. Bu kolyenin bana ait olduğunu bilsemde orda bırakmıştım aslında birazda korkmuştum hiç öyle bir kolye görmemiştim ve çok tuhaf hissetmiştim.