Serendipity

Chapter 20

Tangina. Tangina. Putangina. Gago. Kagaguhan. Napaka gago. Ang gago ni Michelle. Ang gago ni Justin. Ang gago ng putanginang doktor yan. Schizophrenia? Ako? Baliw? Tangina. Kaputanginahan. Lahat na lang ng tao sa mundong to gago. Pati sya. Calypso? Tangina. Sino ba talaga sya? Ang lakas pang sabihin sakin ng putanginang Justin na yan na hindi Calypso ang pangalan nya? Jonas? Jonas Ongpauco? Fucking bullshit. Lahat na lang ginagago ako. Putangina.

Right after that bitch told me that I have a fucking schizophrenia bullshit, at nang sabihin sakin ni Justin na matagal ng patay si Calypso, agad akong pumunta sa sementeryo kung saan nakalibing ang gago. Wala akong pake habang nag dadrive. Mabangga na kung mabangga. Mahuli na kung mahuli. Putangina nyong lahat.

When I arrived at this motherfucking cemetery, agad kong hinanap kung saan nakalibing ang gago. Hindi naman ako nahirapan dahil agad ko naman itong nahanap dahil sa napaka laking musileyo.

Ongpauco Family

Agad akong pumasok doon dahil himalang bukas ang gate. Mayaman nga talaga sila dahil mula sa sahig hanggang sa ceiling ay gawa sa marble ang musileyong 'to. Inilibot ko ang paningin ko at nakuha ang atensyon ko ng tatlong litratong nakapatong sa ibabaw ng tatlong puntod na nandito.

Kristina Ongpauco

Andres Sofronio Ongpauco

Jonas Vincent Ongpauco

And there he was. Sya nga. Sya nga yung taong kasama ko noong gabing yun 14 years ago. Jonas Vincent? Tangina. Nanginginig ako sa galit kaya agad akong lumapit sa puntod ng putang inang Jonas na yan at pinaulanan ko ito ng sipa at pinagsusuntok ko ang puntod at lapida nya. Nagsisimula ng magdugo ang mga kamao ko but I don't care. Pinaglaruan nila ako. Pinaglaruan nya ako putangina nya. Tangina. Tangina mo. Gago ka.

"Gago ka tangina mo! Pinagmukha mo kong tanga! Tangina mo!" sigaw ko habang patuloy na sinusuntok ang lapida ng lalaking nang gago sakin.

Why did he do this to me? What did I did wrong? Did I did something bad? Hindi ako baliw! Bakit kaylangan pagmukhain nya akong tanga? All this time naghahanap lang ako ng patay na pala? Naghahanap ako ng taong gawa gawa lang pala ng imahinasyon ko?

Patuloy kong inilalabas ang galit ko sa puntod ni Jonas. Puno na ng dugo ang lapida nito at namamanhid na rin ang kamay ko kakasuntok ko pero wala akong pakielam. Kaylangan kong ilabas tong galit ko. Tuloy tuloy lang ako sa pagsuntok ng bigla kong naramdaman na may humawak sa balikat ko.

"Kael..." Humarap ako rito at nakita ko sya. 14 years. 14 years at wala parin pinagbago ang itsura nya. Ayun parin ang damit na suot nya. Sweatshirt, jumper, converse. Ayun na ayun parin. Tangina. Parang bumalik ako dun sa gabi na nagkita kami. Sa gabi kung saan masaya kaming dalawa. Pero mas kinakain ako ng galit ngayon.

Agad kong tinapik ang kamay nya sa braso ko, tumayo ako na sya namang dahilan ng pag-atras nya.

"Tangina ang kapal ng mukha mong magpakita pa sakin?! Pagkatapos mo akong pagmukhaing tanga?!" Umiiyak sya. Gago. Anong iniiyak iyak nya? Anong karapatan nyang umiyak eh sya nga tong pinaglaruan ako!

"Kael magpapaliwanag ak—"

"Magpapaliwanag? Tangina anong ipapaliwanag mo? Na imahinasyon lang kita? Na multo ka? Na pinaglaruan mo ko? Ginago? Pinagmukhang tanga? Tangina ano bang ginawa ko para kaylangan mong gawin sakin yun?" Hindi ko na mapigilan ang buhos ng luha ko. Nanginginig na talaga ako ngayon sa galit. Gusto ko syang suntukin. Sipain. Saktan. Gusto kong iparamdam sakanya lahat ng sakit.

"Kael makinig ka muna sak—" Patuloy lang ang pag-iyak nya. Na parang akala nya maaawa ako sakanya. Gago. Hindi.

"Sino ka ba talagang gago ka?"