Gemeen Spel (Voltooid.)

-17-

Kreunend en met barstende hoofdpijn open ik mijn ogen. Laat het alsjeblieft een droom geweest zijn! Het is het eerste wat mijn hoofd vult, maar zodra ik op kijk is die valse hoop net zo snel weer verdwenen. Ik lig opgerold op de vloer, midden in de kamer. Alleen... Voorzichtig zet ik mijn handen naast me neer en duw mezelf omhoog. Helaas laten mijn armen me net zo snel weer vallen als een hevige pijnscheut door mijn rug trekt. Ik knipper een paar keer fel en haal haperend adem. Zonder mezelf de kans te geven om bij te komen, probeer ik nogmaals rechtop te komen. Ook dit keer kom ik net zo hard weer neer.

'Godverdomme, stel je niet zo aan!' schreeuw ik om mezelf boos te krijgen.

Boosheid maakt je sterk. Dat heb ik wel nodig. Snuivend graai ik naar de stoelpoten en trek zo hard ik kan. Langzaamaan weet ik mijn lichaam van de grond te krijgen. Steeds een stukje hoger, tot ik mijn onderarmen op het bureau kan leggen en mijn benen ietwat lomp onder me kan vouwen. Ik sta.

De wonden in mijn rug branden nog veel erger dan ik had verwacht. Ze brengen verse tranen in rap tempo naar mijn ogen, voor ze over mijn wangen mijn hals in rollen. Klootzak... Is alles wat ik kan bedenken, terwijl ik mijn nagels in de lak druk. Dan hoor ik het slot. Snel draai ik me om en zet me af. Rechtstreeks naar de grond... Met een harde klap beland ik opnieuw op de vloer. Kreunend van de pijn en harder huilend dan ik zou willen. Ik hoor zijn voetstappen dichterbij komen, nu ik mijn ogen krampachtig sluit en mijn uiterste best doe mezelf te herpakken.

'Wat heb je nou weer gedaan?'

Boos kijk ik hem aan, al is het door mijn tranen heen. Hij heeft een fles wodka en twee handdoeken bij zich, die hij rustig op het bureau zet, voordat hij zich tot mij wendt. Hardhandig pakt hij mijn bovenarmen.

'Laat los!' schreeuw ik, zonder resultaat.

'Blijf met je poten van me af!' probeer ik opnieuw als hij me grof op mijn voeten trekt.

'We gaan je wonden even schoonmaken.'

'We gaan helemaal niks! Je blijft verdomme van me af!'

Even streelt hij over mijn achterhoofd en lijkt me te sussen, maar dan duwt hij me grof van zich af. Na wat onhandige passen beland ik kermend op de stoel. Zonder iets te zeggen schuift hij me met stoel en al rond tot hij goed achter me kan komen staan.

'Wat...' begin ik en wil opstaan, maar hij drukt zijn vingers op mijn schouders en houdt me op mijn plek.

Ik haat zijn spierkracht...

'Dit prikt gigantisch,' waarschuwt hij.

Wanneer hij met beide handen de fles open maakt, zet ik mezelf af en strompel nog altijd duizelig naar de deur. Mijn tranen zijn inmiddels opgedroogd, waardoor de woede in mijn blik vele malen beter tot zijn recht komt. Met grote, maar rustige stappen komt hij naar me toe.

'Geloof me, je hebt liever dit dan een ontsteking,' zegt hij streng alsof hij me haast vaderlijk op mijn kop geeft.

'Blijf uit mijn buurt.'

Ook ik houd mijn stem laag en duidelijk, terwijl we elkaar aan beginnen te staren. Net zolang tot één van de twee zal winnen. Stomme beslissing... Sneller dan ik had verwacht, pakt hij mijn keel en gooit me naar de grond. Zelf meekomend, zodat hij over me heen kan komen zitten.

'Ga van me af!'

'Je maakt dit zoveel moeilijker dan nodig is, Joy.'

Zonder op reactie te wachten zet hij de fles op de grond en draait me om mijn as, zodat ik met mijn gezicht naar de grond lig. Langzaam voel ik dat hij gaat staan, maar voor ook ik omhoog kan komen trekt hij me aan mijn middel naar voren.

'Au! Laat me los!'

Hij luistert niet. Waarom zou hij? Zodra we bij het bureau zijn, laat hij me gaan en gooit de handdoeken naar de vloer.

'Blijf even liggen.'

Daarmee loopt hij terug om de fles op te halen. Waarom hij hem dan in godsnaam daar naartoe gebracht heeft weet niemand... Ik probeer zo snel mogelijk op te staan, maar nog voor ik het doorheb zit Nate alweer bovenop me.

'Ben ik niet ontzettend lief? Ik wilde het zonder handdoek doen, maar dit is je eerste keer. Ik heb dus rekening met je gehouden.'

Spuugneigingen komen steeds heviger op. Denkt hij hier echt goed aan te doen? De kleinste handdoek heeft hij blijkbaar opgerold voor hij deze naar mijn gezicht brengt.

'Mond open.'

'Wat denk...' begin ik protesterend, maar voor ik uit kan praten heeft hij de stof al tussen mijn kaken gepropt.

Direct breng ik mijn handen er naartoe. Ook die onderschept hij. Met één hand kan hij allebei mijn polsen vastklemmen en hij drukt ze stevig op mijn rug. Even volgt er niets meer. Een veel te lange, ongemakkelijke stilte overspoelt me. Het is beangstigender dan ik had verwacht.

'Gaan we.'

Zijn stem breekt de afwachting, op de voet gevolgd door brandende, stekend pijnscheuten veroorzaakt door de alcohol. Onmiddellijk bijt ik zo hard ik kan in de handdoek, bijna blij dat ik hem toch gekregen heb. Nieuwe tranen springen in mijn ogen, mijn ademhaling schiet moeiteloos naar hyperventilatie en al mijn spieren spannen aan. Die ontsteking klinkt nu toch niet zo erg meer. Het lijkt eeuwen te duren voor hij de fles weer op de grond zet en verruilt voor de grote handdoek. Daadwerkelijk voorzichtig dept hij de overtollige wodka weg, waarna hij mijn armen loslaat. Zachtjes aait hij over mijn rug.

'Al klaar, Joy. Ontspan.'