Gemeen Spel (Voltooid.)

-45-

Wankel stap ik vooruit nu het slot klinkt. Net op tijd om de deur niet tegen me aan te krijgen. Onzeker kijk ik op, in de hoop dezelfde man te zien staan die me net nog zonder reactie achterliet. Maar ik kom oog in oog met Nate. Angst vult elke vezel in mijn lichaam en versnelt mijn hartslag tot een ongezond ritme. Ik voel hoe mijn adem blijft hangen in mijn keel en mijn voeten zich lijken vast te nagelen aan de grond. Ik kan geen spier meer bewegen. Hoe langer de stilte aanhoudt, hoe meer ik me af ga vragen wat er van me wordt verwacht. Ik moet iets over het hoofd zien. Zijn blik glijdt over mijn hele lijf. Alsof hij mijn gedachten kan verstaan en me een hint probeert te geven. Met haperende, korte stootjes vul ik mijn longen met zuurstof. Onzeker richt ik mijn focus op de grond en knik mijn knieën ietsjes. Wetend wat hij van me wil. Onmacht sijpelt over me heen. Gemengd met angst, pijn en het gevoel van falen. Het had me moeten lukken. Ik had hier weg moeten zijn. Weg van deze plek, weg van deze mannen en ver weg van Nate. Maar ik kon het niet. Ik heb verloren. Met tranen in mijn ogen laat ik me op mijn knieën zakken en pak zijn onderbeen. Ik voel zijn hand op mijn kruin voor hij langzaam afzakt naar mijn wang. Veel zachter dan ik had verwacht dwingt hij mijn hoofd omhoog zodat hij me weer aan kan kijken.

'Dat is niet meer nodig, Joy. Kom maar omhoog.'

De twijfel is zichtbaar in mijn ogen, waardoor Nate het nodig vindt om zichzelf aan te vullen. Rustig bukt hij voorover, pakt mijn handen en helpt me overeind.

'Kom, dan gaan we je even opfrissen en iets warms aantrekken.'

Hij laat één van mijn handen los, voor hij zich omdraait en begint met lopen. In volledig stilte lopen we naar de badkamer.

'Doe rustig aan. Ik wacht hier op je.'

Daarmee laat hij me los, trekt de deur dicht en draait hem van buitenaf op slot. Met stomheid geslagen blijf ik staan waar hij me neergezet heeft. Geen geschreeuw, geen lompe bewegingen, geen stom spel om te kijken of ik het wel verdien om me aan te mogen kleden. En sinds wanneer wil hij me niet meer onderdanig hebben? Allerlei vragen spoken onbeantwoord door mijn hoofd, maar komen allemaal op hetzelfde neer. Wat heeft hij nu weer bedacht? Zachtjes wordt er op de deur geklopt, nu ik blijkbaar al een tijdje stil ben.

'Gaat het goed, Joy?'

Even haperen mijn woorden.

'Uh, ja... Ik... uhm...'

'Het is goed, Joy. Waarom ga je niet even douchen?'

Ik knik instemmend, al realiseer ik me later dat hij dat helemaal niet heeft kunnen zien. Alles doet pijn, met iedere beweging. Mijn spieren branden en mijn hartslag is voelbaar in ieder blauw geslagen stukje huid. Zeker nu ik mijn ondergoed uittrek, de douchecabine in stap en de harde waterstralen op me af laat komen. Mijn adem stokt in mijn keel en de tranen die al in mijn ogen brandden stromen over mijn gezicht. Zacht gekreun verlaat mijn lippen, steeds luider wordend als ik probeer mezelf schoon te krijgen.

'Joy?'

Ik negeer hem volledig, al ben ik me er nog zo van bewust dat dat niet verstandig is met Nate. Ik krijg de klanken simpelweg mijn keel niet uit.

'Joy?' klinkt het opnieuw. Een stuk warmer dan ik had verwacht. Bijna alsof de geluiden hem echt bezorgd maken. Huilend sla ik mijn armen om mijn middel en maak mezelf klein. Klein genoeg om een deel van mij te beschermen tegen de hete stralen terwijl de zeepresten over mijn huid glijden, maar ook klein genoeg om mijn evenwicht te verliezen. Een korte angstkreet verlaat mijn lippen als mijn voorhoofd hardhandig tegen de glazen wand slaat en ik met een doffe klap op het gladde stukje vloer beland.

'Joy, ik kom naar binnen.'

Schichtig kijk ik in de richting van de deur nu het slot al klinkt. Ik wil niet dat hij me zo ziet. Zo kwetsbaar. Hij heeft nu al geen goed woord voor me over. In paniek probeer ik mezelf rechtop te krijgen en te graaien naar alles waar ik mezelf ook maar een beetje mee kan bedekken. Maar dan komt hij al binnen. Zijn hand plat voor zijn ogen.

'Ik kijk niet. Blijf rustig zitten, dan geef ik je een handdoek aan.'

Onzeker laat ik mezelf weer zakken en trek mijn knieën omhoog. Op de tast pakt hij één van de handdoeken, houdt hem in mijn richting tot ik hem heb aangepakt en draait snel de kraan uit. Er niet meer over nadenkend dat ik nog onder de zeep- en shampooresten zit, sla ik de doek als een deken over me heen.

'Bedekt?' vraagt Nate, nog altijd niet kijkend.

Ik mompel bevestigend, maar echte woorden komen er nog steeds niet uit. Dan pas laat hij zijn hand zakken en komt hij op zijn hurken bij me zitten.

'Gaat het?'

Met grote ogen staar ik naar hem. Op zoek naar iets wat dit gedoe kan verklaren. Een emotie in zijn blik, een lachje, een zenuwtrekje. Iets wat weg kan geven waar hij op doelt. Op wat voor manier deze liefdadigheid straks recht in mijn gezicht ontploft. Er moet iets achter zitten.