Play Him Dirty

Hoofdstuk 35 - Taser

Overdonderd kijk ik Ace met bange ogen aan wanneer hij zijn wapen op mij heeft gericht. "Ace laat het wapen alsjeblieft zakken." Smeek ik terwijl ik achteruit deins op het bed. Hij is op dit moment tot alles in staat. Hij neemt zijn mobiel opnieuw uit zijn broekzak en veegt met zijn vinger enkele keren over het scherm maar houdt mij nog steeds scherp in de gaten. Opeens galmt mijn stem door de ruimte. 

Bel de politie zodra je hier bent vertrokken. 

Ik heet Elena Marinova. Geef de politie dit adres door alsjeblieft. 

Alsjeblieft ik ben een vermist persoon, ik ben ontvoerd. 

Ace pauzeert op dat moment de spraakopname en kijkt mij met bijtende ogen aan. Tranen springen spontaan in mijn ogen en ik begin te panikeren. Hij gaat mij vermoorden. 

"Ik wist dat je niet te vertrouwen was." Een spottende lach verlaat zijn lippen waarna hij zijn hoofd schudt. Hij heeft zijn hand stevig om het pistool geklemd en zijn wijsvinger zit om de trekker heen. Hij hoeft de trekker alleen maar over te halen en ik ben er geweest, het is enkel een kwestie van tijd. 

Ik slik hoorbaar en weet niet hoe ik mijzelf uit deze situatie kan redden. Ik schuifel nog enkele centimeters naar achter en werp snel een blik achter mij en mijn ogen vallen op het raam. "Waag het niet." Sist Ace waardoor ik mijn blik meteen weer op hem richt. 

"Ik heb al iemand door het hoofd geschoten vandaag en ik zou het zo weer doen, daag mij niet uit Elena." Zijn woorden laten het bloed sneller door mijn aderen pompen en ik begin oppervlakkig adem te halen. 

"Alsjeblieft schiet mij niet dood." Verlaten de woorden stil mijn mond, ik ben bang. Ik ben bang dat ik vandaag zal sterven, hij is gestoord en het zou mij niet verbazen als hij nu elk moment de trekker zou overhalen. 

"Ga op je knieën zitten." Met een verwarde blik kijk ik hem aan omdat ik niet begrijp waarom hij wilt dat ik dat doe. Verschillende scenario's vinden plaats in mijn hoofd en ik bal mijn hand tot een vuist om niet in huilen uit te barsten. 

"Nu." De dominantie overheerst in zijn stem wat er voor zorgt dat ik toch met knikkende knieën op sta en voorzichtig enkele stappen vooruit zet. Ik wil geen verkeerde bewegingen maken. Langzaam laat ik mijzelf zakken op de grond, Ace ademt diep uit en spant zijn kaak aan.

"Plaats je handen achter je rug." Ik sla mijn ogen neer maar volg toch zijn bevel zonder aarzelen op. Ik weet niet wat hij met me van plan is en zijn gedrag baart mij zorgen. Ik voel mij kwetsbaar en fragiel, hij kan mij met zijn koude blik in stukken scheuren. 

Ace loopt naar mij toe terwijl hij nog steeds het pistool in zijn hand heeft, met angstige ogen kijk ik hem aan en probeer rustig te blijven ook al schreeuwt mijn lichaam dat ik iets moet doen maar ik durf niet. 

Hij kijkt neer op mij als hij voor mij is komen staan. Ik weiger hem aan te kijken en laat mijn hoofd zakken. Ik weet dat hij plezier haalt uit deze machtspositie en dat maakt mij misselijk. Ik weet niet wat er mij te wachten staat en ik kan de spanning niet harden. "Kijk mij aan." Zijn stem komt zachter over en na enkele tellen kijk toch opnieuw omhoog en schrik als het wapen gevaarlijk dicht bij mij is.  

Hij gaat mij neer schieten. 

"Open je mond." Fluistert hij bijna, meteen schudt ik mijn hoofd en voel ik hoe de tranen over mijn wangen rollen. Mijn spieren verlammen en ik lijk tot niets meer in staat, ik wil dit niet.

"Ik ga het geen twee keer vragen Elena." Zijn stem gaat als een scherpe messteek door mij heen, niet alleen door mijn lichaam maar ook door mijn geest. Hij heeft alle macht over mij op dit moment en ik kan er niets aan doen. Ik zit gevangen in een kooi waar ik de poort niet van kan openen.