ANKA

ANNEM

Annem bu dünyadaki tek değerlim. Tek sevdiğim, tek canımı bile verebileceğim insan,ama tek en büyük düşmanımda o.

Annemi nasıl sevdiğimi anlatmaya ömür yetmez, annem için nelere katlandığıma akıl yetmez, sırf anneme zarar gelmesin diye ölesiye korktuğum yere gözüm kapalı giderim, anneme kalkan eli kökünden koparırım ki zaten kopardım da, annemin kılına zarar gelmesin diye uğraşırken ona aslında en büyük zararı ben veriyomuşum. Bilmiyodum annemin benim için nelere katlandığını, bu evde aslında sadece benim için katlandığını,benim yüzümden az kalsın öleceğini.

Ben annemi hep duygusuz, beni sevmeyen, benden nefret eden, bana katlanamayan, beni sadece nefretini kusmak için yanında tutuğunu zannederdim. Tüm bunlara rağmen annemi tüm bildiğim her şeyden korudum onu. 17 yaşındaki kız kimden ve nasıl koruyabilir ki dediğinizi duyar gibiyim. Ama işin aslı yaşla değil başla diye bir söz var ya işte  benimki de o misal. Ben küçük yaşta kırbaş acısı nedir, suğuk suda hortum acısı nedir, buz gibi havada dışarıda cezalandırılmak nedir, inadından ölüm eşiğine gelmek nedir bilen bir kızım.

Benim inadım yüzünden ölesiye dayak yediğim zamanlarda ne amcam koştu ne bi başkası sadece annem dayak yeme ihtimali dahi olsa beni kurtarırdı. Annem dışında hiç kimseye güvenmem tabi anneme bile güvenmediğim zamanlar çok olur da ama yine de güven konusunda tek bir hakkım olsa anneme kullanırdım hakkımı.

Şimdi bu kız körkütük aşık olsunda o zaman görelim annesine mi güveniyo yoksa aşık olduğu adama mı? Siz hiç kafanızı yormayın ben size söyleyim; Aşık oldum he körkütük mü aşık oldum hayır sevdiğimi ne kadar tanıyorum tam bir fiyasko sadece adını ve abimin arkadaşı olduğunu ha birde şu anda askerde olduğunu biliyorum okadaryaşı da sanırım 20-21 belki daha fazla, daha küçük olması imkansız çünkü abimlerin tayfada hatırladığım kadarıyla son üyeden önce o en büyükleriydi.

Biliyomusunuz ben her gün birazdaha ölüyorum derken annem aslında her an ölüme yürüyomuş. Ben bunu bu sene yaz tatilinde öğrendim. Ve öğrendiğimde sadece sinirlerim bozuldu, ağlamak istedim ağlayamadım, yakıp yıkmak istedim yapamadım.

Benim annem belki dünyanın en güzel kadını olmayabilir belki dünyanın en iyi kadınıda olmayabilir hatta dünyanın en iyi anneside olmayabilir ama o benim  annem dün yanın en çirkin kadını da olsa, dünyanın en kötü kadınıda olsa dünyanın en kötü anneside olsa O BENİM ANNEM ne yaparsa yapsın ne derse desin hiç bir umrumda değil her öldüğümde beni kurtaran benim için ölmeyi göze alan ben kardeş istediğim için ölmeyi göze alıp bana kardeş yapan kadın benim annem.

Ben doğmadan önce doktorlar anneme sezaryene almamız gerek demişler babam demiş geri kafalı halamı dinleyip geri kafalı babam hayır sezaryen olmaz ablam sezaryene girmesin dedi sezaryene giremez normal doğum yapıcak demiş annem orada ecelle cebelleşirken babam halamı dinlemiş ve annem normal doğum yapmak zorunla kalmış annemin varizleri olduğu için normal doğum yapması sakıncalı olmayı bırak ölüm riski varmış neyse işte annem beni doğurmuş beni gören herkes karakız diyip durmuş zaten o zaman bu zamandır amcamlar bana karakız derler her neyse işte tüm misafirler gitmiş annem babam ben kalmışız hastane odasında işte annem uyuya kalmış babam televiyon açık uyuya kalmış annem benim nefes alamadığımı fark etmiş ve yüzümün mosmor olduğunu görmüş korkuyla babama söylemiş babam kız zaten kara daha nereye kararcak bırak sen kuruntu yapıyosun demiş annem kız nefes almıyo git doktoru çağır demiş babam el mecbur istemeye istemeye gitmiş doktoru çağırmış doktor işte hava vermiş gereğini yapmış kontrolleri de yapmış anneme demiş ki bir kaç saniye daha geç kalsaydık ölüyodu demiş meğer ben uyurken tükürüğüm nefes boruma kaçmış bir kaç saniye eğer geç kalsaydılar ölüyomuşum.

Bir gün yine ben küçükken evde annem işleri yapıyomuş bakmış benim hiç çıtım çıkmıyo hemen yanıma koşmuş bi bakmış ben yine mosmorum bakmış ağzıma hemen yine boğulmuşum ama bu sefer parayla ne yapsa çıkaramamış parayı yine bir kaç saniye geç kalsa ölüyomuşum işte parmakla denemiş olmamış kaşıkla denemiş olmamış yetmemiş bıçakla denemiş olmamış annem demiş artık bu kız öldü herhalde yengeme götürmüş beni götürürken de beni ayaklarımdan tutup ters bi şekilde popoma vuruyomuş(hani doktorlar ilk doğduğumuzda popomuza vururlar ya aynı o şekil) tam yengemlerin ziline basmış bekliyo ben o sırada güçlü bi nefes çekmişim içime ve tekrardan nefes almışım işte akşamı da doktora götürmüşler falan filan. Bide ben küçükken hiç susmazmışım benim sustuğum zaman annem anlıyomuş ki ben yine boğuldum hemen koşarmış yanıma.

Bi gün yine ben böyle 6-7 yaşlarındayken (belki sevmeyenler hatta bunu okuyunca iğrenecekler vardır ama bu bir gerçek ayrıca bizim burda çoğu kişi sever bu tür şeyleri) hamur yemeyi çok severdim halada çok severim herneyse işte bi gün canım acayip hamur çekti bende hamur neyden yapılıyo derken aklıma un tuz su geldi işte bende bu üçünü aldım azıma attım azıma attım atmasına da işte un hamur kıvamında değil ki güzelce yiyim. işte bunlar benim azımda kaldı nefes almaya çalışıyorum unlar boğazımda yapışmış çıkmıyo nefer alsan dert almasam dert nefes alsam unlar hem yapışmış hem yapışmayanlar ciğerlerime gidiyo. Annem de ben numara yapıyom sanıyo annem o sırada yeni evlenen teyzemle konuşuyo işte gülüyo falan baktım annem yanıma gelmiyo halıları falan boş verşp annemin yanına gittim annem teyzemle konuşurken bi anda bi çığlık telefon elinden düştü teyzem telefonda bağrınıyo ne oldu abla beni korkutma diye sonra işte benim seslerimi duymuş bi yanda bizim sesleri dinlerken bi yanda kocasının telefonundan ananemleri arıyo bize baksınlar diye sonra işte annem o sırada beni kurtarıyo telefonda hala abla noluyo falan gibi sesler geliyo. Annem aldı telefonu eline dedi senaya böyle böyle oldu yarım saat içinde tüm yetmiş sülalenin yetmişi de duydu sonra işte 1-2 sene bunun dalgası yapıldı halada aradan nerdeyse 10 sene geçmesine ramen bunu dalgası yapılır.

Ben küçükken dedem bana özel elmalardan alırmış küçük teyem yedirirmiş, danoneleri çok severmişim hatta bazı hatıralarımdan birinde ben yine danone istiyodum ama danone diyemediğim için hep dodi derdim, sonraaa yemek yemiyi çok severmişim tabi hala öyle ama o zamanlar benim yüzümden annemler yolda rahat yürüyemezlermiş hatta benim burnumu kapatıp ağzımı da sadece nefes alabilicem kadar yer bırakıp koşa koşa geçerlermiş.Çünkü ben yemek kokusunu aldığım an alarm gibi ötmeye başlıyomuşum ve beni döyorana kadar susmuyomuşum. mesela sokakta beni yalnız başıma bırakamazmış çocuklarla oyniyim çünkü (biliyorum çok iğrencim ama bebeklik işte şu anda ben bile iğrendim kendimden) çocuklarla oynamak yerine yerde ne kadar çöp varsa yermişim, hatta hani şu kanallardan çıkan su var ya bir keresinde onu içmişim zaten o günden sonra belli bi yaşa gelene kadar soka oyun oynamaya çıkarmamışlar beni. Zaten bebeklerle falan oynamayı da sevmezmişim son çare hole bebek salınca kurmuşlar beni oraya koydular mı sadece 3 şey için ağlarmışım onun dışında hiç ağlamazmışım onlarda en baiında yemek sonra altı temizleme ha bide bir kişi o 3'ü hariç ağlamayı kesmişim.

Daha böyle bir sürü hikaye var ama şu anda hiç biri aklıma gelmiyo geldikçe yazıcam...

Pekii sizin böyle ilginç çocukluk yada bebeklik hikayeleriniz varmı paylaşırsanız sevinirim isteyen özelden de yazabilir.