I wiped the fucking tears off bago mag drive papunta sa bahay nila Chanel. Bago pa ako makapasok ay pinigilan na niya ako sa garahe. She looked bewildred ng iabot sa akin ang cellphone niya.
"Gaano kaimportante iyong sasabihin mo para umalis ako ng duty?"
Hindi ko alam kung bakit pero namumutla siya at halos manginig sa takot.
"Rafael, I know wala ka dapat iniintindi dahil kakagaling mo lang sa ospital pero you need to see this." She shoved the phone in my face and when I examined it, hindi ako agad nakapagsalita.
My mind went blank, blood rushed to my ears at para akong nabingi.
No, this is a mistake. Chanel must be crazy.
There on the phone, isang video tungkol sa kaguluhan sa Maynila. Or sa Luzon. I don't know the exact details pero dalawang tao ang iniinterview sa loob ng selda.
"Mr. Torrealba, ano ang magiging pahayag mo na sangkot ang iyong pamilya sa---" naputol ang sinasabi ng reporter dahil marahas siyang hinila nang isang babae at tumama ang ulo niya sa bakal. Nagkagulo ng kaonti.
She grew. So much that I almost did not recognized her. Tinitigan ko siyang mabuti, her hair's longer now, her eyes....are now all brown. Nasaan ang kulay asul sa mga mata niya? Don't tell me she's using contact lenses?
Kahit ibahin pa niya ang kulay sa kanyang buhok ay alam kong siya iyon! The look she's giving, the stare, the fierceness in her eyes! Shit!
Ibang iba nanaman ang itsura, hindi siya gaanong makikilala u less titigan ko talaga. Fuck this. Ganito din siya noong pumunta akong Manila, ah!
"It's her." Bulong ni Chanel. Alam ko, Chan, alam ko.
George caught the attention of the media at sakanya na nakatutok ang mga camera. Hindi na siya ganoon kaputi tulad noon, she's tanner now. Pero I can still see the outline of her collarbones dahil naka thin strap siya. What the fuck is that!
Binabangungot ba ako? Four years. Four fucking long and damned years, Gregoria. Almost five years na nga dahil kaka birthday ko lang!
"Kailan itong video na ito?"
"Two years ago, Raf. At sabi diyan, four months silang nakakulong. Eleven months nakulong iyang si Mr. Torrelaba. Naghahanap kasi ako kanina ng pwedeng panoorin sa youtube and then na click ko iyan...oh, God...she is alive..." Pinanood ko din tuloy. I calculated in my mind. Does that mean na six months siya sa kulungan? Bakit? Nandiyan pa ba siya?
"Walang ipapahayag si Mr. Torrealba sa inyo. Hindi kami magsasalita tungkol sa kaso. At tigil tigilan ninyo ang pag istasyon ng media dito dahil labag iyan sa batas." Her voice sounded much stronger than before. Her accent faded, napaka straight niya na mag tagalog. Kung titignan ay isa lang siyang singkit na babae na palaban.
Nangilabot ako. Hearing her voice made me shudder, again. Ang lamig lamig sa pakiramdam na marinig siyang muli!
Pero I know that it's a cover for what she really is. Kahit noong nililigawan ko palang siya ay masikreto na siya sa mga bagay bagay. I did nor ask because I trusted her. Her job's different, it's about the government and protecting family names. Matagal ko nang alam pero ngayon lang siya siguro nagkamali kaya siya nasa kulungan.
"I...fucking missed her." Bulong ko at saka halos maiyak sa harap ni Chanel.
Where the hell did she go after that night? Mukha siyang walang anak. Naiirita akong isipin na pinalaglag niya sila.
My heart ached for them, nasaan sila? I need to know!
That week, I reached out for the most troublesome cousin I have. Alam kong kung sino ang pinaka mapagkakatiwalaan ko. Si Azrael. He can get away with everything lalo na pag bunganga niya ang umiral.
BINABASA MO ANG
FADING HORIZONS
Teen FictionMontefalco. Ty. Riego. Mercadejas. Hidalgo. Rivas. Elizalde. Dela Merced. Alleje. Revamonte. Torrealba. Del Fierro. Rockwell. Montenegro. Ilan sa mga taong tumatak sa puso't isipan ko pagbalik ko ng Pilipinas. I was exiled by my grandmother. Deprive...
