Эвлүүлдэг тоглоом шиг таардаг бусдыг харж санаа алдахдаа надад ч бас ийм хүн байсан гэж бодох дуртай.
Миний өгүүлбэрийг дуусгаж хэлдэг, гэдэс өвдтөл инээлгэдэг хүн.
Бид хоёр яг адилхан байгаагүй, харин яг таардаг байсан.
Надад байхгүй зүйл тэр хүнд байдаг байлаа.
Уг нь эхээсээ л авсан энэ биений нөгөө тал нь чи гэдгийг хэн ч надад хэлээгүй ч зүгээр л миний зүрх мэддэг байв.
Одоо би хагас хугас.
Дутуу зурчихсан зураг шиг бүрсгэр.
Мэддэг зүйл маань нэг л зүйл дутуу бас ахиж бүтэн болохгүй болохоор хүлээн зөвшөөрөх ёстой.
Явах газар нь ойлгомжтой газрын зураг замыг маань бүр л хэцүү болгоод байх шиг.
.
