ŞİİR;
DAMLALAR
Damlalar akıyor gözlerimden
Bir nehre karışıyor
Tuzlu yaşlar ellerimden
Birer birer akıyor
Sormadan gözlerimden
Her gece uğruyor
Bir bir beni yokluyor
Tuzlu yaşlar akıtıyor gözlerim
Mutsuzken bile mutlu çıkan sözlerim
Bakma bana öyle
Yoksa yine ağlarım
Yaşlarımı akıtırım
İçin için içime
Fırtınalar kopsada içimde
Yine de dinmez bu yaşlar sevinçte
Geceleri gözlerim
Ağlamayı beklerim
İçimi huzur dolduran sözlerin
Özce kanattığını
Yaralarımı sarmak için
Kimseye söylemedim
SÖZ;
Bazen gülüşümü özlemek için unutmaya çalışıyorum , kendimden o kadar nefret ediyorum ki kendimi azıcık da olsa sevebilmek için unutmaya çalışıyorum belki bir gün gülüşümde masumiyeti bulurum diye ama olmuyo gülüşüm ve ben bayramlarda bile dargın iki eski dostuz sanki
YAŞAMDAN KESİTLER;
"Neden somurtuyorsun yine bu gün doğum günün "
dedi halası çocuğa sitemkar bir sesle çocuk belliki hiç oralı değildi ya da mutsuzdu kim bilir
" Hadi gel fotoğraf çekinelim bu anımızı ölümsüzleştirelim "
dedi annesi , neden hiç kimse bu çoğu anlamak istemiyordu ? Anlaşılan bu gün çocuğa rahat yoktu
" Fotoğraf çekmek istemiyorum yalandan gülmek hiç istemiyorum pastamı yiyip odama gitmek istiyorum!"
yine herkes çocuğun bu yaptığını bir şimarıklık olarak algılamışa benziyordu ama çocuğun tek isteği huzurlu bir gündu hem kim bilir belki birisi bu gün onu gerçekten anlardı ama hayır kimse onu anlamışa benzemiyordu
herkes anı ölümsüzleştirmekten bahsediyordu çocuğun sa tek isteği
onu anlayan birileriydi kim bilir
belki de birisi bu yıl ona doğum günü
dileğini sorar diye düşünmüştü ama
Hayır kimse sormamıştı ve sorsalar da sormasalar da onun dileği aynıydı
BİR DİLEĞİM OLSUN İSTERDİM
çünkü çocuk için ailesinin ona dileğini
sormaması onu dileksiz ve şanssız bir çocuk yapıyordu...
YAZARDAN;
Ben hiçbir doğum günümde dilek dilemedim her defasında diledim dedim ama hiçbirinde bir dileğim olmadı ama her gece dua ettim Allah'a
ne olursun Allah'ım bir gün benim de dilek dileyebilecek kadar cesaretim olsun ama hayır bu duam hiç gerçekleşmedi çünkü korktum doğum günümde kendim için birşeyler isterken başkalarını unutmaktan korktum cesaret edemezdim ki mutsuz olmak nedir bilirdim ve bu yüzden her doğum günümde kendim için bir dilek dilemek yerine somurturdum bu sayede o gün mutsuz olan olmuş ve olacak tüm çocukların acısını paylaşırdım kendi içimde neden bilmem ama bu bir alışkanlık oldu uzun zamandır görmedim gerçek gülüşümü sadece doğum günlerimde değil her gün paylaşmak istedim çocukların acısını içimde ama artık daha çok korkuyorum korkmaktan , gülüşümü unutmaktan korkuyorum...
