28th Day
Cloud POV
Halos magunaw ang mundo ko dahil sa sinabi ng doctor ni May. Hindi ko alam kung gaano ako katagal umiyak sa harap niya. Nung medyo naging okay na ang pakiramdam ko, tinawagan ko si Yaya Loida at tinanong kung umuwi na ba si May at sinabi niyang hindi pa.
Wala ako sa sarili na lumabas ng clinic ng doctor ni May. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. AT isang himala na hindi ako naaksidente habang nagdadrive ako. I felt so empty na parang nawalan ako ng ganang mabuhay. Na parang walang sence ang buhay ko. Aside from the emptiness that I am feeling, nakaramdam ako ng galit. Galit para sa sarili ko at galit para kay May for keeping everything from me.
Ilang beses akong tumigil sa gilid ng daan para umiyak hanggang sa wala na akogn maiyak. Hanggang sa makarating ako sa tapat ng apartment na nirentahan niya. I composed myself bago ako lumabas ng kotse. Kahit sa labas naririnig ko ang lakas ng volume ng TV kaya alam kung nasa loob siya. She still manage to wathc TV despite her condition. I thought sarcastically.
I pushed on the door at napansin kong hindi ito nakalock. Napailing na lang ako. She didn't even notice nung buksan ko ang pinto dahil sa lakas ng TV. And I saw her lying on her sofa. Almost motionless that I almost panicked. Kung hindi ko narinig ang hikbi niya tumakbo na sana ako palapit sa kanya. Nakatalikod siya sa pinto kaya hidni pa niya ako nakikita pero alam kogn umiiyak siya dahil sa hikbi niya.
My heart constricts and my tears fall lalo na nung pinunasan niya ang luha niya. Hidni ko na napigilan ang sarili kong magsalita.
"Why didn't you tell me?" Alam kong ramdam sa salita ko ang hinanakit na naramdaman ko na hidni ko naman talaga alam kung ano ang dapat kong maramdaman. What would you indeed feel kapag nalaman mo na ang babaeng pinakamamahal mo ay mamamatay sa loob ng tatlong araw?
I cannot describe what I feel because it is not merely pain. It was beyond that because I also felt numbness, remorse , hatred, guilt and pity. Kaya hindi ko alam ang nararamdaman ko because how could a normal person feel all those feelings at the same time?
I saw her sit up pagkarinig ng boses ko. Napatingin siya sa akin na nanlalaki ang mga mata.
"C-Cloud." Mas lalo niyang pinunasana ng mga luha niya.
"Bakit mo tinago sa akin? Kelan mo planong ipaalam sa akin? Kung kelan na naghihingalo or gusto mo kaming gulatin at mabalitaan na lang namin na wala ka na?" Puno ng hinanakit ang boses ko and I saw her hand trembling and fear in her eyes.
"Why May?" Lumapit na ako sa kanya hanggang sa harap ko na siya at halos hidni ko matagalan ang pagtingin sa kanya dahil pag tiningnan ko siya hidni ko mapipigilan ang luha ko. No wonder she is so thin and so light. Since college she is always thin and light? Why haven't I noticed it? Am I that insesitive when it comes to her?
"Because I didn't want you to know." Mahinang sabi niya. Her voice choked and napalunok ako. I clenched my hand to control myself and to prevent myself from trembling.
"Damn you!" Hindi ko mapigilan ang sarili ko. At pagkasabi ko nun tumulo ang mga luha ko. Yes. Damn her! Damn her for keeping it from me. Damn her for keeping it all to herself. Damn her for making me feel worthless. Damn her for not fighting.
"I-Im sorry." Napatingala siya sa akin and I wanted to hug her pero parang hindi ko kaya and at the same time I am so scared to breaking her. Breaking her delicate body dahil kapag niyakap ko siya I am afraid that I could no longer let go. Na hindi ko na siya kayang pakawalan hanggang sa matapos ang taning sa buhay niya.
My God! But 3 days is not enough to compensate for the last four years we've been apart. It's not fucking enough. And I wanted to hate God for doing this to us. Kung kelan pa nagkaayos na kami. Kung kelan pa nagkaroon kami ng chance na maging maligaya tsaka pa umabot sa ganito. Kung magbibigay na rin lang siya ng panahon para maging masaya kami, bakit ganito kaiksi? Bakit naging sobrang damot naman ata ng tadhana sa amin? And why her? Madami namang masasama sa mundo bakit si May?
And she's now saying what? Sorry? Siya pa ang nanghihingi ng sorry. Ohhh God!
"Damn you! Damn you May." At unti unti akong lumuhod sa harap niya hanggang sa magkalevel ang mukha namin. I took her face into my hands at pinunasan ang luha niya. Nagbablur na ang paningin ko sa kanya dahil din sa luha sa mga mata ko.
"Alam kong naging selfish ako sa'yo. Alam kong nasaktan kita at si Sky. Alam kong hindi ako karapat dapat na mahalin mo pero sana hindi mo ipinagkait sa akin ang kalagayan mo at ang mga panahong maalagaan kita. Sana man lang binahagi ko sa akin ang sakit mo para kahit papaano makatulong ako. But you've been too selfish, May. You choose to keep it from me? Am I that undeserving na pati yun hindi mo masabi sa akin?" Kandailing siya sa sinabi ko.
"No Cloud! Kahit kailan hindi ko naisip na undeserving ka. Kahit na anong galit ko sayo dati hindi ko naisip na hindi ka karapat dapat sa akin at sa amin ni Sky. I didn't tell you because I am scared. Ayaw kong makita kang nagkakaganito. I dread the day that you would know dahil alam ko ito ang magiging reaction mo. Oo aaminin ko noong una tayong nagkita ulit at gusto mong magkabalikan tayo, hindi ko sinabi sayo dahil ayaw kong maawa ka sa akin. I don't want you to look at me with pity in your eyes like what you're doing right now. But most importantly ayokong sabihin sa'yo dahil ayokong pigilan mo ako. Because I know that you will do everything para lang hindi ako mamatay." Yayakapin ko na sana siya but she stopped me.
"What do you mean?"
" Ayokong habang buhay na maging bulag si Sky, Cloud. Bilang ina, hindi ko makakayang hayaan ang anak ko sa ganyang sitwasyon. She's still young and full of life. Kung kinaya kong buhayin siya, hindi ko ipagkakait sa kanya ang karapatan para makita nag kagandahan sa mundo. Dahil ibibigay ko ang lahat masigarado ko lang na maging maayos ang buhay niya. Kahit wala na a-ako." And her voice broke as she sobbed. Hindi ko na din macontrol ang emosyon ko. Sobrang naninikip ang dibdib ko at sumasakit ang lalamunan ko dahil kanina ko pa pinipigil ang emosyon ko.
How could I ever deserve someone like her?
"No May." And no, she didn't give up her life, simula nung nalaman niyang buntis siya, she already sacrificed herself. And nung nalaman niyang bulag si Sky, she wanted to give her eyes to our child. Kahit kailan hindi ko kayang pantayan ang klase ng sakripisyong binigay niya para sa anak namin.
"No! I won't allow it. I won't allow you to give your eyes to Sky. Maraming magdodonate, we could find someone else's but I will do everything para hindi ka mawala. We could do both . Make you live and give Sky her sight." Dahil hindi ko mapapayagan.
"I've been waiting for four years yet wala akong nakitang donor. And its okay, Cloud. Tanggap ko na."
"Well I haven't. Hindi ko pa tanggap May. At kahit kailan hindi ko matatanggap." Sumubsob ako sa mga palad ko to control my sob.
"No it's not okay. It will never be okay May." She reached out at niyakap ako and I cannot stop myself from crying in her lap. How ironic. I should be the one comforting her pero ito kami, she is the one comforting me. Yes, I would love to trade places with her. Kung saan ako ang mamamatay at siya ang maiiwan. But I bet she doesn't want that. Dahil mas masakit nga naman ang maiwan because you have to move on. At hindi ko alam kung kailan ako makakamove on at kung kaya ko pa bang magmove on.
"My life would never be okay without you beside me."
"Sky's life would not be okay without you."
