«Դժոխքում սկսվում է դրախտ տանող ճանապարհը».
Դանթե
Չոնգուկը զգում է ինչպես է օտար սառը մատներ դիպչում այտին, խանգարելով հանգիս քունը։ Ճակատը կնճռոտելով բացում է աչքերը, սակայն կուրացնող սպիտակը հիվանդացնում է։ Միայն որոշակի ժամանակ անց, ընտելանալուց հետո կարողանում է նայել շուրջը։ Հիշողություններն աղոտ հայտնվում են գլխում։ Փորձում է նստել, բայց մարինը կապված է։
Քիմ Թեհյոնն իր ամբողջ կատարելությամբ նստած է Չոնգուկի դիմաց։ Ձախ ձեռքը հենած աթոռի ետնամասին, աջը հանգիստ կախված է տարածված ոտքերի արանքում։
Նա հավերժություն անց էլ կճանաչի քաոսային այս աչքերը։
-Արքայադուստրն արթնացավ, իսկ ես մտածում էի արդեն կախարդական համբույրի մասի,- քմծիծաղով սկսում է Թեհյոնը վայելելով շփոթված տղայի արձագանքը, Չոնը մի ակնթարթ ցույց է տալիս վախը, եւ անմիջապես հագնում զզվանքի դիմակը։
Ինչ-որ մեկը պետք է տեղեկացնի Չոնգուկին, որ իր դիմաց նստած մարդն ավելի սարսափելի է քան դժոխքի աստվածը։ Թեհյոնի համար մարդիկ բաց գիրք են։
- Նորից հանդիպեցինք նապաստակ,- հեգնանքով շարունակում է Թեհյոնը ուսումնասիրելով դիմացինի մեջ յուրաքանչյուր մանրուք։
Չոնգուկը փորձում է շարժել ձեռքերը, բայց ձեռնաշղթաները թույլ չեն տալիս։
-Երբեք չես փոխվում,- զզվանքով նետում է խոսքերը, փորձելիվ կառավարել բարկությունը։
Դեռ իրենց առաջին հանդիպումից այս տղան կապանքներ դրեց իր մարմնին։
-Իսկ դու մեծացել ես երեխա,- ժպտում է հանելուկային։ Ոտքի է կանգնում եւ հանգիստ քայլերով մոտենում անկողնուն։
Չոնգուկը բնազդաբար սեղմվում է անկողնուն, ինչպես հինգ տարի առաջ, երբ հանդիպեց արյան մեջ թաթախված այս խելագարին։
- միայն աչքերդ հիմա արցունքներից չեն կարմրում այլ բարկությունից,- ծուռ ժպտում է հայացքը հավասրեցնելով դիմացինին,
Թեհյոնը խաղում է։ Եւ դա տարօրինակ է։
-Դու էնտեղ էիր,- Չոնգուկին ժամանակ է անրհաժեշտ հինգ տարվա եղելության ցավը թաքցնելու համար։
-Ես էնտեղ էի,- հաստատում է Թեհյոնն ու ավելի լայն ժպտում, երեխան դեռ չգիտի՞ մանրամասները,- եւ այս սպին,- Թեհյոնը ցուցամատի երկարությամբ դիպչում է այտոսկրի սպիին ստիպելով
Չոնգուկին փակել աչքերը։ Հիշողությունները կարող են մարդուն հաշմանդամ դարձնել։ Դա տեղի է ունենում հիմա, երբ տղան անկարող է թշնամուն մի կողմ հրել։
-Նրանք խլեցին ինձից ամենաթանկը,- ինքն իրեն շշնջում է Չոնգուկը։ Միայն Թեհյոնը չափազանց ուշադիր էր սա չլսելու համար։
Թեհյոնը դանդաղորեն սահեցնում է ցուցամատը դեպի բացված շուրթերը ստիպելով Չոնին թեքել գլուխը, բայց դա դուր չի գալիս դահիճին, ոչ ոք իրավնունք չունի երես շրջել իրենից։ Թեհյոնը կտրուկ բռնում է ծնոտից ցավոտ սեղմելով այն։ Մի քիչ էլ եւ ոսկորները փշուր-փշուր կլինեն։
-Ես քեզ թույլ չեմ տվել շարժվել,- սպառնալից զգուշացնում է Թեհյոնը շարունակելով զննել սպին, եւ վերջում կանգ առնում բարկությունից կծված շուրթերին։
Նա խելագար ցանկություն ունի սեփական թքով թրջել դիմացինի չորացած շուրթերը։
-Ուզու՞մ ես մանրամասներ այդ օրվա մասին երեխա,- օձի պես շշնջում է, տարածելով Չոնգուկի մարմնում սարսուռի ալիքներ։
YOU ARE READING
Wicked game. (🔞)
Fanfiction«-Ես կարող եմ քեզ տալ իմ մենությունը, իմ խավարը, իմ սրտի սովը, ես փորձում եմ քեզ կաշառել անորոշությամբ, վտանգով, ՊԱՐՏՈՒԹՅԱՄԲ։»
