SÖZLERİMİN ÇIĞLIĞI

İnsan En Çok Kalbinden Yara Alır

"Kalp yarası kurşun yarasına benzemez."
HALİDE EDİP ADIVAR

Kurşun yarası geçer de, ya kalp yarası.. Acısı ne kadar ağırdır değil mi? Hiçbir tedavi yöntemi yoktur. Bir insanın kalbi içten yara almışsa, içten kanıyorsa durdurmanın olanağı yoktur.

Bazen düşünüyorum neden insanların dilinin kemiği yok? Neden düşünmeden konuşup duruyorlar? Acaba şöyle yada böyle söylersem karşımdaki insan kırılır mı? Salla gitsin oh ne ala, edasıyla söyleniyor sözler. Bütün inceliğini kaybetmiş insanlar. Düşünmeden sarfedilen her söz, kalbe ulaşarak yaralar açıyor.

Ne diyor MEVLANA:
'Kalp denizse dil de kıyıdır
Denizde ne varsa kıyıya o vurur.'

Sözleriniz kıyıya vurmadan önce, bırakın içinizdeki dalgalarla boğuşsun. İçinizle kavganız bittikten sonra, kıyıya nahifliğiniz vursun. Kelimeleri o kutlu inceliğe bırakın.

Peki ya sevdiklerin, değer verdiklerin, kendin gibi bildiklerin, inandıkların seni nasıl da acımadan yaraladılar değil mi? Kendi kendine kızmaktan, kendini sorgulamaktan başka ne yapabildin? Hep kendini suçlamadın mı?

Yani kırılıyorsun, güceniyorsun ve sonra en ücra köşelerine çekiliyorsun odaların... Sevmekten, yara almaktan ama en kötüsü de güvenmekten korkuyorsun. Madem ki onların kalbi yok ve kalbinin onlar için bir değeri yok.. O zaman ne önemi var bu zavallı kalbi taşımanın diye düşünüyorsun.
İşte böyle bir zamanda yazdım aşağıdaki satırları..

Kalbim sen git, aklım kalsın benimle...

Şimdi kalbimi eski bir sandığın en derinine kilitliyorum.
Anahtarını çok uzak kentlerin, çok uzak dağlarının ardına atıp, kaçıyorum kalbimden.
Beni yaralayamayacaksın kalbim, kurtuluyorum senin avareliğinden.
Beni delirtemeyeceksin, kalbimle değil aklımla var olacağım.
Acı çekmeyi, üzülmeyi, incinmeyi, kırılıp, parçalanmayı istemiyorum.
Çok yorgunum kalbim, affet beni..
Şeklini, biçimini, ruhunu al benden..
Ve hep uzaklarda kal!
Hep uzaklarda...

Çünkü insan en çok kalbinden yara alır...