KAYIP ( düzenleniyor )

Ben kimim

Arkadaşlar selam bu benim ilk kitabım güzel ve sürükleyici bir kitap olucak yorum yapıp beğenmeyi unutmayın<3

Son bahardı en sevdiğim mevsim . Elime sıcak kahvemi almış bankta oturarak ağaçlardan düşen sarı yaprakları izliyordum. Derin düşüncelere dalmış bir şekilde hafif esen rüzgara karşı oturmuş hiç olmayan beni hiç kimsenin tanımadığı beni çözmeye çalışıyordum.

"Lila"-dediğini duydum birinin. Kim bana ismimle seslendi ki ?! Sesin geldiği yöne doğru baktım. Tabiki hemşireydi başka kim olabilir ki...?

Anlamıştım öğlen olduğunu yani yine o aynı yemekler ve yine o ilaçlar alışmıştım artık her ikisinede beni hep uyutan ilaçlara da tadı eskimiş süt gibi olan yemeklerde. Kötü diyemem ama iyide değildi. İlaçlara gelecek olursak ben deli değildim o yüzden içmeye itiraz ederdim.
2 ay önce buraya ilk geldiğimde hiç birşey yemedim ne sabah ne öğlen ne de akşam ilaçta içmemiş tim çünkü ben deli değildim. Fakat yan odalardan gelen garip, korkutucu ve tuhaf sesler yüzünden korkuyordum . Daha doğrusu uyuyamıyordum. O günden beri o ilginç ve korkutucu olan seslerden uzak durmak için 1-2 kez içmiştim ve alıştım bırakamadım.

Odama gittim saate baktım . 14:57 tam 3 dk sonra yemekler gelicekti ve ilaçlar da tabii . Sonra herkes uyuyacaktı ve sonra o yaşlı kadınla terapiye gidicektim . Evet 17:00 da onun odasına gidicektim . Her şeyi ezberlemiştim , her seferinde bana aynı soruları sorardı . Adın ne ? Geçmişte kimle yaşıyordun ? Arkadaşların? Ailen ?
Bu sorulara daha  kendim cevap bulamazken birde bu kadının soruları adeta kendimi dipsiz kuyuda kaybolmuşum gibi hissettiriyordu. Haklıydıda . Ama bunak'tı işte .

Burdan kurtulmak istiyordum çünkü git gide kendimi daha da unutuyordum kimdim ben ? Adım ? Soy adım? Nerde yaşıyordum ? Ailen ? Dostlarım? Hiç bana yakın olmayan kelimelerdi adım dışında Lila . Evet adım buydu ama soy adım? Hayır o yoktu . Hem burdan çıksam bile nereye gidicektim ? Kimim vardı ki tanıdığım beni kollayan , koruyan , bana sahip çıkan ?

Fazla düşünmemek için şimdi gelmiş olan tepsiye baktım yine lapa gibi makarna .

" Baska yemek bulunmaz mı buralarda ?" dedim. Arkasına bile bakmadan hızla uzaklaşan hemşireye .

" Yemekleri ben pişirmiyorum ki" dedi tuhaf bir bakışla . Sustum. Yemeğime döndüm ve yedim aç kalmaktansa kötü pişirilmiş makarnayı yemeği tercih ederim.

İlacı içtim ve başımı yastığa koydum . Gözlerim yavaş yavaş kapandı. Uyumuşum.

Kapı tıklama sesi ile uyandım .

" Hadi Lila doktor seni bekliyor" diye açtı kapıyı. Yine bir şey söylemedim ne diyicektim ? Beklemesin istemiyorum? Onunla konuşmak mı? Ayh boş ver daha da sinir bozucu . Doğru ya akıl hastanesinde olduğumu unutmuşum burda öyle şeyler gayet normal.

Odamdan çıktım ve koridorun sağındaki son odaya doğru ilerledim . Kapıyı açtım. İçeri girdim . Arkasını dönmüş vaziyette koltukta oturuyordu . Şimdiden sıkıcı olucak biliyordum.

"Adın?" -dedi hiç tanımadığım bir ses. Afalladım. O bir kadına ait değildi . O kimdi ?