İzi Kalır
Kucağımdaki bebeği, bebek koltuğuna rahat bir şekilde oturttuğumda derin bir nefes aldım. Annem ve babam bir hışımla içeriye girdi. Mutfaktan gelen yanık kokusu ise her şeyi açıklıyordu.
"Sana o yemeği yakmaman gerektiğini binlerce kez söylememe rağmen hiçbir şekilde dikkat etmedin." diyordu annem babamdan bütün hıncını çıkartırcasına...
Babam itirazlarını arka arkaya sıralasa da annem onu hiç dinlemiyor gibiydi...
Sıkıntıyla ayağa kalktığımda masada bulunan telefona doğru uzandım. Telefonu elime aldığımda bebek çığlık çığlığa ağlamaya başlamıştı. Şirin yanaklarını sıkarak kucağıma aldım ve sallamaya başladım.
"Acıkmıştır, kızım o..." diyerek söylenen anneme hak vererek mutfağa doğru ilerledim. Kucağımda tepinse de hiçbir şey yapamaması canını sıkıyor olmalıydı. Açıkçası ben öyle hissederdim. Mamasını hazırladığımda bebek bisküvisini de alarak tekrardan koltuğuna oturttum. Doyasıya yemeğe devam eden bebeği de anneme bıraktığımda lavaboya gitmek için merdivenlere doğru ilerledim. Hastaneden çıkmamdan tam tamına 3,5 yıl geçmişti. Vurulmuştum. Annem ve babam neden vurulduğumu anlatmamıştı. Bende pekte merak etmemiştim açıkçası...
Cem ve Seren ben hastaneden çıktıktan 1 yıl sonra evlenmişti. Bense babamın onlardan oldukça uzakta tuttuğu bir evde yaşıyordum. Yalnız başıma...
Arada sırada yakındaki kumsala gidip kendimi rahatlatıyordum. Seren ile sık sık görüşüyorduk ve bazen annem ve babamla birlikte gelip birkaç gün bizde kalıyorlardı. Hayatım böyle akıp gidiyordu...
*******
Kitap 10.Bölümde bitti fakat birkaç bölüm daha yazmak istedim. İçimde bu kitapla ilgili birkaç kırıntı kalmıştı. Yaklaşık 3 bölüm daha yazıp, bitiriyorum.
Bitmesini istediğim son değil. Bu sadece onun istediği son diye düşündüğüm için...
