O soğuk Kasım akşamında veda etmiştim kahve gözlerine. Bir daha gülümsediğini göremedim ve o zamandan sonra hayatım daha da beter olmuştu.
Onun şövalyesi olmak isterken kendimi kraliçe olarak bulmuştum. Ne kadar onu kötülükten korumaya çalışsa...
Ben etrafı kahkahalara boğarken benim sesimden baskın olan tek şey vardı. Berk'in çığlığı. Sesi nasıl o kadar yüksek çıkıyordu bilmiyorum. Allah bir ses vermiş gerisini boş vermiş. Şarkıcı olabilirmiş aslında.
Rangerdan indiğimizde Berk midesini tutuyordu. Yalpalayarak yürüyordu. Ben ise hala zevk çığlıklarımı atıyordum.
"Şimdi ise sırada-" dediğimde Berk'in suratıma bir bakışı var. Keşke görebilseniz. Şey gibi. Küçük bir çocuğun annesinden çikolata istediği gözlerle bana bakıyordu. Bu haline acımıştım. Ama kendisi kaşınmıştı. Omuz silkip bileğinden tutup tsunamine doğru yürüdüm.
Sırada beklerken içim içime sığmazken Berk oyuncağı izliyordu. Kafası bir ileri bir geri gidiyordu. Onun bu haline gülerken sıramızın geldiğini fark ettim ve Berk'in bileğinden tekrar tutup oyuncağa bindik.
O kadar eğlenceliydi ki bir insan buna binmeden nasıl bir his olduğunu anlayamazdı. İmkansızdı.
Oyuncaktan indikten sonra Berk omuzuma tutunarak zar zor yürüyordu. "Ne oldu kokutun mu?" "Ne alagası var canım!" "Şiven bile kaydı. Şey gibi oldu hayır çok güvenlikli bir yerde eğitim görüyoruz. Güvenlikle alagalı hiç bir sıkıntımız yok."
Gülmeye başlamıştı. "Sonunda be güzel ayçiçeği yüzün güldü." "Ayçiçeğin miyim gerçekten." Soran bakışlarla yüzüme bakıyordu. "Şimdi neye binelim?" "Önce biraz dinlensek nasıl olur? Midem sormamı istedi de." Önce midesine sonra yüzüne bakıp kafamı salladım. Boş bir banka oturup dinlendik.
Telefonumu çıkarıp Instagrama hikaye attım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
@incibaysall story: Buda her şeyden korkuyor ☹️
"Tamam bence şimdi kalkabiliriz. Neye binelim şeye bineli-" Berk sözümü kesmişti. "Bu sefer benim dediğimi binelim. Umarım dandik bir şeye binmezdik.
Şu an tam olarak dönme dolabın önünde duruyorduk. Berke döndüm ve suratına boş boş baktım. "Gerçekten mi?" "Evet neden?" "Sıkıcı." Omuz silkip beklemeye başladık. Sıra bize geldiğinde Berk çok heyecanlıydı. Yukarı aşağıya inen bir makineydi sadece. Bir ekşını falanda yoktu. Sıkıcı.
Görevli bize bineceğimiz yeri gösterdi ve bindik. Dönme dolap yavaş yavaş dönmeye başladığında Berk o kadar mutlu oldu ki anlatamam. "Bekle fotoğraf çekinelim." Telefonunu çıkartıp ayaklarımızı çekti.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
