Ben küçükken ,
Hayata inat güzel dertlerim vardı. Ama nasıl güzel!
Kıyamazdım,kıyılmazdı.
Bir kızın çeyizi gibi saklardım.
Kışın baharı beklerdim,
Gelsinde kalbim baharistana dönsün ,
Tabiat gibi bir yanım yeşil, bir yanım mavi olsun diye.
Sokaklarda sanki kusursuz bir senfoni ,
Kuşlar cıvıldar ,kelebekler kanat çırpar.
Çocuklar dört bir yanda oyunlar oynar.
Birde ağaçların ihtişamı varki ,
Sanırsın yüreğimde zelzele ,yer yerinden oynar.
Ezcumle,
Özlemimde güzeldi vuslatımda .
Ben küçükken,
Yaza koşardım yalın ayak.
Ağaçlar rahmete dururdu ,
Sanırdım Aklım çıkacak.
Allahın ikramıydı elbet gönül coşacak.
Güneş bile bi başkaydı ozamanlar,
Ruhum nasılda kavrulurdu sıcaktan,
Şimdilerde ayaz vurmuş halime inat.
Ben küçükken,
Bayramlarım vardı ,
Birde kınalı ellerim .
Yoklukla varlık kapışırdı.
Ancak kıymet bilinirdi ,
Toktu gönüller,
Şimdiki zamana bakınca,
Diyorumki İzahı yoktu.
Ben küçükken
Kocaman kalbim vardı,
Herkes için atardı.
Gel görki.
Zaman tüketti bu zamana kalmadı.
Ben küçükken
Boyumdan büyük hayallerim,
Birde hayat gibi gerçeğim vardı.
Ben küçükken,
Minnacık avuçlarım,
Yüreğimden taşan dualarım vardı.
Demem o ki ,
Ah çekiyor gönlüm ah!
Bilmiyorum ki,
Ben büyümek gibi bir gaflete ,
Nezaman düştüm EYVAH!
21.03.2024
K.Ç
