"Günlük,tuhaf şeyler oluyor.Bu noktadan sonra nasıl devam edeceğiz bilemiyorum.Bazen tüm bunlar benim hayal alemimde mi gerçekleşiyor bilemiyorum.Dün,akıl hastanesinde bir çocuk kayboldu.Önce Serkan Amca'nın ölümü,ardından da Serkay Yılmaz adlı yedi yaşındaki bir çocuğun kayboluşu.Sonra Arel'le bulduğumuz not...İkimizde sadece o notu okuduktan sonra odalarımıza çekilmiştik.Not,Arel'de kalmıştı.Şuan saat 02:30'du ve uyuyamıyordum.Sesler var,Günlük.Takırtılar.
Korkuyorum.Arel'in yanına gitmek istiyorum ama çekiniyorum birazcık."
Günlüğümü kapatıp,tamamen pencereye baktım.Kargalar ötüyordu.İnsanlar,kargaları lanetli görürlerdi ama bence kargalar çok asil yaratıklardı.Nankör insanoğluna karşı çıkan iki hayvandan biriydi kargalar.Birincisi yılanlardı,ikincisi kargalar.İkiside çok asil yaratıklardı.Özellikle benim ilgimi çeken kısımları gözleriydi.Gözlerinde bir hikmet vardı yılanlar ve kargaların.Yılanların derisi,dönüşüm geçirirdi.Tıpkı hayatlarımız gibi.Kargaların ise,birbirlerini koruması,asla yargılamamaları insanların öğrenmesi gereken bir öğretiydi adeta.Hayvanlardan öğreneceğimiz çok şey vardı.
Takırtılar devam ederken,vücudum titremeye başladı.Tam o sırada,kapım çaldı.Omuzlarıma şalımı atıp kapıya doğru gitmeye başladım.Korkuyordum,gelen katil bile olabilirdi.Yavaşça gittim.Kapı kolunu çevirdim.Kapıyı açtığımda,gördüğüm yüz rahatlamama sebep oldu.Gelen Arel'di.Kendimi tutamayıp ona sarıldım.Acele bir tepki olmasına rağmen,o an bunu umursamadım.
"Arel!" diyerek,boynuna sarılmıştım.
"Ben,ben yani gelmene çok sevindim.Ben az daha aklımı kaçıracaktım.Sesler duyuyorum,sanırım deliriyorum."
Arel bir süre tepkisiz durdu fakat sonra kollarını belime doladı.
"Aklını kaçırmıyorsun.Aynı sesleri bende duyuyorum.Bu yüzden sana bakmaya geldim."
Geri çekilip,minnetle yüzüne baktım.
"Teşekkür ederim."dedim,utangaç bir şekilde başımı önüme eğerek.
"Vera titriyorsun!" dedi,kollarımdan tutarak.
"Sorun değil."dedim,umursamazca.
"Hayır,sorun.Lütfen gel,yatağına uzan.Yanında olacağım,hadi gel seni yatağına yatıralım."
Başımı salladım ve yatağıma uzandım.Üzerime örtümü örttü ve yatağıma oturdu.Ona bakıyordum,o da bana bakıyordu.
"Öncelikle,delirmiyoruz.Başlangıç noktası seçmemiz gerekiyor çünkü tüm bunlar oluyor ve gerçek.Şimdi,başlangıç olarak,boşlukları dolduracağız.Sonra,kaybolan çocuğun öyküsünü bulacağız.Ve er ya da geç,bu akıl hastanesinde neler olduğunu bulacağız,anlaştık mı?"
"Anlaştık."
İkimizde birbirimize gülümsedik.
"Kargaları sever misin?" diye sordu,gözlerim şaşkınlıkla büyüyerek ona baktım.
"Evet!Ve sen gelmeden önce kargalar ve yılanların asaletini düşünüyordum.Telepatik bir bağ içerisinde miyiz acaba?" diye sordum,gülerek.
"Evet,sanırım öyle çünkü kargalar ve yılanların asaletini benden başka gören biri daha var."dedi,gülümseyerek.
Sonra devam etti güzel güzel anlatmaya,
"Yılanların yüzeyleri pulla kaplıdır ve zaman zaman kabuk değiştirirler.Yılanların yaşama süresi,ortalama 7 yıldır.Bu süreçte,deri değiştirirler.Yılda ortalama 5 veya 6 kez deri değiştirirler.Düşünsene,bir insan 5 veya 6 kez dönüşüm yaşıyor bir yılda.Bir insan 1 dönüşümü bile zor kaldırırken yılanlar 5 veya 6 kere bu dönüşümü yaşıyorlar.Bu kadar asil olmalarının sebepleri de bu.Kargalara gelirsek,yine insanlara baş kaldıran farklı bir kuştur.Çok titiz ve gerektiğinde seçici kuşlardır. Kargalar çok sık banyo yapmayı seven ve yemek yedikten sonra gagasını silen hatta yediği dahası bulduğu her yiyeceği bile suda yıkayan bir kuştur.Birbirlerine çok bağlıdırlar.Her koşulda birbirlerini desteklerler."
Gülümseyerek dinlediğimde gözlerim yavaş yavaş kapanır gibi oldu.
"Çok özeller,onlardan öğreneceğimiz çok şey var." dedim,uykulu bir şekilde.
Bunu fark eden Arel,"Hadi uyu,güzelce.Ben yanındayım.Merak etme." diyerek üzerimdeki yorganı daha çok üzerime örttü.
"Gitme,olur mu?" diye sordum,uykulu uykulu.
Gülümseyerek,"Gitmeyeceğim.
Artık yalnız değilsin.Her zaman yanında olacağım."
