Pappa's Engeltje

Hoofdstuk 7

'Papa is weer thuis. Het geluid van zijn auto, de muziek, het is onmisbaar. Als papa thuis komt, is hij dronken. Elke dag, elke week. Maar mama durft niet weg te gaan, niet nu, niet ooit. Ze is bang voor papa, dat hij haar zal slaan.

De deur van het huis slaat open en dicht. Mama zit in de woonkamer en ik in de keuken. Ik zit te kleuren, mama zegt dat ze het leuk vind dat ik kleur en mezelf ben. Maar ik laat mijn tekeningen niet zien. Ze zitten in mijn schetsboeken die in mijn boekenkast op mijn kamer staat.

'Nee, alsjeblieft', hoor ik mama huilen. 'Het eten is klaar, maar ik moet het nog opwarmen', smeekt mama. Papa is boos.

'Dat moet het al zijn! Je bent nutteloos! Doe iets voor ik iets doe! ' Schreeuwt papa.

Ik ben bang, maar dat laat ik niet zien. Papa mag mijn angst niet zien. Snel ren ik naar mama in de woonkamer toe. Tranen vallen bijna, niet alleen van angst, maar ook van woede. Voor mij staat mijn vader klaar om mijn moeder te slaan. Mijn moeder, hoe durft hij? Voordat zijn hand mama raakt, spring ik ervoor. De klap is hard, het brand, maar er komen geen tranen. Dat plezier geef ik de man, die mijn papa hoort te zijn, niet.'

'Megan, hey', wekt een stem mij.

Eén jaar later en ik heb nog steeds last van een trauma. Minstens een heel jaar later en mijn vader is terug. Nou ja, terug in mijn leven, want hij is nooit echt weg geweest.

'Megs, stil maar', sust de stem en twee armen omhelzen mij.

Dan plaats ik de eigenaar bij de stem: Seth.

'Ik ben bij je', verekert Seth. 'Niets kan je nog gebeuren.'

'Wel', mompel ik met tranen over mijn wangen. 'Hij is er weer. Van alles kan mij nu gebeuren. Ik weet het nooit met hem.'

We zitten in een taxi, onderweg naar het huis van Seth, vakantiehuis dan. De ouders van Seth zijn er dan wel regelmatig, maar Seth moet gewoon naar school.

Daar kwam ik achter, doordat we aan het praten waren voor ik in slaap viel. Zo kwam ik er ook achter dat Seth in de zelfde plaats woont als ik. We gaan alleen niet naar dezelfde school. Al wouden de ouders van Seth en Seth zelf hem zo snel mogelijk op dezelfde school plaatsen.

Dat zou makkelijker zijn voor de Seth. Dan zou hij niet altijd alleen zijn en zo kan hij wat bende leden in de gaten houden. Plus de school waar ik heen ga, biedt betere resultaten. En daar gaan de ouders van Seth voor.

'Ik, hij, ik', stotter ik. 'Het. Alles, pijn.'

'Rustig, ik ben er', stelt Seth gerust. 'Ik ben bij je en ik laat je niet achter.'

'Waarom niet?' Vraag ik in een zucht. 'Het verbaasd me niet, iedereen zou me achterlaten.'

'Ik niet', verzekert Seth overtuigd. 'Je hebt iets, iets wat mijn aandacht trekt. En ik wil weten wat die iets is. Misschien jouw ogen. Groot en blauw met een donker randje. Of jpuw wat dikkere wenkbrouwen. Maar misschien is het wel gewoon jouw stem. Het kan natuurlijk ook jouw karakter zijn; sterk, vermoeid, vechtend. En er is zelfs een kans dat het jouw stemmingswisselingen zijn. Toch gok ik dat het ook te maken heeft met jouw geheim.'

'Ik heb nog nooit zoveel complimenten in één keer van één iemand gehad', mompel ik in mezelf. 'Maar bedankt.'

"Hij liegt."

"Wat zou hem het wat intereseren wat er met jouw gebeurt?'

"Wat is er aantrekkelijk aan jou?"

"Hoe zou Seth jou mogen?"

"Denk na, dom meisje."

"Pas op, voordat je voor hem valt."

"Hij breekt ons gebroken glazen hart."