Pappa's Engeltje

Hoofdstuk 8

"'Een slet ben je!' Schreeuwt papa en slaat me nog een keer. 'Net zo'n zwakke slet als je moeder!'
Het doet pijn. De klappen en de woorden. Hoe erg de klappen ook branden, de woorden doden mij. Ze maken me van binnen uit kapot, dood.
'Kun je dan nooit iets goed doen? Blijf je voor altijd een teleurstelling! Een walging?' Echoot zijn stem door de kamer. 'Vind je dat leuk? Geef antwoord!'
En bam, nog een klap en ik val naar achteren op de grond. Mijn vader doet zijn broek uit en trekt mijn hoofd naar zich toe.
'Zuigen trut!' Draagt hij me op. 'Of moet ik je moeder halen?'"

'Aah!' Gil ik uit.

Mijn ademhaling gaat te snel, mijn lichaam doet pijn en mijn nachtmerrie speelt zich opnieuw af. En dan nog een keer. Opnieuw en opnieuw.

"Hij heeft gelijk."

"Je bent een slet."

"Een walging."

"Een teleurstelling."

'Aah!' Krijs ik. 'Stop! Stop!'

"Je kan nooit wat goed doen!"

"Altijd een mislukking!"

"Een slet!"

"Een speeltje!"

"'Zuig trut!'"

De woorden gaan door mijn hoofd.

Mijn nachtmerrie is misschien wel gestopt, maar de herrinnering gaat door. Veel verder door. Meer pijn en vernedering, een gevoel van verraad, walging en haat stroomden door mij lijf.

Alleen bij de gedachte, komen ze terug.

Ik had moeten bijten, ik had er een eind aan moeten maken. Maar nee, ik was te zwak daarvoor. Nee, ik kon het niet, want hij hield toch van me?

Bullshit.

"Niemand houdt van je!"

"Je bent waardeloos!"

"Een teleurstelling!"

"Maak er een eind aan!"

"Je bent het leven niet waard!"

Ademen gaat zwaarder.

'Stop!' Schreeuw ik uit. 'Stop, alsjeblieft, stop.'

Ik blijf smeken, terwijl de stemmen door blijven gaan. Een mes, ik heb een stem nodig, nu.

Nog een schreeuw verlaat mijn mond. Mijn nagels krassen lamgs mijn polsen, armen, zijen en hals. Tranen stromen over mijn wangen, die waarschijnlijk zo rood als kreeften zijn. En alles brandt.

De deur slaat open en ik merk dat armen om mij heen gaan. En ik houd me vast aan diegene. Alsof, als diegene weggaat, ik ook wegga. Dat ik niet zonder diegene kan.

Ik adem de geur in en weet dat het Seth is, hierdoor houd ik hem alleen maar dichter tegen mij aan. Als ik hem laat gaan, komt hij niet meer terug, net als papa.

'Aah!' Krijs ik in de trui van Seth.

Mijn handen grijpen weer naar mijn keel en polsen, waardoor mijn huid nog erger begint te branden.

"Hij walgt van je!"

"Vies ding!"

"Alleen maar vet!"

"Een mislukking!"

"Teleurstelling!"

"Je kan ook nooit leuk zijn!"

"Normaal doen!"

"Mooi lijken!"

"Nee!"

"Jij bent walgelijk!"