kasımlık şiirler

bu şiir değil, kasımlığın sonu.

bir gün mimoza'ya gün batımıyla ilgili bir şey söyledim. (o gün doğumlarını daha çok severdi belki de onunla ilk bu noktada ayrı düştük.)
"seni gün batarken görmek istiyorum. bu beni çıldırtıyor mimoza, bu beni bitiriyor. sadece saçlarında duran kızıllığı izlemek istiyorum. gözlerinin renginin beni yakmasını. sadece gün batarken görmek istiyorum seni. gecenin bize, benim sana ait olacağımın izlerini taşıyacak olan tenindeki güneşi izlemek istiyorum. seni görmek istiyorum gün batarken. seninle buralardan çekip gitmek, kimsenin bize engel olamayacağı o yerlerde seninle olmak istiyorum. gün batarken alıp gitmek istiyorum seni, kuşlar da bizimle kaçarken, vapurlar kalkarken, gökyüzü kararırken, ortalık siyah olurken, kızıllıklara doğru... gitmek istiyorum seninle. günün batışını toplayıp dudaklarından, saklamak ve tutmak istiyorum seni sonsuza dek yanımda.. gün batıyor.. benimle gel."

onunla anlaşmıştık, gün doğarken sarılacaktık birbirimize. onu ilk o zaman görecektim ve sıcacık kollarından ayrılmayacaktım. belki de bu yüzden istanbul'u bize ait yapmak istedim. bu yüzden şehrimi değil, orayı anlattım hep. belki de bu yüzden gün doğumlarını şehrimde izlemeyi kaldıramadım.

ah, mimoza. hiçbir şeyden korkmuyorum artık senden korktuğum kadar. hiçbir şeyin hayali beni baştan çıkarmıyor senin hayalin kadar.

bir gün mimoza bana gün doğarken bir şey söyledi. "beni sadece bana anlat"

ama bir süre sonra ondan başka herkese anlatmaya başladım.

çünkü o kayboldu aniden bir gün batımından sonra. ben otobüslerden birinin pencere kenarında izleyip dağları ağlarken, bir anda..
aradım onu her yerde, bulamadım. ama bir gece, suya kanar gibi, uykuya telaşla dalar gibi, nefes nefese gölgeye uzanıp yayılır gibi öptüm yorgun yorgun uçlarının kıvrıldığı dudaklarından. ağlama istedim, ağladım mimoza..
kasımlıklar unutulup gidecekse eğer, sen beni hiç unutma.

"seni arada arayabilir miyim?"
"hmhm.."
"sesini özledim mimoza.."
"mimoza, uyudun mu?"
"uyu, mimoza. ütopyamızda."