CHAPTER 1: ARRIVAL

343 51 19
                                    

CHAPTER 1: ARRIVAL.

Bumukas ang higanteng pinto mag-isa, kahit na isang kilometro pa ang layo namin mula roon. Advance din sila no?

Malaya nang naka bukas ang pintuan ngunit hindi ko man lang makita kung ano ang nasa loob nito. Walang ilaw, walang liwanag, walang tunog... It is fully dark inside — and I'm scared. Natatakot ako, at alam kong may mali rito. Music gives me comfort, but it's not enough. Aside from music, darkness also gives me that feeling — I feel comfortable when it is dark, but today is a different day. I felt scared —terrified.

Nag simula na silang pumasok sa loob kasama ako. May naamoy akong kakaiba, at isa lang ang gusto kong isigaw. Gusto ko masuka! But my body didn't want to. It is weird — and I really want to puke but I can't, since I can't freaking move any part of my body.

Nasa gitna na kami, at dito palang may ilaw. Siguro ay sinadya nila ito para hindi makita ng kung sino mang sisilip sa labas ang kung anong mayroon sa loob. Marami ring paniki, and I hate those. They remind me of vampires, and they're creepy.

We kept on walking, and currently walking in this long hallway.  Napansin ko rin na mas sumikip ang daan. Habang naka higa ay hindi ko ma-iwasan ang aking mga mata na umikot nang umikot. Kaya pala sumikip ay dahil sa fences, at hindi ito normal na fences na kagaya ng mga nakikita ko sa labas. But it's weird, there's no light beyond the direction behind the fences. It is a plain dark world where things maybe hiding. It is completely dark and I can't see anything in there, maliban sa mga ibang nahulog na fence.

But I'm worried. I feel like someone is looking at us while we're taking this path. The same feeling I had before someone stabbed me a syringe that night.

Aish, Nasobrahan lang siguro ako sa kape, ang sarap kasi ng kape nila Rosé, halatang pang mayanan.

Ilang minuto ay nasa harap nanaman kami ng isang malaking entrance, at this time — kurtina na ang naka takip dito at hindi na pinto. dalawang malaking kurtina na nag hahati sa gitna.

We entered the door and this castle made my jaw dropped in all of a sudden because of how gorgeous it is inside. From a creepy and scary castle into a white gold castle! It looks like the tables have turned.

Para akong batang bagot kakaintay sa magulang na bumibili sa isang store, tapos biglang binigyan ng laruan.

I really believe in the quote

"Don't judge a book by its cover."

The chandeliers are twinkling from above, they're big and this sala I think is  as big as hell! They have 8 chandelier's here that is aligned straight onto the next huge door. I wonder what's inside.

TThe  put me down, gently and slowly. Hindi naman siguro sila OA, hindi naman mababali ang buto ko kung ibababa nila ako in moderate speed.

As soon as I went down they were all in shock, as if they saw a monster.

Nag tinginan itong mga to, nag papakiramdaman kung sinong unang mag sasalita.

"So, you're awake already," one of them stated.

"Obvious ba?"

Nagulat ako sa aking sinabi. Tristan, wala ka sa bahay niyo, o sa outside world. Nasa kanila ka. Hindi ko naman kasi alam na nakakapag salita na ako hindi gaya kanina!

Tinakpan ko ang bibig ko pag tapos, na siyang ikinagulat ko rin. Wow, I can feel my body now, not like earlier na para akong ppatay

I stood up.

"Sino ba kayo? Anong ginagawa ko rito?" I asked while stretching, nakakangalay kaya.

"Manahimik ka, ang dami mong tanong!" sagot ng isa sa kanila.

I AM THE LOST SON (ON HOLD)Where stories live. Discover now