CHAPTER 4: MOM

136 27 34
                                    

I woke up due to the sun light hitting my precious face. I felt like my body is so tired, and I feel stressed even when I haven't done anything yet. I roamed my eyes, and I was shock, later then — I saw myself laughing.

Andito na nga pala ako sa kingdom at wala sa bahay namin. Wala sa kwarto ko. That realization made me laugh yet made me feel crestfallen. I miss my parents, the way they knock on my door early in the morning, and will tell me that it's 8:00 already yet it's only 7:00. Palagi silang one hour advance, and I hate it before not knowing that I'll miss it soon. Hays.

Bumangon na ako at nag lakad papunta sa cr. Nag mumog ako at nag h-hilamos when I heard someone knocking on my door.

"Wait!" Sigaw ko rito.

Ilang minuto pa ay lumapit na ako sa pinto at binuksan ito.

"Tawag ka ni Caspian,"

Si Matt pala.

"Sige, sasamahan mo ba ako?" I asked.

"Hindi, marami pa kasi akong gagawin. Sige, mauna na ako." Umalis na ito pag tapos.

Ang weird niya today, may lagnat ba 'yon? Kasi sure ako na sasamahan ako noon knowing na hindi ko pa ito kabisado.

"Matt!"

"Hmm?" Lumingon ito. Medyo malayo na ito sa akin ngunit napalakas ata ang sigaw ko.

"W-Wala,"

His aura is too cold. I felt like I froze the moment I heard him answer. There's something in him today that I want to know, hence I feel like It will bother me for the couple of days.

I really hate it when I'm curious to know things, It is dragging me more near to it without noticing the warnings.

Nag simula na itong mag lakad pagtapos niyang tumalikod. Ilang minuto pa ay lumiko na ito, at siya namang pag labas ni Nixon sa pinto.

"I will go with you," he said, looking at me.

"Sure ka? Baka busy ka," I tried to act like I don't want him to accompany me.

"Asa ka namang sasamahan kita, may itatanong din kasi ako sakanya kaya sabay na tayo, mamaya maligaw kapa," he replied.

Edi okay.

Lumabas na kami at nilock ko na ang aking pinto. Gaya ng napag-usapan ay sabay kaming lumabas ng building at ngayon ay papunta na kay Caspian. Hays, bakit niya ba kasi ako pinatatawag?

"Kumusta tulog?" tanong ko sakanya.

Hay nako Tristan, kapag ba hindi maayos may magagawa ka? Dami-daming tanong eh. Minsan talaga gusto ko nang sapakin sarili ko sa salamin.

"Ayos naman, masaya nga." He giggled.

Huh? Ano naman kaya iyon?

"Ano namang panaginip mo at para kang umabot sa mga ulap?" Me once again feeding my curiosity.

"Secret," nakatingin parin ito sa aming dinadaanan.

"Ano nga!" This time, he looked at me with a smile on his face.

"Ikaw. tayo..."

After hearing those, I felt like I'll burst out in a minute. I felt a familiar feeling in my stomach, that is rare to happen. The atmosphere seems to be brighter yet colder. Ang gulo namin.

"We're here!"

A few steps more is a familiar door. Oo nga, andito na kami.

"Kailan mo balak sabihin kay Tristan?" A voice from the inside asked.

Napatingin naman kami ni Nixon sa isa't isa, hindi niya alam ang gagawin at pati ako. Napaisip ako, anong sasabihin?

"You, and his mom..." Uttered by the same voice.

"Tara na!" Hinila ako ni Nixon paalis sa lugar ngunit hindi ko siya hinayaan. Hindi pwede. Kailangan kong malaman ano ang tungkol sa akin, kay Caspian, at sa aking ina.

"Ayaw ko!" Hila ko nang kamay ko pabalik.

"Dali na!" Hinila niyang muli ito.

Ilang minuto pa ay biglang bumukas ang pinto. A familiar guy went out...

Caspian.

I AM THE LOST SON (ON HOLD)Where stories live. Discover now