Vjen ai momenti kur ligesia jote mbushet me adrenalin e do te ndjej shijen e se keqes.Deshiron te argetohet e te dal jasht kontrollit.Te krijoj kaos,te shkaterroj qetesin duke e mbushur me britma,te thyej delikatesen e nje shpirti.Te lejoj gjakun te percoj neper vena urrejtje per kete bot.
Trupi mbushet me forc e do te vjedh buzeqeshjen e dikujt.Do te shfaqi lotet dhe te luaj me paqen e njerezve qe do.Do ti shoh ata te ndjejn per nje cast ate cfar ata kane krijuar tek ai.
Deshiron kaq shum qe shpirtrat e njerezve qe e rrethojn ti shoh te digjen mes flakeve te ferrit e te perjetojn dhimbje.Keshtu ata do ta kuptojn se cfar fshihet pas fytyres se tij te ftoht,pas loteve te pakuptimt per ata qe se kuptojn,pas deshires per te qen ne erresir perjete.
Disa njerez thjesht nuk e kuptoj se sa e rrezikshme eshte forca qe kemi brenda nesh.Se si ajo mund te kthehet kundra nesh e te na largoj nga bota.Armiku me i madh eshte pikerisht vetja jone.
Ti ndjen disbalanc ne forcat e tua.Urrejtja te ben te ndjesh shijen e deshperimit.Te fillosh e te besh ate te qeshuren skizofrene kur mendon se si ana jote pozitive ende enderron.A e shkreta nuk e njeh kete bot.
E syt lotojn se besoj tek enderrat.Aq shum i duan sa dhe ne gjum nuk heqin dor prej tyre.E lotet humbasin e shpirti lodhet.Erresira mbush horizontin e ngadal trupi bie ne gjume.
Merr frym thell dhe qetesohet.Dergjet mbi shtrat ashtu delikat dhe i pafajshem pas gjith atij pushtimi demoniak qe perjetoj.E tashme qetesi totale.
Sigurisht qe kur agimi ndricoj fillimin e nje mundesie te re ,shpirti serisht buzeqeshi.Syt e pergjumur kristal te paster pasqyruan serisht engjellin e vertet.
