Man Gezocht | Voltooid

23

Dave knippert een paar keer met zijn ogen, de tranen branden te erg. Hij weet zelf niet waarom hij zich zo emotioneel voelt. Wellicht omdat het tot hem doordringt dat hij er een zooitje van heeft gemaakt.

Zijn vriendin is zwanger, iets waar hij al jaren op heeft gehoopt. Maar nu het zo ver is, is alles wat hij voelt twijfel. Dat gunt hij Julie en het kindje niet. 

Hij wil samen zijn met een ander, vanuit het diepste van zijn hart. Alles in hem zegt dat Liva het voor hem is. De manier hoe zijn hart klopt met Liva in zijn buurt, vertelt hem dat zij het is. Alles voelt goed met haar, zelfs ruzie maken.

Maar hoe kan hij dat nog naar haar uitspreken? Hij weet dat hij het al vaker heeft geprobeerd te uiten, maar vervolgens het tegenovergestelde heeft laten zien. Hij weet dat Liva zijn woorden niet meer meteen zal geloven.

Dave wrijft met zijn hand in zijn ogen, hij voelt dat de tranen irritatie veroorzaken. Niet alleen irritatie aan zijn ogen, maar ook van binnen voelt hij zich geïrriteerd. Hij vind het niet erg om emotie te tonen, maar niet nu. Het komt nu niet goed uit.

"Wat is er?" Vraagt Liva op een lieve, zorgzame manier ondanks het gevoel dat er weer wat omhoog komt. Ze was even haar eigen misselijkheid vergeten. Het raakt haar als Dave emotioneel is, ze vindt het bijzonder. Ze haat het dat haar gevoelens zo snel veranderen. Ze had graag langer boos willen blijven. 

"Ik wil alleen met jou zijn." Dave zijn stem trilt, hij krijgt de woorden nauwelijks uit zijn mond. "De rest van mijn leven."

"Weet je het zeker?" Liva neemt het niet meer meteen aan. Ze wil het zeker weten, voor één keer. En dat het dan ook bewezen wordt.

"Ik ben nog nooit zo zeker van iets geweest." Hij kijkt haar diep in haar ogen aan, het komt gemeend over. "Maar ik vind de situatie gewoon kut."

"Dat is het ook," glimlacht Liva. "Maar er van weglopen maakt het niet makkelijker."

Dave laat weer zijn hoofd zakken, hij ziet er voor het eerst onzeker uit. In al die jaren dat ze elkaar elke dag beter leerden kennen, heeft ze hem nog nooit op deze manier gezien.

"Ik weet dat ik degene ben die je heeft weerhouden om het te vertellen aan Julie," Gaat Liva verder. Alleen als ze denkt aan de misselijkheid die aanwezig is, merkt ze dat ze er last van heeft. "Ik ben ook bang." Geeft ze toe.

Nogmaals maken ze oogcontact. Ze zitten nog altijd op dezelfde manier: Liva onder de dekens, steunend tegen het hoofdbord van haar bed en Dave op de rand van het bed. Hij heeft zich nog niet bewogen, alsof hij niet durft te bewegen. 

"We nemen gewoon even afstand van elkaar." Stelt ze voor. Gewoon even afstand. Gewoon. Even afstand. 

Het lijkt haar het beste. Het zal alle vragen beantwoorden als ze elkaar missen. Het is duidelijk als ze alleen aan elkaar kunnen denken. En zo niet, dan is het ook duidelijk. Dan is dat ook een antwoord.

Op deze manier hoopt ze dat Dave alles op een rijtje kan krijgen en dat ze zelf kan accepteren dat ze zwanger is. Hoe ze dat gaat doen weet ze echter nog niet. Ze heeft er nog niet aan willen denken.

"Hoe lang?" Vraagt Dave.

"Zolang het nodig is."

Dave knikt. Hoe moeilijk hij het ook vindt, hij geeft toe dat dat waarschijnlijk het beste is. Echt zeker weten ze het niet. 

Ze houden het oogcontact nog even vast, alsof ze zonder woorden afscheid nemen. Misschien is dat ook wel zo, maar zo voelt het niet. Ze nemen enkel een pauze van elkaar. Een pauze van de liefde.

Liva verbreekt het oogcontact door een kokhalsbeweging die ze niet meer in kan houden. Ze grijpt snel naar de emmer die naast Dave op de grond staat, hij springt op van het bed.

"Kan ik nog iets voor je doen?" Vraagt Dave zacht. Hier blijven, wil ze zeggen. Maar dat zal niet aansluiten bij wat ze net tegen hem heeft gezegd. Ze zal zichzelf dan tegenspreken en alleen maar voor onduidelijkheid zorgen.

Liva schudt haar hoofd terwijl ze met haar gezicht nog in de emmer hangt. Nu is niet het moment om te vertellen dat ze zwanger is, dat komt wel een andere keer. Hoopt ze.

"Beterschap." Hij haalt het haar uit Liva's gezicht en drukt het in haar nek. Hij denkt uiteraard dat het braken een gevolg van een griepje is.

Liva krijgt geen woorden uit haar mond. Dave verlaat stilletjes haar kamer en huis. Ze probeert tussen het braken door hem na te kijken, maar het lukt niet zoals gewenst.

Wanneer het lijkt alsof het braken voor even is gestopt, staat ze op uit bed en loopt ze met de inmiddels volle emmer naar de badkamer. Ze was vergeten hoe het was om zwanger te zijn. Ze was met name de nare kanten vergeten, de mooie momenten heeft ze gekoesterd.

Tot haar grote verbazing weet ze al een half uur door te brengen zonder te braken. Ze loopt naar beneden aangezien ze toch iets qua voeding binnen moet krijgen.

Ze pakt een potje olijven uit haar koelkast, dat is altijd haar favoriete gezonde snack geweest. Haar andere favoriete snack – helaas niet zo gezond – is hazelnoot chocolade. 

Met het opendraaien van het potje olijven voelt ze de spijt toenemen. De misselijkheid komt onmiddellijk terug bij de geur van haar lievelingssnack. Ze weet alles gelukkig nog binnen te houden. Negen maanden lang zonder olijven dus.

Ze schrikt van haar eigen gedachten. Gaat ze dit echt doen? Gaat ze de baby houden? Dit keer wel?

Ze is er nog niet uit. Ze weet dat de keuze eigenlijk niet alleen aan haar is, maar ze weet niet hoe ze het aan de vader moet vertellen.

Liva pakt een schaaltje uit haar keukenkastje, vult deze met yoghurt en muesli en neemt plaats aan haar te grote eettafel. Te groot, omdat er plek is voor acht mensen en ze alleen woont in dit huis. Maar ze houdt van gezelschap: hoe meer zielen, hoe meer vreugde.

Wanneer de verveling toeslaat, besluit ze Marit te bellen. Ze had nog even de tijd gehad om te bedenken om welke reden Dave naar haar huis is gekomen, maar ze vermoedde al snel dat Marit daar iets mee te maken had.

Marit neemt op. "Ik hoop niet dat je al te boos bent."

"Klein beetje maar." Liva onderdrukt haar lach. Ze kan toch niet boos worden om de goede bedoelingen van haar vriendin?

"Hoe is het gegaan?" Vraagt Marit wanneer ze hoort dat Liva lacht.

Liva herhaalt elk gesproken woord uit de dialoog met Dave. Blijkbaar kan dat ook een manier zijn van verwerking.