Man Gezocht | Voltooid

27

Liva kijkt hem met grote ogen aan. Ze had dit op een andere manier aan hem willen vertellen. Was nu maar niet naar het toilet gegaan. Had hem nu maar niet gevraagd de post te pakken. Of had Dave gewoon niet in haar post moeten kijken? Het is tenslotte wel persoonlijk.

Omdat Liva teveel nadenkt heeft ze nog geen antwoord gegeven op de brandende vraag van Dave. Hij dringt haar niet op tot een antwoord, al verwacht hij er natuurlijk wel eentje.

"Ja." Geeft Liva dan zacht toe. Het is zo stil dat het nauwelijks verstaanbaar is.

Ze had nog nagedacht over wat ze nog meer had kunnen zeggen. Nee, ik ben niet zwanger. Ik had gewoon een griepje, een blaasontsteking waardoor ik vaak naar het toilet moet en ik heb zoveel olijven gegeten dat ik ze niet meer lekker vind. Nee hoor, ik ben niet zwanger.

"Van mij?" Vraagt Dave op dezelfde manier als dat Liva net antwoordde, net zo zacht.

"Van wie anders?" Het is een retorische vraag, ze verwacht geen antwoord. Maar die krijgt ze wel.

"Van één van al die andere mannen?" Of hij het spottend bedoeld weet Liva niet zeker, maar dat zal vast wel.

"Dat ging altijd beschermd of helemaal niet." Ze bedoeld dat als ze seks had met één van haar dates, dan was het met een condoom of helemaal geen seks. Zoveel behoefte had ze ook weer niet. Maar met Dave was de behoefte anders. Ze had geen tijd om te wachten tot de condoom erop zat. Ze had er niet eens aan gedacht.

"En nu?" Vraagt hij voorzichtig.

"Ik ga het niet nog een keer weg laten halen." Antwoord Liva snel. "Denk ik."

Dave haalt zijn handen door zijn haar, alsof hij daar de oplossing zal vinden.

"Dus nu zijn twee vrouwen tegelijkertijd van mij zwanger." Deelt hij mee. Bedankt, Dave. Dat wist Liva zelf nog niet. "Ik heb echt superzaad." Voegt hij er lachend aan toe.

Liva rolt haar ogen, ze kan haar lach daarbij niet inhouden. Ze kan niet geloven dat hij op dit moment zo'n opmerking maakt, maar aan de andere kant is het typisch Dave. Dit is waarom ze voelt voor hem wat ze voelt. Hij weet serieuze situaties serieus aan te pakken, maar af en toe wel met een snufje humor. Tenzij hij boos is.

Dave beweegt zichzelf langzaam naar Liva.

"En nu?" Liva stelt dezelfde vraag aan Dave, ze hebben beiden niet het antwoord.

Ze voelt zichzelf zenuwachtig worden van zijn naderende voetstappen. Haar ademhaling versnelt samen met haar hartslag en ze krijgt – wat ze enorm haat – klamme handen. Op dit soort momenten zou ze willen weten wat er komen gaat. Gaan ze over de situatie praten en besluiten ze ervoor te gaan? Dan zijn de zenuwen niet nodig. Maar op dit moment kan het nog alle kanten op gaan.

"Misschien is dit wel een teken." Begint Dave. "Een tweede kans."

Liva lacht cynisch, ze gelooft niet zo in dat zweverige gedoe. Je moet het de eerste keer meteen goed doen en anders niet. Al merkt ze ook dat het de laatste tijd niet lukt om zich aan die overtuiging te houden. Ze is al een paar keer terug gegaan naar Dave, of hij naar haar.

"Misschien moeten we die kans pakken." Voegt Dave eraan toe.

Ze kijkt hem diep aan in zijn ogen en zegt niks. Ze probeert af te lezen of hij het meent. Maar ze ziet het al. Ze wist het al.

"En Julie dan? En jullie kindje?" Liva wijst hem op een andere realiteit, een andere wereld. Een ander leven.

"Dat zal ik moeten bespreken met haar." Hij zegt het alsof het de normaalste zaak op aarde is. Alsof hij dan niet een zwangere vrouw in haar eentje laat, maar alsof hij als kind in overleg gaat met zijn moeder of hij mag logeren bij een vriendje.

"Denk je dat het bespreekbaar is?" Liva haalt haar wenkbrauwen op. Julie is beste vriendinnen met Nienke en ze heeft nu gezien hoe Nienke kan zijn. Misschien zegt het helemaal niks over Julie, maar misschien ook wel. Ze sluit het in ieder geval niet uit.

"Ik heb nagedacht over wat je zei," Dave snijdt een ander onderwerp aan. "Toen buiten op haar verjaardag." Hij verduidelijkt over welke uitspraak hij het gaat hebben, het gaat over de dag waarop Julie bekend maakte dat ze zwanger was, de dag waarop Liva alles aan Marit heeft vertelt en de dag waarop Dave doorkreeg dat Liva verliefd op hem was. Is.

"Je hebt gelijk. Je zou niet moeten wachten op mij." Gaat hij verder.

Liva weet dat ze gelijk heeft. Ondanks de eigenwijze stemmetjes in haar hoofd besluit ze wel te luisteren naar wat hij nog meer te zeggen heeft. "Ik ben me gaan realiseren dat jij ook niet iemand bent die zou wachten tot iemand van haar houdt."

Liva wordt ongeduldig. Ze heeft het gevoel dat hij iets wil zeggen, maar het niet zegt.

"Maar je hoeft niet meer te wachten tot ik van je houd." Bij de uitgesproken woorden verdwaalt Liva in zijn ogen. De enige ogen die haar kunnen laten verdwalen. De enige ogen die haar überhaupt wat kunnen laten voelen. "Ik heb altijd al van je gehouden."

Haar hart stopt. Althans, zo voelt het. Het voelt alsof haar hart is gestopt maar tegelijkertijd uit haar borstkas wil springen.

Deze woorden heeft hij nooit naar haar uitgesproken. Ze voelt zijn woorden. Kan dat?

Ze voelt zich bijzonder, euforisch, levendig, verheugd. Alles door een paar woorden.

"En niet alleen als vrienden." Voegt hij er ter verduidelijking aan toe, al was de toevoeging niet persé nodig.

"Weet je het zeker?" Het spijt haar dat ze het mooie moment moet doven, maar ze wil zeker weten dat hij ervoor gaat. Ze wil niet meer dat hij na een paar dagen terug krabbelt.

"De afgelopen dagen hebben ik constant aan jou gedacht." Begint hij. "Hoe ik me voel bij jou, door jou."

Hij pakt Liva's koude handen vast – nog een raar zwangerschapskwaaltje. Hij wordt uit zijn woorden gehaald door de kou, hij onderbreekt het oogcontact om te onderzoeken wat er zo koud is. Zodra hij beseft dat het haar handen zijn, gaat hij verder.

"Wat ik zou willen doen met je,"

Liva wil haar ogen rollen, gaat hij het nu serieus over seks hebben?

Net op tijd hervat hij zijn woorden. "Al is het samen op de bank zitten en een film kijken."

Oh. Bijna verkeerd begrepen.

"Ik wil het. Met jou." Hij kijkt haar diep in haar ogen aan om te laten zien dat hij het meent. Ze weet het. Ze voelt het, dat hij het meent. "Ik weet het echt zeker."

"Maar-" Liva probeert wat te zeggen, maar ze wordt onderbroken door Dave. Hij blijkt nog niet alles te hebben gezegd wat hij wil zeggen.

"Ik wil een gezin zijn met jou. Ik wil dit kindje met jou."

Daar gaat haar hart. Uit haar borstkas. Het valt met een klap op de grond.