Een heel nieuw leven

|| Hoofdstuk 4 ||

Het is zaterdagochtend. Het is nu 3 dagen sinds dat Mara en Alex terug zijn van hun 'nachtje apart van elkaar'. Ze kwamen ongeveer een uur na elkaar terug en de sfeer was niet bepaald rozen geur en maneschijn. Mara kwam eerst thuis, en ze zei geen woord. Niet eens tegen Iza. Heel apart. Toen Alex thuis kwam rende Iza meteen op hem af en begon te huilen. Maar goed, we zullen zien hoe de komende dagen gaan.

'Evi, heb jij plannen vandaag?' Vraagt Mara opeens terwijl ik mijn cornflakes sta te maken. 'Nee hoor, hoezo?' Antwoord ik met volle mond.

'Alex en ik dachten eraan om een dagje naar Utrecht te gaan met het hele gezin.' Zegt ze dan opeens alsof er niks gebeurt is de laatste dagen. Ik knik maar alsof ik het een heel leuk idee vind en ze loopt de keuken weer uit. 

'Heb je er zin in?' Hoor ik opeens iemand vragen vanuit de deuropening van mijn slaapkamer terwijl ik mijn make-up aan het doen ben. Het is Finn.

'Ik weet t niet zo. Jij?' 

'Nee, ik zeker niet.' En hij gaat zitten op m'n bed.

'Ik bedoel het is toch raar? De afgelopen dagen zijn zo fucking raar geweest en dan willen ze nu dood leuk opeens een dagje weg?' Zegt hij gefrusteerd.

Ik snap hem wel. Het is ook raar. 

'Weet je Finn, misschien is het gewoon een beetje ontsnappen van de realiteit. Durven ze hun eigen problemen niet onder ogen te komen.'

Hij slaat zijn handen voor zijn gezicht en haalt zijn handen gefrustreerd door zijn haren. Mijn god, wat is hij knap als hij dat doet. Nee, stop. Evi nee. Zo mag ik niet denken.

'Nou, laten we er maar het beste van gaan maken oké?' Zeg ik rustgevend. 

We stappen de auto in en Iza heeft er helemaal zin in. 'Ik wil zó graag naar de Primark! Julia, een meisje uit mijn klas heeft daar allemaal scrunchies van en ik wil er ook zo een! Zegt Iza blij. 

'Nou, daar moeten we dan maar eens voor gaan kijken hé! Antwoordt Mara -voor mijn gevoel- aardig nep terug. De sfeer is raar. Heel raar.

Eenmaal aangekomen in Utrecht krijgt Alex opeens een telefoontje. 'Ja, ik kom er aan.' 

'Sorry jongens, ik moet last minute naar werk. Spoedgeval.'

'Alex, dat meen je niet toch? We hadden afgesproken géén werk vandaag.' Zegt Mara geïrriteerd. 

'Ja Mara, daar kan ik toch ook niks aan doen?!' Zegt Alex nog feller terug. Ik zie Iza schrikken.

'We gaan wel een andere keer met z'n vijfjes, oké? Ik neem de trein terug, dan kunnen jullie met de auto!' Zegt Alex boos.

'Weet je, prima Alex. Ga maar weer weg van je gezin!' Schreeuwt Mara ondertussen.

'Pap! Mam! Kappen nu!' Schreeuwt Finn er opeens bovenuit.

Iza pakt snel mijn hand vast.

'Ik ben dit gezeik zó zat! Waarom zijn we hier überhaupt? Alsof alles gewoon normaal is de laatste tijd zeker? Als jullie de hele tijd willen ruziën, prima, maar doe eens een beetje meer volwassen zeg. Iza staat hier ook bij hoor! En wat dachten jullie van Evi? Die heeft ook al genoeg gezeik achter de rug.' 

Mara en Alex schrikken ervan. Iza staat ondertussen met tranen in d'r ogen en ik ben helemaal verstijfd.

'Jeetje Finn. Uhm ja, zullen we maar naar huis gaan met z'n allen? Denk niet dat dit nog wat gaat worden vandaag, en we hebben het hier nog wel later over Finn. Vind de toon die je tegen ons aanslaat niet bepaald prettig.' Zegt Mara na een paar akelig stille seconden.

Finn rolt met zijn ogen en zucht. Ik heb het zo met hem te doen. 

Onderweg naar huis is het stil. Niemand praat. Ik zit in het midden, aan mijn linkerzijde zit Finn en aan mijn rechterzijde zit Iza.