Een heel nieuw leven

|| Hoofdstuk 2 ||

Het is 7:00 's ochtends en mijn wekker gaat. Gisteravond heeft Iza nog best lang door gehuild volgensmij. Ik heb Finn ook niet meer naar zijn eigen kamer horen lopen. Ik sta nog half slapend op en trek een oversized hoodie aan. Als ik langs de kamer van Isa loop, zie ik ze allebei in het bed van Iza slapen. Finn heeft zijn linkerarm wijdt liggen en Iza ligt dicht tegen Finn aan. Pff, had ik ook maar een échte broer of zus. 

Ik loop langzaam verder en ga naar de keuken. Er liggen nog allemaal kapotte glazen en troep op de grond van gisteravond. De ruzie was dus best heftig volgensmij.

'Evi?' Hoor ik opeens een stem achter me zeggen.

Ik schrik en draai me snel om. Het is Finn. Waarom zou hij tegen me praten?

'Sorry.' Zegt hij terwijl hij de keuken rond kijkt.

'Waarvoor?' Vraag ik onbegrijpelijk.

Ik zie dat hij ook geschrokken is van de schade in de keuken.

'Dat ik gister zo bot deed.' Zegt hij met een brok in zijn keel.

'Oh, maakt niet uit hoor.' Antwoord ik zachtjes.

Ik zie dat er een traan over zijn wang rolt. Wat is er gebeurt met Finn? Tot een paar seconden geleden heeft hij nog geen één aardig woord tegen me gezegd en nu huilt hij voor m'n neus?

'Gaat het?' Vraag ik op dezelfde zachte toon.

Hij haalt zijn neus op en zegt: 'Ja, sorry ik u-uhm ga me klaar maken voor school.' 

Ik zie hem snel de keuken uitlopen. Misschien is Finn dan toch niet zo erg als ik dacht?

POV (point of vieuw) Finn:

Ze vraagt of het gaat. Shit, ze heeft die traan dus toch gezien. 

Ik vind Evi helemaal niet zo stom, maar ik ben gewoon bang dat ik haar leuk ga vinden. Ze is knap, aardig en volgensmij doet ze geen vlieg kwaad. Alleen ik kan haar gewoon niet leuk gaan vinden, ze is m'n pleegzus.

M'n ouders hebben weer flinke ruzie gehad gisteravond. Dat hebben ze de afgelopen maanden wel vaker, maar dit keer was het écht heftig. Ik had mezelf voorgenomen dat het door Evi kwam, maar dat is bullshit natuurlijk. Ik snap ook niet, wáárom ze Evi in huis hebben genomen. Ze hebben de laatste tijd al zoveel ruzie en dan willen ze er nog een kind bij? Papa was het er al niet mee eens volgensmij, maar mama wilde haar opvangen. Ik hoop dat Evi er niet zoveel last van gaat hebben, niet zoals Iza en ik dat hebben..

M'n gesprek met Finn is ondertussen al een uurtje geleden gebeurt. Ik had gisteren afgesproken om vandaag met May naar school te fietsen, dus ik pak mijn fiets en ga naar de afgesproken plek.  Als ik op de afgesproken plek aankom zie ik nog niemand staan. Na 5 minuutjes wachten, zie ik iemand aankomen. Alleen is het niet May. Het is een jongen. Het is Melle, die jongen van school. Ik zie dat hij een blauwe plek op z'n wang heeft. Waarvan zou die zijn? Ik probeer oogcontact met hem te krijgen, maar hij fietst door en kijkt recht voor zich uit. Aparte jongen..

'Omg, hoe is het om bij Finn in huis te wonen?' Vraagt zowat ieder meisje uit May's vriendinnengroep als ze weten dat ik bij hem in huis ben geplaatst. Ik zie Finn en zijn vrienden aan de andere kant van de aula staan, en zie dat hij me opeens aankijkt. Hij glimlacht een héél klein beetje. Nou, hopelijk een beetje vooruitgang dus!

De laatste bel van de dag gaat. Het is donderdag, nog één dagje en dan hebben we weekend. Ik ben best wel bang om weer naar 'huis' te gaan, misschien zijn Mara en Alex wel weer aan het ruziën. Als ik mijn fiets neer zet, zie ik dat Finn en Iza ook aan komen fietsen. Blijkbaar heeft Finn, Iza van school gehaald want normaal wordt ze met de auto gebracht. 'Evi, ben jij mijn echte zus nu?' Zegt Iza zodra ze haar fiets neerzet. Ik schrik een beetje van de vraag, en Finn ook zo te zien. 'Ja Iza, Evi hoort nu ook bij ons gezin.' Zegt Finn opeens. 

Hij geeft me er een kleine glimlach bij en loopt dan naar de voordeur. Wow, die zag ik even niet aankomen. Zei hij dat nou echt?! Geweldig! Alleen die blijheid is al snel weer weg als Finn de sleutel van het slot omdraait en we het geschreeuw horen van Mara en Alex. Alweer. 

We staan nog steeds met z'n drietjes bij de voordeur, Finn kijkt naar Iza en zegt: 'Ies, je loopt in een keer door naar je kamer oké? Ik kom zo naar je toe.' 

Iza knikt en loopt braaf door. 

'Kom, we gaan even naar je kamer.' Zegt hij dan tegen mij. 

Ik kijk hem verbaasd aan, maar loop toch maar achter hem aan.

Hij maakt m'n kamerdeur open en laat zich neerploffen op m'n bureaustoel. Ik ga zelf maar op m'n -oh zo harde- bed zitten.

'Evi, dit is niet pas de tweede keer dat ze ruziën.' Komt er zachtjes uit zijn mond.

'Dit is al een tijdje zo. Ik moet Iza de laatste tijd vaker van school halen, omdat m'n vader moet werken en m'n moeder het 'opeens' heel druk heeft met haar vrijwilligerswerk. Alleen elke keer als we thuiskomen zijn ze er allebei, en ook nog eens aan het ruziën. Gister was een van de heftigste keren. Sorry, dat je dit al meteen moest meemaken.'

Wow, wat zielig! Ik snap alleen niet hoezo ze mij er dan ook nog bij hebben genomen, maar goed.

'Nee, geen sorry zeggen! Wat heftig. Weet je ook waar ze over ruziën?' Vraag ik zachtjes.

'Soms, de ene keer gaat het over geld en de andere keer weer over familiezaken. Het is elke keer wel wat anders.' Antwoordt hij.

Ik zie dat hij het moeilijk heeft. Alleen hoezo verteld hij dit tegen mij? 

'Pff, dat is er uit. Eindelijk iemand van m'n eigen leeftijd tegen wie ik het kwijt kan.' Zegt hij met een scheve lach.

Ik lach hem toe. 

'Je mag altijd even aankloppen als je wilt hoor.' Zeg ik met een medelevende stem.

'Jij ook bij mij, Evi.' 

We lachen allebei een beetje. Dan staat hij op en loopt door naar de kamer van Iza. Is Finn dan toch niet zo erg als ik dacht?