At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 1 - 15:43

'Wat doe je hier?' Een kort meisje, met lange donkere haren loopt op Amelia af. De zwarte rok van het zwartharige meisje danst heen en weer met elke pas die ze zet. De betraande ogen van haar klasgenoten volgen haar.

Amelia's knieën knikken nog steeds en toch krijgt ze het voor elkaar om een stap achteruit te zetten, zodat ze met haar rug tegen de gesloten deur komt te staan. Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar de brok in haar keel voorkomt dat er woorden eruit komen.

Een zucht ontsnapt uit de mond van het meisje. 'Je bent toch geen eerstejaars? We zitten midden in een schoolshooting. We moeten samenwerken.' Ze vouwt haar armen over elkaar, wat haar lichtroze gelakte nagels en keurig gevijlde nagels laat zien.

Amelia schudt haar hoofd. Het bazige meisje zegt het alsof ze over een film praat. Alsof het heel ver weg is. Als ze in haar schoenen had gelopen, had ze niet zo gepraat. 'Vijfde klas,' weet ze dan uit te brengen. Het is slechts een gepiep, maar het is hoorbaar.

'Wij zijn zesde.' Het meisje werpt even een blik achter zich. 'Hoe heet je?'

'Amelia.' Normaal zou ze een glimlach opzetten, maar haar mondhoeken voelen te zwaar. Heeft het nog zin?

'Nou Amelia, welkom in de hel die biologie of een schietpartij heet.'

Het is dat ze geen roze kauwgombel blaast, anders zou haar badgirl-achtige verwelkoming helemaal compleet zijn.

'Yasmin, zo is wel genoeg.' De docent die in gesprek was met een tweetal leerlingen, staat op van de tafel waar hij op zat, stapt naar voren en legt zijn rimpelige hand op haar schouder. 'Mijn naam is Dale Cuper. Maak je maar geen zorgen, Amelia, waarschijnlijk is dit slechts een uit de hand gelopen oefening.' Een kleine glimlach verschijnt op zijn rimpelige gezicht. Hij moet al wat ouder zijn.

Yasmin zet snel een stap opzij, zodat de hand van de docent van haar schouder glijdt. Ze rolt haar ogen en loopt terug naar een groepje leerlingen die halverwege het lokaal staat.

De docent kijkt haar strak aan voor zijn grijze ogen weer naar Amelia glijden. 'Zoek een plekje, ik denk dat we hier voorlopig nog wel even zitten.'

Amelia voelt dat ze knikt, ook al wil ze het eigenlijk niet. Waarom zegt ze het niet? Waarom zegt ze niet wat ze gezien heeft? Dit is geen "uit de hand gelopen oefening", meneer Cuper zou dat moeten weten. En toch houdt ze haar mond, uit angst. Wat als ze haar niet geloven? Wat als ze denken dat zij bij hen hoort? Wat als...

De blikken die nog steeds op haar gericht zijn, spreken haar gedachten niet tegen. Met kleine stapjes loopt ze bij de deur vandaan. Haar ogen glijden langs de metalen stellingkast vol met opgezette dieren. Zelfs hun kraalogen staren haar aan.

Meneer Cuper volgt haar. 'Van wie had je zojuist les? Misschien kan ik je docent even laten weten dat je hier bent.' Met een zucht laat hij zich op zijn bureaustoel zakken en kijkt haar onderzoekend aan.

'M-mevrouw Langseth,' weet ze uit te brengen. Ze hebben hier echt nog niet door dat dit geen oefening is. Of ze willen het nog niet geloven.

De docent pakt zijn mobiel uit zijn oubollige aktetas die de meeste docenten bij zich dragen, en legt hem op tafel. Hij zet zijn leesbril op het puntje van zijn neus en tikt dan met zijn wijsvinger de vijfcijferige code. Zijn telefoon ontgrendelt zich, waarna hij op zoek gaat naar zijn contactenlijst. Dan drukt hij op het groene hoorntje en wacht tot mevrouw Langseth opneemt. Het duurt akelig lang. 'Heb ik nu het verkeerde nummer?' bromt hij tegen zichzelf.

'Dat heeft geen zin,' zegt een lage meisjesstem van achter hen als de man voor de tweede keer het nummer opzoekt.

De man kijkt op van haar stem en kijkt het meisje aan over het brilletje. 'Sorry, wat zei je?'

'Dat heeft geen zin,' herhaalt een meisje in een zwart shirt met scheuren in de mouwen. Haar donker pony hangt voor haar ogen. 'De wifi ligt eruit. 3-, 4- en 5g werken niet en geen van onze telefoons heeft bereik.'

Een diepe fronst ontstaat in het voorhoofd van de man. Hij zet zijn bril weer goed op zijn neus en kijkt weer naar zijn mobiel. 'Verrek, je hebt gelijk, Luanna. Dat is vreemd ... misschi-'

Voordat hij verder kan praten, vliegt de deur open. Twee in het zwart geklede figuren stappen de ruimte binnen. Een van hen loopt mank. Dezelfde man die Amelia naar dit lokaal had gesleept. 'Everyone, drop your phones and line up against the back wall,' brult de grootste van de twee, wijzend naar de achterwand.

Amelia schiet overeind, haar hart luid in haar borst kloppend. Het bloed suist in haar oren en ze voelt haar hele lichaam ijskoud worden. Zonder twijfelen haalt ze haar telefoon uit haar zak en legt die op tafel, zo dat de twee mannen het kunnen zien. Ze weet waartoe ze in staat zijn. Uitlokken heeft dodelijke gevolgen.

Om haar heen ziet ze dat de meeste anderen hetzelfde doen. Zelfs de jongens werpen hun mobieltjes op de grond. Misschien weet iedereen diep van binnen dat het echt is. De knallen, het gegil en nu deze twee mannen met grote wapens. Het is alsof ze in een film staan.

Meneer Cuper laat een kort lachje horen en kucht in zijn vuist. 'Heren,' begint hij. 'Bij deze dank ik jullie voor je komst, maar ik denk dat het punt wel overgebracht is. De leerlingen zijn wel voorbereid op een eventuele schoolshooting. We willen ze natuurlijk geen trauma bezorgen.' Weer grinnikt hij wat onzeker.

'Sufkop,' bromt Luanna als ze Amelia bij de arm pakt en naar de muur trekt.

De kleinere man, een figuur dat ongeveer even groot is als meneer Cuper, stapt met stevige passen op hem af. 'Why don't you be their example mr. Teacher? Or should we use you as an example for what happens when you don't listen?' Hij drukt de loop van zijn pistool tegen de borst van de biologie docent.

De man trekt wit weg en de glimlach verdwijnt van zijn gezicht zodra hij het wapen ziet. 'Wauw ...' lacht hij met een trilling in zijn stem. 'Die wapens zien er levensecht uit.' Het zelfvertrouwen is nu volledig uit zijn stem vertrokken.

Amelia kan bijna zien hoe het gezicht van de in het zwart geklede man rood aanloopt. 'This is your last warning.' Hij strekt zijn arm uit en geeft de docent zo'n harde duw dat hij naar achter struikelt en tegen een paar tafels aan knalt. Een hoorbare ademteug gaat door het lokaal. Alsof iedereen tegelijk zijn mond open doet. Een blonde jongen die verderop tegen de muur staat, snikt zacht.

De andere man, die tot nog toe zich stil had gehouden, gniffelt. 'Moron,' mompelt hij.

Amelia herkent die stem. Ze durft niet op te kijken, bang om recht in de zwarte ogen van Jackies moordenaar te kijken en toch, diep in haar hart, weet ze dat hij in dit klaslokaal staat.

Meneer Cuper draait zich om naar de mannen voor hij haastig naar de muur loopt en zich tussen Amelia en Luanna in wurmt zijn roze huid is nat van het zweet. 'Sorry,' fluistert hij zacht tegen hen.

Amelia merkt het nauwelijks. Haar blik is strak op de muur achter de twee indringers gericht, proberend haar gezicht in de plooi te houden. Ze mogen haar angst niet zien

Een van hen raapt nu de telefoons van de grond en werpt ze in een vuilniszak, terwijl de blik van Jackies moordenaar over hen glijdt. Alsof hij zoekt naar een excuus om een van hen neer te schieten.

Als degene die de telefoons verzameld heeft hem een knikje geeft, loopt hij langzaam achteruit, niemand uit het oog verliezend. 'If one of you hasn't handed in their phone, there will be consequences,' zegt hij voor de twee het lokaal uitloopt. Het geluid van de dichtslaande deur wordt gevolgd door het gerammel van wat meer is dan het normale slot. Ze blokkeren de deur.

Niemand durft bij de muur vandaan te stappen, behalve meneer Cuper die wankelend een stap naar voren zet en vooruit leunt, kijkend naar de deur.

Luanna's ogen ontmoeten die van Amelia. 'Gaat het?' fluistert ze zacht. Haar stem trilt.

Amelia schudt haar hoofd, maar ze zwijgt. Ze ziet Jackies gezicht voor haar. Hoe haar ogen dichtzakten. De poel van bloed ... Alles.

'Hou je sterk, het kan niet lang duren voor de politie ons komt helpen.' Luanna pakt haar hand vast en sluit haar vingers om de hare, ondanks het feit dat ze vreemden zijn.