At Gun Point duologie: Boek 1 - Room 301

Dag 2 - 09:38

Een minuut, een uur of misschien twee. Amelia heeft geen idee hoelang ze daar al staan. Chiara zit huilend bij haar vriendinnen en Miloux' hand is om die van Eliza geklemd. Zij zijn de twee die moeten spelen. Nu de eerste opluchting voor de andere leerlingen verdwenen is, zijn er alleen nog bezorgde ogen in de ruimte te zien.

Meerdere keren wil Amelia wel iets zeggen tegen Chiara of Miloux, maar wat ze ook bedenkt, niks voelt gepast. Ze kent hen nauwelijks. Zouden ze zich verraden voelen? Of zouden ze haar niet opmerken? Ze bijt hard op haar lip om de gedachten terug te dringen. Dit gaat hen ook niet helpen. 'Wat ...' begint ze tegen Fynn. 'Wat denk je dat ze moeten doen?' Eigenlijk wilde ze de vraag niet stellen en op het moment dat de woorden haar lippen verlaten, heeft ze spijt. Wil ze het antwoord eigenlijk wel weten?

Hij haalt zijn schouders op, al is dat waarschijnlijk omdat hij het antwoord liever vermijdt. Mensen die kinderen zomaar neerschieten en achteloos tatoeages op je arm zetten, spelen geen aangename spelletjes.

'Ik denk niet dat ze het overleven,' mompelt Luanna. Haar blik is op de grond gericht.

'Waarom zou je dat zeggen?' vraagt Sage scherp. 'Zo'n mentaliteit is uiteindelijk wat de groep om weet te brengen.'

'Het is een realistische mentaliteit,' antwoordt Luanna op zachte toon. Voor een keer lijkt ze geen zin in een discussie te hebben. Maar ze zou zichzelf niet zijn als ze er niet tegenin ging.

Realistisch of niet, de woorden doen Amelia pijn. Ze mocht hen dan niet goed kennen, dit verdient niemand.

Voor Sage er tegen in kan gaan, vliegt de deur open. De bewakers denderen naar binnen. '128323, 128201,' roept Brombeer. Ze zijn niet meer dan een getal.

Een snik klinkt vanuit de hoek van de klas.

Meneer Cuper springt overeind. 'Wait a minute,' zegt hij. 'You're not going to take my girls ... I mean girl and Miloux downstairs.' Hij prikt met zijn vinger in de schouder van Brombeer.

De man grijnst breed, waarna hij akelig kalm reageert. 'Would you like to go instead? We can arrange that.'

'No one is going anywhere,' gromt hij, wat zelfs enigszins intimiderend overkomt. 'Except for you. Go! Leave my classroom!'

Het is niet genoeg. De bewaker duwt hem aan de kant en herhaalt de nummers. 'You two better hurry. It would be a disaster if our leader gets angry.'

Meneer Cuper staat met zijn mond vol tanden. Hij kijkt de klas rond en laat zijn blik hangen bij Chiara en Miloux. 'Jullie gaan ... hoeven nergens heen.'

De twee kijken elkaar aan voor ze langs hem heen stappen.

'Wat is hij aan het doen?' piepte Amelia zacht. 'Hij maakt het alleen maar erger.'

'Hij probeert zichzelf in de problemen te krijgen,' fluistert Luanna terug.

Brombeer blijft naast de man staan. 'One more word from that useless mouth of yours and I will make sure you shut up for good. Am I clear, mr. Teacher?' sist de man luid genoeg dat de hele klas hem verstaat.

Dan grijpen de twee bewakers Chiara en Miloux vast. In snel tempo lopen ze richting de deur. Miloux kijkt nog een keer naar Eliza, haar een zwakke glimlach schenkend, voor xe het lokaal verlaat. Richting wat op hen wacht.

De deur wordt achter hen dichtgeslagen en op slot gezet. Op de gang echoën de voetstappen die langzaam wegsterven tot het doodstil is.

***

Bijna elk lokaal wat ze passeren is leeg. Miloux had wel geweten dat bijna alle andere klassen al vrij hadden, maar nu beseft xe hoe stil het pas echt is. Het is maar goed dat xer broertje een van de leerlingen is die vroeg vrij was. Xe kan er niet aan denken dat Diego dit ook had kunnen doormaken.