De tweede kans

Deel 10: Een stap terug

Er waren 3 dagen verstreken. Zoals iedere maand was haar ongesteldheid gekomen en gegaan en nu kon er worden genoten van een kramploos leven. Maar er was wel iets voor in de plaats gekomen, zenuwen. Zenuwen die erg gemakkelijk konden worden verholpen, maar Sarah was vastbesloten. Ze zou weer een pull-up gaan dragen. Het was vandaag zondag, wat betekende dat haar moeder ook thuis was. Vandaag zat het er dus niet in, maar morgen begon de werkweek weer. Dan kon het plezier beginnen. Voor vandaag had ze afleiding nodig.

Dit was makkelijker gezegt dan gedaan. Lezen zat er simpelweg niet in, ze kon zich niet concentreren door de gedachtes, verlangens en zenuwen. Tekenen ging dan weer wel, dus dat was fijn. Ze had ongeveer een uur lang zitten tekenen, in dat uur had ze twee plaspauze's moeten nemen. Ter voorbereiding voor morgen was ze nog meer gaan drinken. En hoewel ze zich gezonder dan ooit voelde waren de plaspauze's erger dan ooit. Maar dit was de bedoeling. Hoe meer ze naar de wc moest, hoe geiriteerder ze werd en hoe groter haar behoefte aan ondergoed wat alles kon opvangen werd. Hopelijk zou ze op deze manier minder snel afhaken.
Verder was ze vandaag ook begonnen met zonnen, ze vond het fijn om een kleurtje te hebben. Het gaf vaak de impressie dat een vakantie veel beter was dan in de werkelijkheid. Het was al een paar dagen bloedheet, maar Sarah kon er redelijk goed tegen. Ze zweette veel, maar daardoor bleef ze ook koeler. Ze droeg dan ook alleen maar een tanktop en shorts.

In de avond begon de temperatuur te dalen, waardoor Sarah zin kreeg om te gaan hardlopen. Ze was ver van tevoren gestopt met drinken, ze had geen idee wat ze buiten met haar volle blaas zou aanmoeten. Vooralsnog was ze er niet honderd procent gerust op toen ze het huis verliet. Ze rende vandaag even niet door het park, maar ging in plaats daarvan naar het plantsoen in de stad. Dit deed ze wel vaker om het hardlopen gevarieert te houden. In het verleden koos ze meestal om in de stad te gaan lopen als ze eenzaam was in de hoop iemand tegen het lijf te lopen en een fijne interactie te hebben. Het gebeurde nooit. Of in elk geval nog nooit. Vandaag was ze helemaal niet bezig met anderen. Ze was zichzelf mentaal aan het voorbereiden. Het was ongelukkig dat ze precies vandaag bekenden tegen kwam. En niet zomaar bekenden, nee, het moesten natuurlijk weer Erick en Rachel zijn. Normaal zou Sarah ze van mijlenver hebben zien aankomen, ze was er vaak zelfs naar op zoek. Maar vandaag ze hun te laat aankomen waardoor ontwijken geen optie was. Ze rende ongemakkelijk voorbij maar kon niet wegkijken. Ze kreeg een akelig kille blik te zien terwijl ze nog halfslachtig haar hand probeerde op te steken. En toen waren ze weer weg.

Ze gooide haar tempo nog omhoog om misschien nog een beetje fatsoenlijk over te komen maar ze wist zelf ook wel dat het te laat was. Ze voelde zichzelf in een machine veranderen terwijl ze op de automatische piloot doorrende. Waarom moest dat nou weer. Na een niet al te lange tijd merkte ze dat haar snelheid afnam en al gauw was ze aan het wandelen. Maar ze was te geschockeert om er over na te denken maar haar snelheid was niet het enige wat was verdwenen. Ze merkte het pas toen ze thuis kwam. Alle opwinding en verlangens voor het dragen van een pull-up waren weg. Het was vervangen door het grootste gevoel van schaamte wat ze tot nu toe had gehad (de oorzaak van deze schaamte spreekt zolangzamerhand wel voor zich). Ze had er helemaal geen zin meer in. Ze walgde van het idee dat ze bijna een pull-up had gedragen, of nog erger, wat als ze er toen één had gedragen, hoe had ze zichzelf ooit nog serieus kunnen nemen. Sterker nog, ze had nergens meer zin in. Het enige wat ze die avond nog deed was op haar telefoon zitten en douchen. Deze verschrikkelijke avond werd zo snel mogelijk beëindigd. Hopelijk zou een goede nachtrust helpen, wat beter mogelijk was, want de zenuwen waren in het proces ook verdwenen.

Een goede nachtrust kan wonderen doen. Zo ook voor Sarah, de nare gevoelens over het fiasco van gisteren waren merendeels verdwenen. Misschien dat ze het vandaag toch maar zou gaan proberen. Misschien... Ze twijfelde nog, ze voelde de zenuwen optreden en ook de laatste restjes schaamte lieten van zich horen. Maar het was nog vroeg, 8 uur nog maar, haar moeder was nog niet eens weg, ze had alle tijd. Vandaag was ze weer vroeg uit bed, wat een beetje een gewoonte aan het worden was nu ze ook eerder ging slapen, ze wou nog even ontbijten met haar moeder. Ze arriveerde beneden, haar moeder was blijkbaar al klaar met ontbijten. Sterker nog, ze was al haar spullen aan het pakken. "Goeiemorgen, jij bent er vroeg uit". "Ja, ik was al wakker, dus ik vond dat ik er beter wat eerder uit kon zodat ik het meeste uit mijn dag kon halen". "Helemaal mee eens, veel plezier vandaag". Dankje, jij succes op het werk". En daarna was haar moeder weg. De zenuwen namen toe, dit was de dag, en haar moeder had geen idee wat ze van plan was.