De tweede kans

Deel 24: Eindelijk

Sarah had weinig tijd om van haar overwinning te genieten. Ze moest nu snel doen alsof ze ontevreden was, maar het wel accepteerde. Ah, oke, zei Sarah, ik ben het er mee eens dat betere bescherming me goed zou doen, dus het moet dan maar. Oke, zei de dokter, fijn dat je hier zo goed mee omgaat, ik begrijp dat dit moeilijk voor je is. Ik zal wat voorschrijven en daarmee zouden jullie in staat moeten zijn om bij de apotheek de juiste middelen te krijgen. Dank u wel, zei Vera, we gaan er zo snel mogelijk mee aan de slag. Helemaal goed, zei de dokter, over een paar dagen horen jullie de resultaten. Daarmee verlieten ze het kantoortje en liepen naar buiten.

Het spijt me dat het zo gaat Sarah, zei Vera met een meelvende toon. Het liefst had Sarah nonchalant gezegt dat ze het helemaal niet erg vond, maar dat deed ze toch maar niet. In plaats daarvan zei ze dat het beter was om wat betere bescherming te hebben, dat zou hun betere nachtrust geven aangezien ze dan niet eens in de zoveel dagen midden in de nacht Sarah's bed hoefde te verschonen. Daar was Vera het mee eens. Ze stapten op de fiets en reden naar huis. Tijdens de rit praatte ze een beetje met haar moeder over koetjes en kalfjes. Ondertussen begon het langzaam bij Sarah door te dringen dat ze vanaf nu inderdaad luiers ging dragen. Het was lastig om niet te opgewekt over te komen, maar vanbinnen was ze heel blij. Haar wens was uitgekomen voor de verandering. Ergens was Sarah ook zenuwachtig, zowel de dokter als haar moeder verwachtte nu van haar dat ze luiers droeg. Stukje bij beetje had ze zichzelf klem gezet met haar leugens, en als ze nu ineens geen luiers wou dragen ging dat vrij lastig worden. Ergens was dat echter ook precies wat Sarah wou, dat gebrek aan controle. Vanaf nu was er voor haar besloten dat ze luiers moest dragen, en s'nachts hoefde ze zich nooit meer zorgen te maken over ongelukjes of naar de wc gaan. Er werd immers van haar verwacht dat ze in haar luier plaste. Sarah kon niet wachten om er vanavond mee te beginnen.

Tijdens het fietsen herinnerde Sarah zich ineens wat de dokter had gezegt. Ze moest haar zorgverzekeraar gaan informeren. Dat was genoeg om Sarah's plezier ter plekke te laten verdwijnen. Allereerst had ze een gigantische hekel aan bellen, maar nu moest ze ook nog aan een wild vreemde gaan opbiechten dat ze in bed plaste en vanaf nu verplicht was om luiers te dragen. Heel veel erger hadden ze het niet voor haar kunnen maken. Het enige voordeel was dat ze nu zeker niet meer opgewekt over kwam.

Sarah had besloten om meteen te gaan bellen, maar uiteindelijk had ze minstens nog een kwartier door de woonkamer geijsbeerd voordat ze daadwerkelijk genoeg lef had om het te doen. Uiteindelijk drukte ze op de knop en erwerd gebeld, met iedere biep van de telefoon hoorde Sarah haar hart sneller kloppen. Toen werd er opgenomen. Sarah begon meteen te ratelen en te brabbelen zonder zichzelf überhaubt voor te stellen. De mevrouw aan de andere kant van de telefoon moest Sarah zelfs vragen of ze even opnieuw wou beginnen. Dit maakte Sarah nog ongemakkelijker maar ze kalmeerde zichzelf wel. Eerst stelde ze zichzelf maar even voor en zorgde dat de telefonist haar polisnummer had. Vervolgens kwam het lastigste gedeelte, vertellen dat ze weer luiers moest dragen. Sarah zei dat ze s'nachts ongelukjes had en dat de dokter had geadviseerd dat ze het best beschermend ondergoed kon gaan dragen, het woord luier kreeg ze niet over haar tong. Terwijl ze haar situatie uitlegde realiseerde ze zich dat ze eigenlijk verzekeringsfraude aan het plegen was. Als iemand er ook maar achter kwam dat haar nachtelijke ongelukjes niet echt waren had Sarah een heel groot probleem. Maar er was geen terugweg meer. De telefonist deed echter alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Voor Sarah was het heel verwarrend, zelf was ze bijna non stop aan luiers aan het denken terwijl de mensen om haar heen het niks leek uit te maken. Hierna werd gecontroleerd of Sarah de onkosten vergoed kon krijgen. Uiteindelijk bleek dat Sarah een vergoeding kreeg tot een bepaald bedrag in de maand. Sarah had al aardig wat onderzoek gedaan naar luier merken en wist dat ze niks goeds zou krijgen voor dat geld, dus dat werd bij betalen. Hoewel Sarah zich doodschaamde gedurende het gesprek bleek het achteraf nog wel mee te vallen. Sarah merkte dat het niemand wat boeide dat ze luiers droeg voor medische redenen. Zolang niemand er achter kwam dat ze vooral luiers droeg omdat ze het zelf wou was alles goed.