An introvert reader. An online writer. A nostalgic short story.
---
An introvert fanboy develops a crush to his favorite online writer, who doesn't even know his existence. Instead of following her on her social media accounts, sending her long swee...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dear Calliope,
They say, reading is not really for boys, yet here I am, reading the 18th chapter of the story I was reading.
It’s been a year since I started reading stories on e-book. Fourth year na rin kami pero wala pang kami. Paano, torpe ang manok mo.
Kaklase ko pa rin pala si Ellie pero hindi na kami seatmate. At some point, ayos lang dahil baka marinig pa niya ang kabog ng puso ko.
Ang corny ba? Sisihin mo ang 143 Heartbeats.
Tug tug. Tug tug.
Parang may nagda-drum sa dibdib ko kapag kasama at kausap ko siya. Lalo na kapag may recitation at reporting kami sa klase. Syempre ayaw kong maging olats sa harap niya.
“Maling simbahan ang napuntahan ni Claire. Ampucha talaga! Ang laugh trip nito, pre,” tawang-tawang komento ni Joshua habang pinupunasan ang mga namumuong luha sa kanyang mata.
“Sabi sa’yo, laugh trip ‘yan. Pampaalis ng stress,” sabi ko naman sa kanya pagkatapos kong ubusin ang soft drink ko.
Lunch break namin ngayon at kasalukuyan kaming naka-upo ni Joshua sa terrace sa labas ng classroom. Kaklase ko na rin siya dahil medyo tumino na last school year. Nasa first section pala kami this school year pero hindi naman kami gano’n katalino. Tatlong sections lang din kasi kami sa batch namin.
“Tapos pre, ang mas nakakatawa sa part na ‘yan, hindi raw siya binigyan ng mapa kaya maling simbah--aray!” Hindi ko na natapos pa ang gusto kong sabihin dahil bigla na lang niya akong binatukan.
“Spolier! Doon ka nga!”
“Ang sakit nun, gago!”
“Hey.”
Babatukan ko rin sana siya kaso biglang dumating si Ellie. Kainis. Ang hirap maging demonyo sa tropa mo kapag nandiyan ang crush mo. Wait, bakit parang nakakakilig ‘yong salitang crush? I thought, sa stories lang ako kikiligin. Sa reality rin pala.
Smiling, I turned 180 degrees to face the young lady who just called me and made my heart fluttered.
“Anong atin, darling?” I asked, smiling from ear to ear. I noticed Joshua’s face, on my peripheral vision, mimicking what I’ve just said.
Madalas, dinadaan ko na lang sa biro ang lahat. Sa tingin ko kasi, mas safe ‘yon kesa naman masaktan pa ako kapag umamin ako. Okay na ako sa ganitong set-up. Kahit walang kami, parang kami rin naman. Pero baka sa perspective ko lang yata.
“Magpapatulong sana ako sa Math,” she mumbled at halata sa mukha niyang nahihiya siya.
“Sure. But in exchange, tutulungan mo ako sa Physics,” I suggested, almost a command, and she just nodded.
