AKO na naman mag-isa sa kwarto.Umuwi na muna sila dad, they left some fruits. And for, Diego. He was here earlier. Hindi ko talaga siya kayang tingnan, I haven't told him about what I saw. Maybe, not now. Ayaw ko muna isipin yun dahil ano pa ang masamang nangyari sa akin. I haven't recovered yet, and my doctor didn't allow me to go home.
"Bes! Sis? I heard what happened, so I immediately came here!" Dina hugged me tightly. I miss her. It's been a while nung huli naming kita, tapos hindi ko na rin siya nakakausap dahil busy na rin siya sa pag patakbo ng kumpanya na inasa ko muna sa kanya.
"Kumusta ka na?" tanong ko sa kanya. She smiled at me.
"Doing great naman, pero ako dapat ang mangumusta sayo noh. Ano ba ang nangyari?May masakit pa ba sayo?" Pag-uusisa niya sa akin.
"Wala naman na, pero ayaw pa akong palabasin ng doctor e,” nanghihina kong salita.
“Pagaling ka muna,sis ha. No need to rush. It's just that, nakakalungkot na wala na si baby. Tuwang-tuwa ka pa nga nung binalita mo sa akin,” maluha-luha na salita nito sa akin. She held my hands and caressed it softly.
“Maybe, God has a reason why he took my baby too soon.It’s hard for me to accept it, dahil lang sa isang tao ay nawala ang anak ko.” Here I am again. Hindi ko talaga maiwasan ang hindi ma-luha kapag anak ko na ang pinag-usapan.
Mahal na mahal ko talaga anak ko. Hindi ko alam kung paano ako makakalimot, dahil sa tuwing iniisip ko na nasa tiyan ko pa siya ay naninikip ang dibdib ko sa sobrang sakit.I want to feel my baby in my womb,kahit fetus pa lang siya.
“Sis, tahan na. Magiging okay ka rin, hindi man ngayon pero soon.Alam ko na mahirap ang mawalan, pero may rason ang lahat.Nandito lang kami ha, mahal ka namin.” Dina keeps tapping my back. Hindi ko alam kung kakayanin ko ba.
“B-babe?” As soon as I heard his voice, the scene when I opened that image appeared in my head. My hands trembled in anger.
“S-sis,what happened?” Nag-hihisterical na ako sa galit na nararamdaman ko pero hindi ko siya magawang saktan.
“Umalis ka sa harapan ko,” nama-maos kong salita. Din hugged me and tried to make me calm.
“Calm down! Umalis na si sir Diego,” aniya. Nanghihina akong humiga. Nangangalay pa talaga buo kong katawan.Gusto ko ng umuwi hindi ko na kaya ang manatili pa rito.
“I want to go home,” nanghihina kong salita. Mukhang nagulat si Dina sa sinabi ko, at ngumiti.
“Kapag pwede na ha, uuwi tayo. Pero s ngayon magpahinga ka muna,” Malumanay niyang salita.
I nodded. Nakaramdam na naman ako ng antok hanggang sa makatulog.
……
BIGLA akong nagising dahil sa ingay na parang nag-bubulongan. Agad naman na nag-pantigan ang tenga ko. Nanatili pa rin nakasara ang mga mata ko, habang nakikinig naman ang tenga ko. Hindi ko alam pero may pakiramdam ako na kailangan kong makinig sa kung sino man ang mga ito. Baka masamang tao na nagtatago sa kwarto ko.
“Bakit ka ba pumunta dito?” medyo nagpipigil ng galit ang boses lalaki.“Hindi ba, sabi ko sayo na ayaw kitang makita?” dagdag pa nito.
“Hindi pwede! You can't escape from me,”matigas din na saad ng babae. Hindi ko makita kung sino ang nagsasalita dahil sa nakaharang na kurtina.
“Please,wag na muna ngayon. Alam mo naman situation ng asawa ko, diba? Pupuntahan kita kapag okay na lahat,” wika naman ng lalaki. Halata sa boses nito ang pag-pipigil ng galit.
“Promise?” salita naman ng babae na medyo kalmado na.
“I promise. I am sorry,” he said.
Para akong statwa sa hinihigaan ko dahil hindi talaga ako gumalaw, hanggang sa marinig ko na ang pag-bukas ng pintuan. Nakahinga rin ako ng maluwag ng lumabas na nga sila. Dinilat ko na ang mga mata ko, at inayos ang higa ko.
Anong oras na kaya? Gabi na siguro, pinagbawalan ako ng doctor na gumamit ng cellphone eh. Gusto ko na makita sila, dad. Gusto ko na lumabas dito. Two days na akong naka-confine. Para akong nasa mental.
“Babe? Kanina ka pa ba gising?” kunot-noo ko siyang tiningnan at hindi sinagot. May nilapag siya sa table na mga pagkain. “Have some, babe para may lakas ka. Si mommy Mel ang nagluto niyan, sinigang kasi nag request ka raw kahapon. At hindi pala sila makapunta ngayon dahil nas business trip si dad, and Tita Mel will go with Atacia for her game,” mahabang salita nito.
Hindi na ako sumagot at kinuha ang kutsara at binuksan ang lagayan ng mga pagkain. Mainit pa ang mga ito kaya takam na takam ako. Nakatayo lang si Diego sa gilid ko at hindi ako nilapitan. Alam niya siguro n galit ako sa kanya.
“Enjoy the food, babe. Sa labas lang ako ah. Call me kapag may kailangan ka, I love you.” He said and left.
Nakaramdam na naman ako ng sakit. Masakit pa rin talaga ang ginawa ni Diego sa akin. Niloko na nga ako ng asawa ko, nawala pa ang anak ko.Magiging okay din ako, soon. Nakakapagod ng umiyak pero wala pa ring tigil ang mga luha ko sa pag-patak.
“I will be soon. I know, God has a reason. I trust him!” I said.
Hindi niya kukunin ang anak ko ng walang dahilan. Masakit, pero kailangan tanggapin ang lahat. Healing has a long process. Kaya tiwala lang, magiging okay din ako.
…
THIRD PERSON'S POV
“Ano ba ang ginagawa ko rito?” salubong niya kay Dina ng makita niya ito sa hallway ng hospital.
“I came here for, Caroline.” Sagot naman ni Dina.
“You have no place here!” galit na salita nito.
“Caroline is my best friend, so don't stop me.” Dina said while gritting her teeth.
“Best friend? Pakitang-tao ka na naman ba? My poor wife, she doesn't deserve to be treated like shit.She doesn't deserve everything she has been through,” Dina steps back.
“Whose fault is it?Natin? Kasalanan natin?” She said, at pinanlakihan ito ng mata bago itulak. Wala ng nagawa si Diego kundi sundan ito ng tingin.
YOU ARE READING
SHE'S A PRETENTIOUS BITCH
General FictionSYNOPSIS CAROLINE PATRICIA FROWLINE, grew up without the presence of her father. Her mother died while giving birth to her, according to her father, and Nanny who took care of her. Lumaki na mabait, magalang, masipag, at may potential sa negosyo si...
