Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 7

Η ρόζαλιν μπήκε στην τράπεζα πατώντας το στρογγυλό κουμπί. Η φωνή που της είπε πως θα μπορούσε να εισέλθει ήταν γυναικεία μα εντελώς ρομποτική και ηλεκτρονική.

Προσπέρασε τα μηχανήματα αναλήψεων στα οποία περίμεναν αρκετοί άνθρωποι κάθε ηλικίας και προχώρησε προς το εσωτερικό. Το καφέ χαλί έτριζε ευχάριστα κάτω από τα πόδια της.

Πλησίασε σε ένα γκισέ πίσω από το οποίο καθόταν μια χαμογελαστή κοκκινομάλλα. Ήταν γύρω στα σαράντα και φορούσε χοντρά γυαλιά.

-καλημέρα, της χαμογέλασε και η Ρόζαλιν, δεν ξέρω αν έχω έρθει στον σωστό άνθρωπο μα...

-καλημέρα, τι χρειάζεστε; Πείτε μου και θα βρούμε μια λύση.

Η φωνή της υπαλλήλου ήταν βαθιά και λίγο ένρινη, σημάδι πως μάλλον έβγαινε από κάποιο κρυολόγημα.

-έχω ένα κλειδί, για μια θυρίδα. Δεν είναι δική μου... δηλαδή δεν ξέρω και πολλά για θυρίδες και...

-Μην ανησυχείτε, μπορώ να δω το κλειδί;

-Ευχαρίστως.

Η ρόζαλιν το έβγαλε προσεκτικά από την τσάντα της και της το έδωσε κάπως διστακτικά.

Η γυναίκα το κοίταξε για μια στιγμή κι έπειτα το αναποδογύρισε για να μπορέσει να δει τον αριθμό.

-ένα λεπτό να κάνουμε μια διασταύρωση στοιχείων, σύμφωνοι; Καταλαβαίνετε πως δεν είναι κι απλό πράγμα μια θυρίδα κι εμείς εδώ είμαστε πολύ προσεκτικοί με τέτοια θέματα ασφαλείας.

-φυσικά, προχωρήστε.

Η γυναίκα άρχισε να πληκτρολογεί κάτι στον υπολογιστή και λίγο αργότερα στρεφόταν πάλι προς το μέρος της.

-θα μπορούσα, παρακαλώ, να ρίξω μια ματιά στην ταυτότητά σας;

-Φυσικά.

Ακόμη ελαφρά αναστατωμένη και περίεργη έβγαλε το πορτοφόλι της κι άρχισε να ψάχνει για την ταυτότητά της ανάμεσα στις κάρτες της. Όταν κάποτε τη βρήκε την έσπρωξε προς το μέρος της γυναίκας που στο μεταξύ είχε αρχίσει και πάλι να πληκτρολογεί.

Η ρόζαλιν άρχισε να κάνει μικρά βήματα μπροστά και πίσω.

-για να δούμε λοιπόν. Η υπάλληλος πήρε την ταυτότητα κι άρχισε να συγκρίνει τα στοιχεία.

-Πολύ ωραία, είμαστε εντάξει.

Της επέστρεψε την ταυτότητα.