Η αδελφότητα των Ρόδων

κεφάλαιο 25

Η ρόζαλιν έφαγε γελώντας ευδιάθετα μαζί με τον ρόναλντ προσπαθώντας να αφήσει στην άκρη τα πάντα, τους φόβους και τις αγωνίες της, τα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά της και τέλος τη μικρή θλίψη για το επικείμενο ταξίδι του. Του είχε προτείνει να τον πάει η ίδια στο αεροδρόμιο αφού επιτέλους θα έπαιρνε το δικό της αυτοκίνητο το οποίο είχε καθυστερήσει για λίγες ακόμη ώρες αλλά εκείνος δεν είχε δεχθεί. Της είπε πως θα ήταν καλύτερα να συγκεντρωνόταν στις δικιές της δουλειές και δεν του είχε φέρει αντίρρηση. Οι αποχαιρετισμοί ακόμη και σαν αυτόν δεν άρεσαν πολύ σε κανέναν από τους δυο. Θα την αποχαιρετούσε τώρα λοιπόν, την ώρα που θα έφευγε από το σπίτι. Η βαλίτσα ήταν ήδη έτοιμη άλλωστε κι ο Ρόναλντ θα έτρεχε από εδώ κι από εκεί όλη σχεδόν τη μέρα.

Έτσι,, όταν τελείωσαν το φαγητό και μάζεψαν τα πιάτα στο νεροχύτη, την πήρε στην αγκαλιά του και πήγαν και κάθισαν για λίγο στο σαλόνι.

-δε φαντάζομαι να σε πιάσει μελαγχολία τώρα που θα είσαι μόνη για λίγο;

Τη φίλησε πεταχτά στη μύτη.

-θα προσπαθήσω να το αποφύγω. Θα δουλέψω όσο περισσότερο μπορώ.

-Πολύ ωραία.

Χίλιες φορές τα είχαν πει όλα αυτά μα ένιωθαν κάπως ανήσυχοι και οι δυο έτσι τα επαναλάμβαναν ξανά και ξανά.

-έλα, πήγαινε, αλλιώς μπορεί να αλλάξω γνώμη και να μη σε αφήσω να φύγεις τελικά.

-Το ξέρεις, φαντάζομαι, πως αν αποφάσιζες να κάνεις κάτι τέτοιο πουθενά δε θα πήγαινα χωρίς φασαρίες.

-Λες να μην το ξέρω, έλα, σήκω.

Τραβήχτηκε από πάνω του κι άρχισε να μαζεύει και τα δικά της πράγματα. Θα έφευγε κι εκείνη μα για λίγο μόνο. Πρώτα θα πήγαινε να πάρει το αυτοκίνητο και μετά κατευθείαν στην τράπεζα.

Ο ρόναλντ τη μιμήθηκε και λίγο αργότερα στέκονταν και πάλι αγκαλιασμένοι μπροστά στην πόρτα.

-όταν γυρίσω θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε, να το θυμάσαι αυτό.

-σαν τι;

-Δε σου λέω, κάτσε και σκέψου.

-έλα τώρα, μη μου το κάνεις αυτό, θα σκάσω από την περιέργεια.

-Μπα, εγώ λέω πως θα είσαι σε εγρήγορση από την αγωνία.

-είσαι απίστευτος. Φύγε καλύτερα.

Τον έσπρωξε απαλά γελώντας κι άρχισε να βάζει το παλτό της.

Ο ρόναλντ πήρε τη βαλίτσα του κι ανοίγοντας την πόρτα άρχισε να τη σέρνει προς τα έξω.