Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 3.3

Het duurt maar een paar tellen voordat ze het voertuig – een groene quad – en het figuur dat erop zit van elkaar kunnen onderscheiden. Op hoge snelheid komt het steeds dichterbij.

Daila aarzelt. Haar onderbewuste weet dat Elliot die juist op dit moment langskomt te goed is om waar te zijn en het beeld dat zich voor haar afspeelt, geeft haar een onbeholpen gevoel waardoor ze het nog niet vertrouwt. Er klopt iets niet.

'Waarom remt hij niet af?' vraagt Dante.

Hij heeft gelijk: het voertuig dat eerst maar een groene stip aan de horizon was, is nog maar honderd meter van hen verwijderd, maar gaat nog steeds vooruit op dezelfde snelheid. Zij staan nog op dezelfde plek, naast de letter T, en de quad stevent precies op hen af. Hij lijkt niet te gaan wijken of snelheid te minderen.

Gaby's hart was al sneller gaan kloppen bij de gedachte dat Elliot eraan kwam, maar gaat nu in de volgende versnelling. Dit is niet goed, weet ze, maar ze staat stil, bevroren op haar plaats.

'We moeten hier weg,' zegt Daila snel als ze omkijkt naar Dante en Gaby. Hun ogen staan allebei wijd open en Dantes mond is licht open gevallen bij de aanblik voor hem.

'Weg?' vraagt Gaby verdwaasd. 'Maar–'

'Nu!' zegt Daila. Ze heeft zelf nog geen stap in een andere richting gezet, maar haar antwoord is ook een aansporing voor haarzelf. De zwarte quad is helemaal niet ver van hen verwijderd en het is hen inmiddels allemaal duidelijk dat de bestuurder weinig goeds van plan is.

Ze zet daarom een paar vlugge stappen van de letters vandaan in de richting waar ze het strand opgelopen zijn. Als ze een blik over haar schouders werpt, ziet ze echter dat Gaby en Dante allebei geen aanstalten maken om weg te gaan.

'Jongens!' gilt Daila. Haar stem is hoog en slaat over. Ze voelt haar hart bonken in haar keel. De bestuurder zal niet stoppen omdat er twee mensen in de weg staan – hij lijkt zelfs alleen maar sneller te gaan.

Daila draait zich, zonder na te denken over haar actie, weer om en rent naar Dante en Gaby, pakt ze bij hun polsen en trekt ze weg bij de T van de in zand geschreven letters. Ze protesteren niet, maar lijken nu te beseffen dat ze in gevaar zijn. Ze beginnen te rennen.

Precies op tijd.

De quadbestuurder is vijf meter verwijderd van de tekening als het drietal op veilige afstand is. Hij verandert zijn koers niet, maar rijdt nog steeds op het woord ELLIOT in het zand af.

'Bedankt,' zegt Dante tussen ademteugen door. Het woord raakt bijna verloren in de spanning en het halen van adem.

Daila reageert niet; haar blik is gericht op iedere beweging van de quad om er zeker van te zijn dat het grootste gevaar geweken is. Ook Gaby kijkt toe, maar haar blik is er een van verwondering. Als er iets is wat zij niet verwacht had – of wat een van hen had gedacht – is dit het wel: de quad is namelijk niet voor hen gekomen en had geen kwaad in de zin, ook al leek er het wel op in eerste instantie.

In plaats van alle scenario's die zij hadden bedacht, rijdt de quad voor hen in rondjes, dwars over de tekening heen. Zand stuift op aan alle kanten en het voertuig slipt door iedere bocht heen. Het is als een show, enorm spectaculair, en ze hadden er vast van kunnen genieten als ze niet zo bang waren geweest.

Zo gaat het ongeveer een minuut door. Uiteindelijk slokt de grote zandwolk het groene gevaar met de bestuurder op en zien Dante, Gaby en Daila alleen nog een grote, zandkleurige waas voor hun ogen waar het voertuig niet meer in te zien is. Toch gaat het geraas door en neemt het lawaai niet af.

'Wat...' begint Gaby, maar ze krijgt niet meer woorden over haar tong heen. Niet dat dat nodig is; Dante en Daila denken precies hetzelfde. Waarom doet hij dit?