Elliot | WATTY WINNAAR 2020

Hoofdstuk 15.4

En zo verstrijkt 18 september. Gaby is te vinden tussen de pagina's van het dagboek van haar oma, waar ze de naam Elliot drieëndertig keer voorbij heeft zien komen – een getal dat ze bij heeft gehouden terwijl ze zich steeds verder door het dagboek worstelde. Ze weet dat ze pas op de helft is, maar het getal drieëndertig vertelt haar dat haar oma Elliot niet alleen vaag kende. Elliot was haar geheim geweest en ze had het verborgen gehouden van Finn en Gaby, zoals al pijnlijk duidelijk was geworden uit de eerste paar bladzijdes.

Wat de betekenis is van de relatie tussen Elliot en oma, is niet duidelijk. Uit de pagina's daarna kon Gaby opmaken dat oma niet de enige was die Elliot persoonlijk kende: Gaby's moeder, Anne-Marie, was ook op de een of andere manier betrokken. Dat verbaasde Gaby niet – er klopte niets aan die vrouw. Het nare gevoel in haar buik dat ze krijgt iedere keer als ze aan haar denkt of de eindeloze voicemails met haar stem beluistert hadden haar gewaarschuwd en hier vindt ze de bevestiging dat Anne-Marie geen eerlijke persoonlijkheid had.

Op hetzelfde moment bedenkt ze zich dat haar moeder een connectie heeft met Elliot en dat dat waarschijnlijk de reden is dat Elliot Gaby dat dagboek heeft gegeven. Gaby is zo dichtbij het vinden van de oplossing van wat er met Finn gebeurd is: haar eigen moeder is haar aanknopingspunt voor het vinden van Elliot. Het dagboek maakt zoveel wel duidelijk. Maar omdat ze er nou niet bepaald op staat te springen om contact op te nemen met haar moeder, leest Gaby verder. Er moet meer informatie te vinden zijn in het dagboek, overtuigt ze zichzelf. Er moet een andere manier zijn om Elliot te vinden.

Dat Gaby in korte tijd zulke stappen zet in de zoektocht naar de legende Elliot weten Dante en Daila niet. Om eerlijk te zijn, zijn ze dat allang vergeten; in plaats van bezig te zijn met Elliot en raadsels en dagboeken vult gelach de woonkamer van Daila. Misschien draagt de alcohol daar ook wel deels aan bij.

Het spel Twintig Vragen werd Dertig Vragen werd Veertig Vragen, totdat ze vergaten dat ze bezig waren met een spel en simpelweg vragen stelden aan elkaar zonder bij te houden hoeveel vragen ze nu al gesteld hadden. Het begon bij simpele onderwerpen die hun nieuwsgierigheid wekte – zo wilde Dante weten hoe Daila en Gaby elkaar hadden leren kennen (Gaby had autopech en stond langs een verlaten weg net buiten Kleindorp toen Daila langsreed, die – zoals we van haar gewend zijn – het juiste gereedschap in haar eigen auto had liggen en had besloten de vreemdeling te willen helpen) en vroeg Daila zich af waarom Dante had gekozen voor een baan bij de politie (om in zijn vaders voetstappen te treden en de mensen om hem heen te kunnen beschermen) – maar hoe langer ze bezig waren en hoe meer alcohol in hun lijf zat, hoe meer ze de psychologische diepte in gingen.

Dante vertelde over zijn opa, voor wie hij ontzettend veel respect heeft. Hij heeft die man altijd als een genie gezien en het was hij die Dante zijn liefde voor raadsels heeft gegeven. Hij vertelde er ook bij dat zijn opa niet lang geleden is overleden en zijn stem brak toen hij dit zei. Toen ging het gesprek snel over op zijn vader, het politiekorps en wat hem irriteerde op het werk; dat hij zich niet serieus genomen voelde in zijn gesprek met Daniël. Daila spoorde hem aan om nog een keer in gesprek te gaan met de officier.

Daarna was het Daila's beurt, maar ze moest zich inhouden om er niets over Kyle uit te flappen. Het enige wat ze over hem zei, was daarom: 'Kyle is een klootzak.' Toen barstte ze in lachen uit, bracht een toost uit op haar ex en dronk in één teug haar glas leeg.

En terwijl Dante en Daila leren dat de tijd vliegt als het gezellig is, begrijpt Gaby dat het moeilijk is ergens mee te stoppen als je er middenin zit. Om half tien kijkt ze op na de laatste woorden op de laatste pagina te hebben gelezen en beseft ze dat het al donker is. Ze voelt hoe haar maag rammelt na uren zonder voeding te hebben moeten leven.

Ook beseft ze zich dat, nadat ze het hele dagboek gelezen heeft, de enige manier verder in deze zoektocht is het opzoeken van haar moeder. Toch vraagt ze zich af of dat echt de reden is dat Elliot het dagboek daarom heeft achtergelaten voor haar en stelt ze het telefoontje naar haar moeder uit met het geloofwaardige excuus tegen haarzelf dat op dit tijdstip van de dag de gevangenis waarschijnlijk geen telefoontjes meer accepteert.

De beslissing of ze wel of niet moet bellen, stelt ze uit tot de dag erna. In haar telefoon zet ze een herinnering met de tekst: Bel Anne-Marie? Ze overtuigt zichzelf dat Anne-Marie zal haar de antwoorden kunnen geven die het dagboek haar niet gaf en slaat de herinnering dan op.

Maar voordat ik dit hoofdstuk dan afsluit, is er nog één ding dat ik moet zeggen: voordat Dante Daila's huis verliet na er een goede zeven uur te hebben doorgebracht, spraken ze af om elkaar weer te zien diezelfde week zaterdag, zonder Gaby. Nadat Dante de voordeur achter zich dichttrok, bleven ze de rest van de dag berichtjes uitwisselen tot de klok middernacht sloeg.