When Heart Decides

CHAPTER 22

22

Mariing napakislot si Treyton sa kanyang sentido matapos ilapag ng sekretarya nito ang ilan pang mga documents na kahapon pa niyang hinahanap. Good thing it's all here now. The whole day, he did nothing but to finish all of his tasks. But still, there are lot of things that are waiting for him. Bukod kasi sa mga papeles na kailangan niyang asikasuhin, sa kanya rin nakaatas ang A-Tech na naging main project nila ngayong taon.

For the past months, naging positive naman ang outcome no'ng A-Tech laptop. Hanggang ngayon ay patuloy pa rin naman siyang tinatamasa ng mga mamimili sa merkado.

"By the end of this month, Mr. Treyton Alfiore will now be taking over the CEO position." Mr. Herson Alfiore, the CEO, stated. Ang mga board members na naroon maging si Treyton ay nagulat dahil sa biglaang anunsyo na ginawa ng kanyang ama.

The CEO gathered them all of a sudden and no one knows what is all about the agendum of today's meeting not until they heard what the CEO said.

"Don't you think it is so sudden Mr. Alfiore?" Mr. Siaga, one of the board members asked. Lahat ng mga kasamahan nito ay napatingin sa gawi niya. Ang iba ay sumang-ayon sa sinabi niya, ang iba nama'y nanahimik lamang.

"I already informed all of you beforehand that Mr. Treyton Alfiore will be the next new CEO. Yes, it is so sudden but I guess, there's no reason for me to prolong the handover." His father replied, his voice is full of authority, it is full of power.

Hindi na ito nagulat sa biglaang anunsyo ng kanyang ama na pumalit sa kanya bilang CEO, ang ipagtataka lang nito ay kung bakit ganito kabilis. Yes, he understand that being a CEO should undergo selection process and maybe that's the reason why some of the board members are acting this way.

Again, his father explained them his side and about the sudden announcement he made. Treyton could tell that some of them are against it especially Mr. Siaga but they couldn't do anything about it anymore since his father decided it already.

Matapos ang meeting na iyon, bumalik ulit sa kanyang opisina si Treyton. Pikit-matang sumandal ito sa swiveling chair niya dahil na rin sa pagod na kanyang nararamdaman. He felt so exhausted.

Noong araw na iyon, muli niyang inubos ang kanyang oras sa mga gawain niya. Late na rin itong nananghalian at hindi na bago sa kanyang abutin siya hanggang gabi dahil sa mga documents na kanyang pinagkakaabalahan. Then he looked on the wall clock displayed on the upper side of the window beside him. It's almost 7 in the evening.

Napatingin din ito sa kanyang phone, umaasang may makukuha siyang mensahe roon ngunit wala. Ni tawag ay wala. He's actually stopping himself from wanting to call Atarah or not, or to send her messages. Sa huli, pinili nitong huwag ng tawagin ang dalaga kahit gustung-gusto na niya itong makausap. He felt more tired because of that.

After resting for a bit, tsaka ito tumayo at kinuha ang kanyang coat na nakasampay sa rack sa may gilid niya. As soon as he went out, sobrang tahimik na hallway ang bumungad sa kanya maliban sa iilang gwardya na noo'y nagbabantay sa kompanya pagkababa niya.

Treyton is now slowly and carefully maneuvering the car. Sa kahabaan ng daan, iniliko niya ito sa kaliwa at nang madaanan ang subdivision nila Atarah, mas naging mahina ang pagpapatakbo nito sa kotse hanggang sa tuluyan niya itong ihinto.

Sitting inside of his car, Treyton looked up on Atarah's room but he saw nothing there. Tsaka nito inilipat ang kanyang paningin sa katabing kwarto.

Kahit na madilim dahil nasa gilid siya ng kalsada, sa tulong ng ilaw ay malayang nakikita ni Treyton si Atarah na nakaupo lamang at tila nakatingin sa kawalan. Then Atarah stood up and went near the crib as she slowly touching her belly.