Kabanata 26

47.5K 2.5K 1K
                                    

Kabanata 26

How can this man wait for me for years? Is it for real? Is it possible to love for a long time without getting tired? Can someone really love that much even if things were uncertain?

While staring at Atlas' sleeping face, I can't help but be emotional and wonder how much time did he spent in waiting for me. Sa akin na hindi sigurado, sa akin na nawawala at takot na muli silang makita.

How can you love that much, bibi?

He looks like a baby sleeping beside me, magulo pa ang buhok at bahagyang nakaawang ang labi. He looks so adorable and handsome, naalala ko na naman ang pinanggagawa niya kagabi kaya napangiti ako.

Kapag pinagsama talaga itong magpinsan na 'to at lasing, parang nayayanig ang mundong ibabaw.

His arms are wrapped around my waist, umayos ako ng higa at ipinatong ang ulo sa kamay ko habang pinagmamasdan siya.

Dr. Atlas Louis Montezides. Ang gwapo naman ng pangalan, bagay na bagay sa kanyang mukha.

I chuckled a bit when I touched his nose, napagalaw siya ng bahagya roon at kumunot ang noo kaya mas napangiti ako. His lips protruded a bit and I was so tempted to kiss him that's why I did.

Mabilis lang naman, I stole a quick kiss on his lips and giggled like a teenager.

I remembered my highschool days with him, my first kiss is in the ball but that's the last one too. Ngayon lang ako muling nakahalik kaya siguro'y tuwang-tuwa ako.

I glanced at the clock and it's almost seven in the morning, hindi ko nga alam anong oras na kaming nakatulog sa sobrang kakulitan ni Montezides. Napagod na lang din at nag-aya ng matulog.

I planted a soft kiss on his forehead and slowly removed his arms on my waist, marahan akong umalis sa kama para magtungo sa banyo at maligo. When I got out, he's still sleeping like a baby. Nangingiting inangat ko ang comforter sa kanyang katawan bago lumabas ng kwarto para makapagluto ng agahan.

I took eggs and bacons from the fridge, balak kong ayain na dito na lang din kumain sina Heart para sabay-sabay na kami. Nag-ayos ako ng kanin para mag-fried rice na lang at nagtimpla ng orange juice at inilagay sa ref.

While I was in the process of frying bacons, I almost jump when I felt a tight hug from my back.

"O-oh..." I gasped and looked at my side and saw Atlas hugging me from behind, his head buried at the side of my neck. "Atlas?"

I can feel his breath touching my neck, nangunot ang noo ko nang 'di siya magsalita kaya inangat ko ang kamay ko at inabot ang kanyang buhok.

"What's the matter?" I whispered. "You okay, bibi?"

He heaved a deep sigh, hugging me more, binaba ko ang sandok at hinawakan ang kamay niya sa may tiyan ko.

"Atlas?" I called. "You okay?"

"Hmm," he suddenly hummed, sniffing my neck. "I'm just making sure you're real..."

It immediately made me smile, mas hinaplos ko ang kanyang buhok at napatawa.

"This is real, Atlas. Bakit naman 'di 'to magiging totoo?" I asked.

"Kasi nga, sa panaginip nga lang kita nayayakap." He whispered and kissed my neck, napasinghap na ako roon at pinalo ang kamay niya sa tiyan ko.

"Makiliti, Atlas!" I hissed.

He laughed more, suminghap ako at napaigik nang walang pakundangang pinaulanan niya ng halik ang leeg ko kaya napatawa ako.

Brave HeartsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon