Duisternis in het westen

hoofstuk 4

(Daphne)Ik ben een heks van geheimen. Ik kan de geheimen van andere zien maar ze kunnen mij ook blokkeren net als bij Lia en onzichtbaar worden zodat ik overal naartoe kan en geheimen kan ontdekken. Toen Alicia eerst bij ons binnenkwam samen met haar oma dacht ik o fijn nog iemand er bij. we zijn al met tien moeten het er nog meer zijn? maar toen haar oma ons het verhaal vertelde wist ik dat er iets was met dat meisje. Onmiddellijk begonnen we ons overleg er stonden vijftien stoelen rond de tafel toen ze plaats nam kromp Liv in elkaar. ik snapte niet waarom want die stoel was al maanden misschien jaren leeg zelfs toen ik aan kwam hier was hij leeg. We hadden ons besluit genomen we gingen naar de tovenaars. na een reis van een week kwamen we eindelijk aan. we overlegde met de tovenaars en zij deden mee om de heks te verslaan we waren dus met elf nu en met twaalf als de mysterieuze jongen mee deed. Er kunnen natuurlijk nog andere heksen mee doen.

(Faith) Ik ben een heks van water, ik kan water bevriezen en er ijs en sneeuw van maken. Ik denk dat mijn krachten nog van pas gaan komen aangezien we de heks van het westen moeten aanpakken. Alicia binnenkwam wist ik gewoon dat we op avontuur gingen. Ik werd er spontaan vrolijk van. In de groep was ik al één van de meest actieve mensen ook al heb ik mijn krachten nog maar pas onder controle. Dus toen de tovenaars ons trainingen aanboden vond ik het echt een goed idee dan kan ik mijn krachten beter onder controle krijgen.

(Luna) Ik ben een heks van tijd. het liefst zou ik dagen en nachten doorspoelen en terug draaien wanneer ik er zin in heb. Maar dat mag niet, toen ik voor het eerst mijn krachten ontdekte deed ik dat gewoon. Ik ben er toen achter gekomen dat het lichaam niet meegaat met de tijd. dus toen ik voor de grap de tijd een week vooruit deed denk ik, kon ik het niet terugdraaien want mijn lichaam was zo moe alsof het al een week niet geslapen had snapte ik het. het beste is dat ik maar een paar minuten maximum paar uur terug in de tijd ga. Toen Alicia aankwam wist ik gewoon dat mijn krachten van pas zouden komen. Toen haar oma zei dat we het zouden moeten opnemen tegen de heks van het westen één van de machtigste heksen ter wereld schrok ik wel even. Maar met de hulp van iedereen zal het wel lukken en zeker met de tovenaars.

(Layla) Een heks van transformaties dat ben ik. Ik kan in elk dier en ding veranderen dat er is en dat ik voor me kan zien. Mijn kracht is moeilijk onder controle te houden aangezien ik er veel zelfbeheersing voor nodig heb. Intussen heb ik wel al helemaal door. Als ik echter boos word dan kan het voor mij wel eens nadelig eindigen aangezien ik dan mijn zelfbeheersing verlies. In een random object of dier veranderen is dan best stom eigenlijk want je kan wel alles zien en horen maar je kan niet spreken dus roepen waar je bent heeft dan weinig zin. Alicia kwam binnen en bijna meteen gingen we naar de overleg kamer om onze reis te plannen. Er staat een lege stoel aan tafel. Die zolang ik hier ben al leeg is. Na het overleg valt mij iets op er staan nog een heleboel lege stoelen in de hoek die me nooit zijn opgevallen. De meiden die hier al langer wonen zullen wel weten waarvan ze komen.

(Lilian) Ik ben de heks van intelligentie, de meeste dingen weet ik gewoon zelfs al heb ik ze nooit geleerd of gedaan. Mijn krachten heb ik al wan kleins af aan maar ik heb er nooit moeite mee gedaan om het te beheersen. Ik was bang van de reacties van andere ook was ik onzeker over wat ik kon. Het moment dat we onze missie wisten en de tovenaars moesten vinden wist ik niets meer. Ik wist zeker dat dit iets met Alicia te maken had ze was precies een soort mist die onze krachten in toom wist te houden. Ik vond het maar niets want nu wist ik niks meer en voelde ik mij overbodig. Maar de missie lijkt mij wel leuk ook al is het heel gevaarlijk.

(Liv) Ik ben een heks van de natuur, ik kan de natuur tot rust brengen en planten laten groeien. Dieren versta ik maar half maar dat is geen probleem. De bomen kan ik wel aanvoelen wat soms wel handig is en anders vrij vervelend want we wonen in een bos. Als er iemand in mijn buurt komt die ik niet 100% vertrouw dan spreek ik niet veel over me zelf of eigenlijk praat ik dan niet zoveel. Toen Alicia op de ene lege stoel ging zitten kromp ik ongewild in elkaar. Ik en nog een paar andere zijn hier namelijk al heel wat langer dan de rest. Al vier jaar lang vangen wij ieder jaar meer meisjes op in ons huisje nu zijn we met 10 maar ooit waren we met 8 van deze zijn er nog maar 4 over. De stoelen in de hoek zijn van de vorige bewoners van dit huisje dus diegene van het jaar hiervoor. De stoel van degene die nog rond de tafel staat is van iemand die ik achter heb moeten laten zonder dat ik het wou.