Reincarnate To Be Her (REVISING)

🖤 CHAPTER 23 🖤

ERRORS AHEAD!!

Izayomi Deathiary Wisteria Veileigh's POV (KNIFEKILL)

Kunot noo akong napatingin sa aking paligid ng mapansin kong wala na ako sa hagdanan kung saan kausap ko lamang ang mga royalties kanina.

Gusto nila akong kausapin ngunit ako itong umiiwas.

May bigat akong naramdaman sa aking dibdib lalo na para sa tatlo kong nakakatandang kapatid. I'm not denying that I actually missed them. I miss them... Especially the three obsessive and possessive brothers.

Do I really forgive them now?

I touch my chest. All our memories suddenly flashbacks into my head.

Lahat ng masasakit at masasayang pangyayari kasama sila.

Suddenly I feel something wet traveling down into my cheeks. I touch it and a small smile appear into my lips.

I cried. I-I really forgive them already.

I just realized it sooner since I've been blind by my hatred towards them kaya hindi ko manlang namamalayan kung gaano na ako kakomportable sa kanila. Kung paano ay natutunan ko na rin silang pakisamahan bilang kaibigan , bilang mga kapatid.

Kaya pala sa tuwing inaalagan at inaalalayan nila ako ay may kung anong pagkasabik sa aking dibdib. May init na bumabalot dito sa tuwing niyayakap ako ng tatlo kong kapatid.

"You finally realized it all now wisteria , my baby." Bigla na lamang akong atomatikong napalingon sa aking likuran.

At agad ding naistatwa dahil sa dalagang nakatayo ngayon sa mabulaklak na lugar na ngayo'y aming kinalalagyan.

Lalong tumulo ang sunod sunod na luha sa aking mga mata katulad na lamang kung paano sya ngayon lumuha sa aking harapan.

Wala na akong sinayang pang oras at agad na tinakbo ang pagitan namin. I immediately hug her tightly like how she did the same.

Pareho naming pinadama sa isa't isa kung gaano kami nangungulila.

"I-I miss you. I-I miss you a-ate. I-I thought i-i'll never see you a-again..." Hagulgol ko habang nakayakap sa kanya ng mahigpit.

Tumawa Naman ito ng mahina bago unti unting humiwlay sa akin.

And then she caress my cheeks and wipe my tears.

She kissed both of my eyes and forehead.

"Of course ate missed you too our little wisteria like how I missed our brothers too." She lovingly said with an hint of longingly.

"A-Ate... P-Please come back. You can use your body aga---" she shook her head and smile.

Nilapat nya rin sa aking bibig ang kanyang hintuturo.

"Shhhh. Stop crying and wake up now Wisteria."

Lalo lamang akong napaluha dahil sa sinabi nya.

I shook my head and hold her hands tightly. Malungkot Naman syang tumingin sa akin.

"N-No. P-Please, ate ngayong nagpakita ka sa akin ay malamang posibleng pwede ka pang makabalik sa kata---"

"No I can't Wisteria. I can't." Napalabi ako bago napatitig sa kanya.

My tears can't stop from falling.

"W-Why?" Garalgal kong tanong.

She smile sadly get her face closer to mine.

Napapikit ako ng itinapat nya ang kanyang noo sa akin and then she whispered.

"Your journey still undone. Unfold the lies and secrets and after that...htskndtcwusnon"