Derin denizlerin en derinlerinde ışıklı bir yol gördü genç kadın. Zihninin kendisine oyun oynadığının farkındaydı ama tek istediği su yüzünde ciğerlerini tekrar oksijenle doldurmaktı. Süzülürcesine ilerlediği mavi sularda yolunu kaybetmişti, belki d...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Timur geçmesi için geri çekildiğinde Asuman bir an için ne yapması gerektiğine karar veremedi. Amacı aşırıya kaçmak ya da öylesine bir serzenişte bulunmak değildi. Gecenin yarısında adamın kapısına dikilmesinin nedeni her ne olursa olsun kendisini tehlikeye atacak bir davranışta bulunmamalıydı. Yine de başını hafifçe yukarı dikti ve Timur'un kendisi için açtığı boşluktan geçerek adamın odasına girdi.
Odanın ortasına doğru ilerlerken "Kapıyı kapatma." demeyi de ihmal etmedi. Timur yarım bir gülümsemeyle kapıyı kapatmadan odasına döndüğünde yavaş adımlarla ilerledi ve Asu gelmeden önce kurulmuş olduğu koltuğa kendini tekrar gelişigüzel bıraktı.
Asuman'ın ilk düşündüğü şey Timur'un odasının ne kadar zarif olduğuydu. Bazı insanlar dışarıdan sakin ve oturaklı görünse de derinlemesine baktığınızda görkemli ve renkli olduklarını görebilirsiniz. Timur Aslankara onlardan biri değildi belli ki... Ağırbaşlı ve kendinden emin tavrı hayatının bütününe etki ediyor olmalıydı. En azından o an için Asuman'ın kafasından geçenler böyleydi.
Koyu gri duvarlar, simsiyah nevresimlerle sarılmış kocaman bir yatak, minimal ve modern aydınlatmaların oluşturduğu loş ortam fazlasıyla güzeldi. Ve hatta yatağın hemen yanındaki çekmecelerin üzerinde neredeyse bitmek üzere olan bir tütsü odunsu kokusuyla ortamı zenginleştirirken genç kadın biraz daha rahatladığını hissetti. Tabii bakışları odadan Timur'a döndüğünde istemsizce tekrar ciddileşti.
"Gitmek istiyorum."
"Gidemeyeceğini bilmene rağmen gecenin bu saatinde seni buraya getirenin ne olduğunu bana açıkça söyle." Bir kolunu koltuğun kenarına yasladı ve hala ayakta olan kadına karşı hafifçe doğruldu. Yaptığı her hareket henüz geçmiş olmasına rağmen baş ağrısını yeniden tetikliyordu sanki.
"Teklifini ve burada kalmayı kabul ettim, evet. İnsanları tehlikeye atmamak için bazı kurallarını da kabul ettim. Yine de Timur, kabul et ya da etme, buradaki her şey çok... bağlayıcı. Bunu yapamam. Gecenin bir vakti uyku tutmadığında bahçeye gidip kitap okuyamıyorsam, mutfağa inip kendime yiyecek bir şeyler hazırlamak için bile izne ihtiyacım varsa, odamdan her çıktığımda koridorun sonunda biri ne yapacağımı izlemek için hazır bekliyorsa... Üzgünüm Timur, bunu yapamam. Sonucu her ne olursa olsun."
Söylediklerinin arkasındaydı ama bir yandan da burada, hiç tanımadığı bu adamın karşısında tek başınaydı. Timur'un ayaklanmasını derin bir nefes alarak izledi. Kendisinin geceliğine karşı o hala gömleği ve pantolonuyla duruyordu. Her ne kadar dağılmış bir görüntüsü olsa da genç kadının etrafında yavaş adımlarla çizdiği daireyi tamamlarken nefes kesici göründüğü bir gerçekti.
"Önce bir yanlış anlaşılmayı düzeltelim." derken çok yavaş adımlarla yürümeye devam ediyordu Timur. "Buraya adımını attığın an güzel bir teklifle ya da değil, burada kalmak zorundaydın Asuman. Düşündüğüm gibi biri olmadığına karar verdiğim için şartları senin için güzelleştirdim. Sana o teklifi sunmasaydım da burada kalacağını takriben ne zaman idrak edersin?" Adamın sesindeki ciddiyet ve biraz daha zorlanırsa dönüşmeyi vadettiği kişi o kadar açıktı ki insanların neden bu kadar diken üzerinde olduğunu anlamaya başlıyordu.
