Son Müzik Notası

5. Bölüm: BİR PSİKOPAT DÜŞÜNÜN

Arkadaşlar lütfen vote ve yorum atmayı unutmayın keyifli okumalar🤍🤍

Bölüm şarkısı: Çoban Yıldızı - Teoman
___________________________________________

"Bir insan düşünün; masum bir kızı öldürüyor, elini kolunu sallaya sallaya dışarıda geziyor. Çünkü polis ona dair hiçbir iz bulamıyor ve onu yakalayamıyor. Hatta buldukları ilk delilde, kızın yakın arkadaşını tutukluyorlar. Yani suçu başkasına yıkıyor. Bu da yetmezmiş gibi, birde polislere not gönderiyor. Kısacası herkesle ve her şeyle dalga geçiyor. Belli ki bundan zevk alıyor. Başta söylediğimi unutun. Onun yerine şu daha doğru olacaktır: Bir psikopat düşünün..."

"Bende seninle geleceğim. Sonuçta artık danışmanın sayılırım."

Bana doğru dönmeden, kapıyı açtı.

"Tamam."

~•••~
Merkeze vardığımızda saat neredeyse 11di. Hızlıca içeri girdik. Umut komiser sorgularcasına bir dedektife, bir de bana baktı.

"Abi?"

"Sonra anlatırım uzun hikaye. Hani not nerede?"

Aceleyle notu getirdi. Dedektif eline aldığı gibi hızlıca okudu.

"Allah kahretsin! Herif resmen bizimle dalga geçiyor!"

Aşağı indirdiği elinden, kağıdı çekiştirerek aldım.

'Sevgili polis teşkilatı;
Siz beni bulamayınca, kıyamadım yardım edeyim dedim veee size iki ipucu ile geldimm. İlkini açıkça söyleyeceğim ama ikincisi şifreli olacak. Onu da direkt söylersem bu işin eğlencesi kaçar öyle değil mi :))

1-) Şüphelilerin ört bas ettikleri bazı sürprizlerim var.
2-)Notaların tamamlandığından emin olun. 1 tane bile olsa, nota ortadan kaybolamaz.

Şimdilik benden bu kadar. Umarım yardımlarımı göz önünde bulundurup oyunumu seversiniz. Bu zamanda da benim gibi yardımsever birini bulmak zor ;)'

2. Maddeyi okuduktan itibaren ellerim titremeye başladı. Notaları nasıl bilebilir? Bu sadece Müzik Notlarının arasındaydı. Başka kimse bilmiyordu. Yani gerçekten de bizden biri miydi katil?

"Nota derken neyi kastediyor?"

Dehşetle, başımı Umut komisere çevirdim. Bakışlarımı görünce kaşlarını çattı.

"Hilal hanım neden öyle bakıyorsunuz?"

Bunu duyan dedektifin de bakışları bana döndü.

"Hilal, iyi misin?"

"H-hayır, hayır. Mümkün değil!"

Dizlerimin bağı çözülünce dedektif ani bir refleksle beni tutarak yavaşça yere oturttu. Yanıma doğru çöktü ve omzumu okşamaya başladı.

"Sakin ol, yok bir şey."

Hıçkırıklarımın arasından biri bana peçete ve su uzattı. Bunu yapan yine Umut komiserdi. İçmeye çalıştım. Boğazımda bir yumru oluşmuştu. Su, içimde akıp giderken bana boğuluyormuşum gibi bir hissiyat veriyordu.