Adım Helen. İsmimi eskiden sorsaydınız çok sevdiğimi söylerdim. Şimdi adımdan nefret ediyorum çünkü babam seviyor. İsmimin koyulmasının sebebini öğrenince nefret ettim ismimden. Gerçekleri öğrenince nefret ettim kendimden. Babamın gerçek yüzünü öğrenince nefret ettim babamdan. Annemin neler yaşadığını öğrenince suçladım kendimi. Gerçekleri öğrenince nefret ettim hayatımdan, yaşamaktan.
Herşeyi biraz önce öğrenmiştim. Evden üstüme hiç birşey almadan çıkmıştım. Şimdi bir parka gelmiş bankta boş boş oturuyordum. Dışarıda delice yağmur yağıyordu. Benim için mi yağıyordu yağmur? Ben ağlayamıyordum, bulutlar benim için mi ağlıyordu? Kafam o kadar karmaşık ki düşünemiyordum bile, sanki beynim durmuştu.
Bakışlarımı yerden kaldırıp etrafta dolaştırdım. İnsanlar bir anda bastıran yağmur yüzünden koşuştuyordu. Yan taraftaki çocuk parkında bir tane çocuk vardı. Salıncakta sallanıyordu. Yağmur yağması sanki umrunda değilmiş gibi. Daha çok küçüktü. Neden tek başınaydı ki? Kafamda ki sesleri susturmaya çalışarak ayağa kalktım. Küçük çocuğun yanında ki boş salıncağa oturdum. Bana bakmadı, sanki benim geldiğimi görmemiş gibi. Keşke yanımda şemsiye olsaydı da çocuğa verseydim, yoksa hasta olurdu. Küçük çocuk hiç tepki vermiyordu, sadece salıncakta sallanıyordu. En sonunda çocuğa bakarak "Merhaba." dedim. Çocuk irkilerek bana baktı. Bu şekilde daha demin geldiğimi fark etmemiş olduğuna emin oldum. Küçük çocuğun yüzüne baktım, o da bana baktı. Yüzünü incelemeye başladığım da ilk olarak gözleri dikkatimi çekti. Gözleri griydi. İnsan baktığında içi ürperiyordu. Sonra kaşının üzerinde ki yara izi. Ben çocuğun yüzünü incelerken çocuk da bana "Merhaba." dedi. Sesi bir çocuğa göre sertti. Bir an şaşırdım ama geri toparlanarak "Neden burada böylece bakliyorsun. Yağmur yağıyor üşütürsün." dedim. Sesimi yumuşak çıkarmak istiyordum ama sanki sesim içime kaçmıştı, çok kısık çıkmıştı. Çocuk bana bakarken çok boş bakıyordu. Aslında etrafa da öyle bakıyordu. Kaşlarını çatarak "Peki siz neden burdasınız?" dedi. İçimdekileri susturmak için diyemedim. Onun yerine "Islanmak istedim" dedim. Sonra çocuk bana bakarak salıncaktan indi ve gitmeden önce "Kafanızdaki sesleri bir gün susturabilirsiniz umarım." dedi ve gitti.
Şok içinde çocuğun gidişini izledim. Acaba dışarıdan çok mu belli ediyordum, içimdekileri? Üzerim de kısa bir elbise vardı ama ben üşüdüğümü hissedemiyorum hatta hiç bir şeyi hissetmiyorum. Ayağa kalkarak daha demin kalktığım banka doğru yürüdüm. Biraz daha oturduktan sonra kalkıcaktım çünkü hasta olmak istemiyordum. Onca şeyin arasın da bir de kendimle uğraşamazdım. Aslında tam tersi olması gerekiyordu. İlk önce kendimle ilgilenmem gerekiyordu ama ben diğer insanları daha çok düşünüyordum. Bu da benim kusurumdu.
Düşüncelerimden sıyrılarak tam ayağa kalkacağım sırada ileride birisini gördüm. Şemsiyenin altından süs havuzuna para atıyordu. Altı tane atıp suya bakmaya başladı. Yüzünde anlayamadığım bir ifade vardı. Yüzünde hem bir gülümseme hem de bir acı vardı. Adam siyah deri ceket, siyah bir pantolon ve siyah postalları vardı. Ceketinin önü kapalı olduğundan içine ne giyindiği gözükmüyordu. Üzerinde ki bakışları hissedip direkt bana baktı. Etrafa hiç bakmadan direkt gözlerime bakması biraz beni germişti. Yüzünde ki o adlandıramayacağım ifadesi kaybolurken, parkta oturan o küçük çocuk gibi bana bomboş bakıyordu fakat adamın gözlerinde hala deminki zevk pırıltıları vardı. Adamın gözleri acı kahveydi. Bu da bana annemin gözlerini hatırlattı ve içime bir ağırlık çöktü. Annemin gözlerini çok severdim. Hep anneme bunu söylerdim. Annem çok güzel bir kadındı. Acı kahve kocaman gözleri,uzun kirpikleri, küçük bir suratı, dolgun dudakları ve minik kusursuz bir burnu vardı. Her zaman saçını kısa küt kestirirdi. Kendisine de çok yakışırdı. Bunları düşünerek adama bakıyordum. Adam, gözlerini gözlerimden çekip beni baştan aşağı süzdü. O ıslanmıyordu ama ben ıslanıyodum. Keşke benimle şemsiyesini paylaşsaydı. Ama beni tanımıyordu o yüzden paylaşmak istemeyebilirdi.
Çok ıslanmıştım o yüzden elbise bedenime yapışıyordu. Yüzüm de makyaj yoktu o yüzden akmazdı. Bugün iyiki de makyaj yapmamışdım yoksa kesinlikle akardı. Ben güzelliğime her zaman önem verirdim. Güzel bir kızdım ve bunun farkındayım. Fiziğim güzel ve bunun farkındayım. İnsanlar beni beğeniyor ve bunun farkındayım. Kendimi seviyorum. Eskiden sevmiyordum ama bunu da öğrendim.
Çok ıslandığımı fark edip ayaklandım. Biraz daha otursam hasta olacağımı biliyordum. Adam bana hala bakıyordu. Adamın yanından geçerken adam bana "Fazla düşünüyorsun." dedi. Adamın dediğine bir anlam veremedim. Yorgun olduğum için adamın dediğini yok sayarak yoluma devam ettim ama sıra arkadan bir su sesi geldi ve adam "Yedi(7)" dedi. Büyük ihtimalle daha demin attığı paraların yedincisiydi. Yoluma devam ederk bir taksi durdurdum. Arabamı babamın evin de bıraktığım için taksiye binmiştim. Evimin adresini verdikten sonra başımı cama yaslayıp dışarıyı izledim.
Taksiciye parayı verdikten sonra evime gelmiştim. Asansöre binip rezidansın en üst katına tuşladım. Evim gayet büyüktü ve ferahtı. Odama girip çantamı yatağıma fırlatıp, babamın adamlarından olan Ensar Bey'e arabamı evime getirmesini ilettim. Üzerimdekilerden kurtuldum ve kirli sepetine attım. Bir duş alıp çıktıktan sonra. Cilt bakımımı yapıp üzerime pijamalarımı giyindim. Karnım aç olduğu için kendime bir tost hazırlayıp salep yaptım. Salebe küçüklükten gelen bir sevgim vardı. Tostumu ve salebimi bitirdikten sonra telefonuma gelen bildirime baktım. "Fazla düşünme..."
Evettt tam istediğim gibi bir kitap olacak bu. Uzun zamandır böyle birşey yazmak istiyordum ama bir türlü zaman bulamıyordum. Ve şimdi karşınızdayım. Bölüm hakkında iletişime geçmek isteyenler TT HESABIM: brwnkitaplar. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...💗
Bölüm hakkında ki görüşleriniz ne? Sizce bölümler de bir eksiklik var mı? Hangi konuda kendimi geliştirmeliyim?Bölüm hakkında ki görüşleriniz ne? Sizce bölümler de bir eksiklik var mı? Hangi konuda kendimi geliştirmeliyim?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
