duman|texting

17

yüzyüzeyken konuşuruz-ölmemişiz

ardıç duman

"serkan arabayı ben süreyim." dedim sinirle. serkan beni dinlemeden "la oğlum bi git!" diye bağırdı.

biz yine alkol almıştık ve bu sefer biramız bittiği için tekele gitmeye çalışıyorduk.

tekele yürümek çok zordu. hep yokuş vardı bu yüzden arabamla gidecektik.

ben serkan'a göre daha az sarhoştum.

bu yüzden de ben kullanacaktım.

serkan'ı ikna ettiğimde gururla sırıttım.

"kanka biz niye hep baş başa alkol alıyoruz?" dedi serkan yayvan yayvan. "ne bileyim ben oğlum?!"

o sırada kavşaktan dönüyordum fakat tam önümüze kedi çıktığında serkan direksiyonu kırıp bizi uçurumun kenarına sürükledi.

ellerimle başımı korumaya çalışıyordum ama nafile.

"hassiktir, hassiktir ardıç!"

bunlar duyabildiğim son kelimelerdi.

—

ardıç kesinlikle sare'den hoşlanıyordu. sigarasının dumanlarını hep sare'ye bakarak üflemeye başlamıştı ve bunu istemsizce yapıyordu.

sare'ye içi gidiyordu.

sare, ardıç ile göz göze gelince utandı. hafifçe gülümseyip el salladı. ardıç onun bu haline sırıttı. sare daha geçen hafta 16 yaşına girmişti. kendisine itiraf edemediği şeyler vardı.

ardıç abi'yi abisi olarak göremiyordu. görmek istemiyordu çünkü.

sare bu hislerinden kimseye bahsetmedi. bir süre sonra ardıç'ın manevi abisi olduğunu kabullendi.

—

eğer ardıç bu sigara dumanını sare'ye doğru üflemeye devam ederse sare o sigarayı söndürecekti.
ardıç devam edince dayanamadı ve ayağa kalkıp "yeter ama artık ardıç abi! üstüm başım sigara kokuyor. bari dumanı bana doğru üfleme ya!" dedi. ardıç şaşkınca sare'ye baktı.

"affedersin sare. dumanların sana doğru geldiğinin farkında değildim."

ardıç gerçekten de hiçbir zaman farkında olmadı.

hep sigarasını sare'ye bakarak içti.

sare ise bunları görmedi, görmezlikten geldi.

ne demiş sena şener; her şeyi gören sen, göremedin mi beni?

sınır: 33 oy ve taslakta bölüm kalmadı resmen💔

ardıç ölme
7.3.24'