Truce (Erityian Tribes Novella, #1)

09 - Support

I'm going to die.

Pakiramdam ko ay matatanggal na ang right limb ko dahil sa sobrang sakit. Ni hindi ko nga alam kung paano ko naigalaw kanina ang balikat at braso ko nung inatake ko ang lalaking sumusunod kina Hiro at Darwin. Pero ngayon, alam kong wala na akong kawala.

These Shinigamis are going to kill me.

But I feel weird. Akala ko sobrang matatakot ako kapag oras ko na. Pero wala akong maramdaman ngayon maliban sa sakit sa balikat at braso ko. Siguro dahil ngayon, may pinoprotektahan akong mga taong mahalaga sa akin. I will gladly offer my life it it means saving them.

Just like what my mother did.

Hindi ba, Mama?

Pero bago ako tuluyang mawala, I would take several Shinigamis with me. That means lesser enemies for them.

I positioned my bow in front of me and took five arrows at the same time. I targeted those in front of me and I released them with my remaining strength. Biglang nanlabo ang paningin ko at nanghina ang mga binti ko. Nabitawan ko ang bow ko at tuluyan na akong bumagsak...

"What a reckless girl. But I admire your courage."

"Sorry, we're late. Don't worry, we're here to support you. After all, we're like the older sisters, right? Though that sounds weird."

Pinilit kong idilat ang mga mata ko at doon ko narealize na hindi ako tuluyang bumagsak sa lupa. Nakita ko sina Krystal at Nel sa tabi ko, and Nel's words gave me a little strength.

"Ako na muna ang bahala sa kanila," rinig kong sabi ni Nel at tumabi naman sa akin si Krystal. Hinawakan niya ang balikat ko at kahit na sobrang sakit ay hindi na ako makasigaw o makaiyak dahil wala na akong lakas para doon.

"This'll temporarily numb the pain but you should not do anything reckless anymore. Got that?" then after that, may cold sensation akong naramdaman na pumasok sa balat ko. It stung at first but after some time, the searing and throbbing pain subsided.

"T-thanks..."

"Stay here, and don't move." Pagkasabi nun ni Krystal ay naramdaman ko ang pag-alis niya sa tabi ko.

Para akong nabunutan ng tinik nung hindi ko na masyadong maramdaman ang sakit ng balikat at braso ko. Unti-unti na ring lumilinaw ang paningin ko at pagtingin ko sa paligid ay isa-isang nagbagsakan ang mga Shinigami. Nel was shooting them with her gun, and I don't know if my eyes are playing a trick on me but I saw her changing forms. Krystal on the other hand, freezes everything and everyone who dares to fight her. After several seconds, the field turned into a frozen state and the two of them attacked ferociously.

It feels like I'm in a freezing hell.

Naramdaman ko naman bigla ang tuluy-tuloy na pagbukas at pagsara ng Black Dimension sa paligid namin at isa lang ang ibig sabihin nun--they are sending reinforcements and they really know we're here. They must have known our plans, too.

Kahit pinagbawalan nila akong gumalaw ay pinilit ko pa rin ang sarili kong umupo at kinuha ko mula sa gilid ko ang nalaglag kong bow pati ang quiver ko na naglalaman ng arrows ko. Sinubukan kong igalaw ang balikat ko. Medyo kumikirot pa rin pero hindi na katulad nung una. Hindi ko rin masyadong maigalaw dahil parang may nagrerestrict sa muscles ko. I guess she froze the swollen parts of my injury.

I positioned my bow and arrows on Nel's and Krystal's direction. If my calculation is right...

Suddenly, a part of Black Dimension opened behind them. I knew it!